Maartje Vis Psyche 3 mei 2024, 08:24

Leestijd: 6 minuten

Wat ALS: ‘We huurden een scootmobiel om te racen in Spanje’

Wat als je te horen krijgt dat je vader nog maar drie jaar te leven heeft? Maartje Vis (22) kreeg deze boodschap anderhalf jaar geleden: haar vader bleek de ziekte ALS te hebben. Nu schrijft ze over de ervaringen die zij heeft met haar vader die achteruitgaat.

In de columnreeks ‘Wat ALS’ deelt Maartje Vis elke keer een andere ervaring die zij heeft met de ziekte ALS van haar vader. Dit keer vertelt zij over de keer dat haar hele gezin allemaal een scootmobiel huurden in Spanje.

Mijn vader heeft de ziekte ALS: ‘Als 21-jarige op een scootmobiel? Het kon mij niet schelen. We hadden plezier’

“De scootmobiel heeft thuis al een mooi plekje in de schuur gekregen. Mijn vader gebruikt hem om naar de supermarkt te gaan, naar vrienden in de buurt of naar het revalidatiecentrum. Ik weet nog goed dat hij voor de eerste keer vroeg of ik de scootmobiel naar hem toe wilde rijden.

Dat was even wennen. Ik dacht dat dit moment, dat ik in een scootmobiel zou zitten, zestig jaar later zou plaatsvinden. Dat ding kan ook nog eens behoorlijk hard, dat had je zeker niet zien aankomen.

Papa met de ziekte ALS op vakantie: ‘sportief op de scootmobiel’

Ik blik terug op mijn vakantie in Tenerife. We verbleven in een mooi hotel dichtbij de boulevard. Ik loop met mijn moeder en mijn broer gezellig over de boulevard. Mijn vader probeert met zijn scootmobiel bij ons in de buurt te blijven, maar met dat voertuig ligt je tempo gemiddeld wel wat hoger.

Mijn vader was een sportieve man en dat komt ook naar voren als je hem op een scootmobiel ziet zitten: handvat indrukken en gaan. Toch is het nooit zijn keuze geweest om in een scootmobiel te belanden. Kon hij nog maar lopen, dat had ik hem gegund.

Met zijn allen een scootmobiel huren? Doen!

We lopen, en rijden, er vrolijk bij. En dan komen we op het idee om met zijn allen een scootmobiel te huren. Ik weet niet meer precies wie op dat idee kwam, maar in ieder geval niet mijn broer. ‘Dat gaan we toch niet echt doen, weet je niet hoeveel rare blikken we dan wel niet krijgen..’, zei mijn broer. Hij probeert zich nog te verzetten tegen het plan, maar uiteindelijk gaat hij er toch in mee.

Wat maakt de mening van andere mensen nou uit? Ten eerste zijn wij hier in Spanje, niemand die ons kent, en ten tweede weet niemand überhaupt de reden waarom we dit doen.

Het gezin die met zijn allen een scootmobiel huurt en nonchalant over de boulevard rijdt. Wat andere mensen daarvan vinden? Daar sta ik niet eens bij stil.

Het is niet de keuze van mijn vader geweest om in een scootmobiel te zitten, hij kan niet anders. Dit is een mooie manier om onze steun aan hem te laten zien. Zo sta ik erin. Verder vind ik het ook gewoon een leuk en grappig idee.

Het gezin die met zijn allen een scootmobiel huurt en nonchalant over de boulevard rijdt. Wat andere mensen daarvan vinden? Daar sta ik niet eens bij stil. Ik heb er een goede reden voor, een reden waar mensen niet eens over durven te oordelen als ze wisten waarom.

Tenerife Bastards

Daar gaan we dan. We zitten allemaal in een scootmobiel voor ons hotel, ready om de boulevard op te rijden. “Tenerife Bastards”, roept mijn vader. Allemaal lopen mensen, jong en oud, heerlijk te genieten van het weer met zijn allen. Dat doen wij nu ook dankzij de scootmobiel.

Wat is het heerlijk om zo over de boulevard te vliegen en lekker om ons heen te kijken. Je hoeft maar even je handvat in te drukken en je schiet weer naar voren. Ik vind het wel relaxt.

Wedstrijdje wie het eerst beneden is? Natuurlijk heeft mijn broer gewonnen

Ik ben al snel gewend aan het uitzicht wat ik vanuit een scootmobiel heb. Lekker langs de souvenirwinkeltjes rijden en de zon op mijn gezicht. De mannen hebben er behoorlijk de vaart in, dus soms rijden ze een stuk vooruit. Mijn moeder en ik laten hen lekker hun gang gaan, wij vermaken ons wel samen.

Wedstrijdje

We naderen een lange, vlakke helling. “Wedstrijdje wie het eerste beneden is?”, zeg ik tegen Gijs. “Tuurlijk zusje”, zegt hij. De ene scootmobiel kan soms weer harder dan de ander, dus dit wordt spannend. Daar gaan we. Allebei rijden we de helling af. Ja, natuurlijk heeft mijn broer gewonnen. “Het valt allemaal best wel mee héy, in een scootmobiel rijden”, zeg ik nog tegen hem.

Met een harde klap bonst mijn moeder tegen een plantenpot aan die vervolgens op de grond valt. Ik zie het vanuit de verte gebeuren. Mijn lach kan ik niet inhouden. Mijn moeder probeert de pot weer rechtop te zetten en kijkt een beetje bedenkelijk naar de berg potgrond op de grond. Dan stapt ze in de scootmobiel en seint naar mijn vader dat we weer verder kunnen. Dat zijn dus mijn ouders. Partners in crime en de ziekte ALS verandert dat niet.

Luxe: In de scootmobiel op weg naar een chique restaurant

In de avond maken we ons klaar om uiteten te gaan. Mijn moeder en mijn broer willen lopen. Ik pak nog even de kans voor een laatste ritje met de scootmobiel. In mijn mooie chique zwarte jurk neem ik plaats in mijn privévoertuig. Ik hoef niet te lopen, dat is pas luxe. Ik rijd lekker met papa voorop.

Daar zit ik dan, in mijn zwarte chique jurk met een wijntje op mijn scootmobiel.

Tijdens het etentje voel ik mij ineens niet meer zo lekker. Het was net zo gezellig, dus ik baal. Ik wil de sfeer ook niet verminderen. Samen met mijn moeder neem ik op het strand frisse lucht. Inmiddels is het een halfuur later en is dat vervelende gevoel nog steeds niet gezakt. We lopen terug naar het restaurant waar mijn broer ‘de shift’ van mijn moeder overneemt.

Wijntje erbij

Langzamerhand zakt het gevoel weer gelukkig. “Ik heb best wel weer zin in mijn wijntje”, zeg ik tegen Gijs terwijl we nog buiten staan voor het restaurant. “Zal ik onze drankjes even halen?”, stelt hij voor. Ik voelde mij namelijk nog niet lekker genoeg om naar binnen te gaan.

Hij komt terug met mijn wijntje en een biertje voor hem. “Neem je even een foto van mij als ik hierin ga zitten met mijn wijn”, zeg ik lachend terwijl ik naar de scootmobiel kijk. Daar zit ik dan, in mijn zwarte chique jurk met een wijntje op mijn scootmobiel.

Met zijn allen op de scootmobiel: dat is pas teambuilding

Misschien zijn wij een beetje anders dan de rest, maar daar heb ik helemaal geen last van. Met zijn allen in een scootmobiel, dat is pas een leuke manier van bonding. Daar kan het hoofd van organisaties nog eens wat van opsteken voor het volgende teambuilding uitje: uit je comfortzone stappen, je niks van andere mensen aantrekken en tegelijkertijd een groepsgevoel opbouwen. Dat is pas écht teambuilding.”

De volgende column over de vader van Maartje met de ziekte ALS verschijnt 10 mei op BEDROCK. Dan beschrijft Maartje een vreemde droom die haar vader kreeg: een droom met een grote betekenis.

Hulpmiddelen noodzakelijk voor ouderen om veilig thuis te blijven wonen