Maaike Kooijman Werk 16 jul 2019, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Wat er gebeurde toen ik 7 dagen per week ging werken (10 maanden lang)

Je hoort het wekelijks van meerdere kanten: we leven in een prestatiemaatschappij, millennials hebben nooit genoeg, het aantal burn-outs onder jonge mensen stijgt exponentieel. Mijn verhaal is dan ook duidelijk geen uitzondering. Ik kreeg ‘niet eens’ een burn-out, maar ging ‘gewoon even’ zeven dagen per week werken. En toch wilde ik graag mijn observaties delen. Het was het begin van de zomer van 2017 toen ik besloot dat ik wel wat nieuwe dingen in mijn leven kon gebruiken. Ik woonde inmiddels bijna tweeënhalf jaar in een kamer in Amsterdam-Osdorp – het plan was dat die ‘tijdelijk’ zou zijn. Hoewel de locatie best prima was, had ik geen huisgenoten, en ik miste toch wel wat gezelschap. Zo gezegd, zo verhuisd.

Daarnaast had ik een vriendin die in een vegetarisch restaurant werkte en op een gegeven moment meldde dat ze daar nog wel personeel konden gebruiken in de keuken. Hoewel ik, afgezien van een amateuristische foodblog en heel veel bakplezier, geen ervaring had in de keuken, stuurde ik toch een sollicitatie. Aangenomen.

Dit vind je misschien ook interessant: Als je het niet ‘te druk’ hebt, doe je dan je werk wel goed?

En o ja, ik deed ook nog twee studies. Voor één daarvan moest ik stage lopen; dat werd mijn stage bij BEDROCK. Zodoende begon aan het eind van de zomer Mijn Nieuwe Leven. Ik was nog niet eens gewend aan mijn nieuwe studenten-stulpje (dat klinkt een stuk schoner dan het is) toen ik tweeënhalve dag per week stage ging lopen voor studie nummer één, de resterende weekdagen besteedde aan mijn verplichte vakken plús nog wat extra voor studie nummer twee, en in het weekend werkte ik twee dagen. Om zeven uur ‘s ochtends.

Tot zover de illusie dat je best >10 uur per dag productief kunt zijn

Zoals ik al schreef: ik ben lang niet de enige die dat doet. De gemiddelde student heeft volgens mij een stuk of drie bijbaantjes, en om aan een hypotheek te komen moet je tegenwoordig ook aardig wat overwerken. De eerste maanden ging ik dan ook fluitend door het leven: dit was gewoon wat iedereen deed, wat er van me verwacht werd. Ja, tijdens de tentamenweken was het even aanpoten, maar welke student leeft er nou niet twee weken lang als kluizenaar om die andere weken ‘gelummel’ nog in te halen? Wij zijn de prestatiegeneratie, wij moeten dit kunnen. Stage en werk waren weliswaar vermoeiend, maar wel leuk.

Lees ook: Zoveel uur kan je het beste per week werken

Zo leuk zelfs, dat het een beetje verslavend werd. Een kwartiertje overwerken werd twee uur (vaak ook zonder pauzes), voor deze website zat ik ook regelmatig tot elf uur ‘s avonds te tikken. De resterende avonden gebruikte ik voor mijn huiswerk van de universiteit of voor freelanceklussen. Soms lukte dat even echt niet, en gunde ik mezelf het plezier om met mijn huisgenoten te kletsen of op de bank neer te ploffen. Tot zover de illusie dat je best meer dan tien uur per dag productief kunt zijn.

In bed met de gordijnen dicht

In februari en maart stortte ik een beetje in. Bijna van de ene op andere dag werd ik lusteloos, had ik nergens meer zin in. Het vooruitzicht dat mijn eerstvolgende vrije dag pas over vijf weken zou zijn, hielp niet. Waar mijn huisgenoten eerst vrienden waren bij wie ik even kon ontspannen, ging ik elke vorm van sociale activiteit als verplichting zien – en hoe hypocriet het ook klinkt, ik houd niet zo van verplichtingen.

Als ik thuiskwam, ging ik in bed liggen met de gordijnen dicht. “Misschien moet je eens met een psycholoog gaan praten”, opperde mijn beste vriendin. “Burn-outs zijn echt niet grappig.” Mijn antwoord: “Nee, het gaat wel weer over.”

Minder leuk persoon

En dat ging het ook. Na een tijdje had ik er weer zin in (wat ‘er’ dan ook mag zijn). Het einde van het studiejaar kwam langzaam maar zeker in zicht, en – hoe leuk ik het ook vond – het einde van mijn stage ook. Ik ging meer kleine projectjes doen om mezelf op te peppen. Meal prepping, bijvoorbeeld.

Ook interessant: Als je het niet ‘te drukt hebt, doe je dan je werk wel goed?

Toch merkte ik dat er iets was veranderd; dat ik mezelf een signifant minder leuk persoon vind geworden. Het voelt soms alsof ik in één jaar van het altijd vrolijke, onbezorgde meisje in een grumpy cat ben veranderd (zoals iemand me laatst grappend noemde). En dat vind ik jammer.

Ik voel me een aansteller

Inmiddels zijn de tien maanden voorbij, zijn mijn studies het zomerreces in gegaan en heb ik, met mijn in pijn hart en tegelijkertijd heel blij dat ik weer af en toe kan uitslapen, mijn bijbaan in de keuken opgezegd. Er zijn af en toe zelfs momenten waarop ik niets hoef te doen, en daar kan ik maar niet aan wennen. Ik voel me rusteloos, wil iets doen. Verveling is goed voor je, maar het voelt behoorlijk nutteloos.

Dit vind je vast ook leuk: Als je het té druk hebt en het even niet meer ziet zitten, dan helpt dit misschien

Ik weet niet zo goed hoe ik terug moet kijken op mijn hectische jaar. Nu ik dit zo schrijf, voel ik me een behoorlijke aansteller. Wat zeur ik nou? Toen ik dat tegen die vriendin zei, antwoordde ze: “Misschien moet je dat erin verwerken. Dat mensen de neiging hebben het te bagatelliseren, zich niet realiseren wat de gevolgen zijn. Dat het zelfs met leuk werk too much kan worden.”

24/7 ‘aan staan’

En misschien heeft ze daar wel gelijk in. We zijn allemaal zo gewend aan bijna 24/7 ‘aan staan’, of dat nou is door werk of sociale activiteiten. Dus hoeveel respect ik ook heb voor mensen die heel veel energie in hun baan stoppen, ik heb inmiddels misschien nog wel meer respect voor mensen die regelmatig rust nemen – want dat blijkt dus heel moeilijk te zijn.

Toch zou ik niet snel opnieuw zeven dagen per week werken. Ja, ik heb heel veel studiepunten gehaald en veel geld verdiend, maar ik blik nu terug op deze maanden als ‘die waas waarin ik heel veel werkte’ – in plaats van alle leuke dingen die ik óók af en toe deed. En dat wil ik niet meer. Dus laten we vooral eens proberen om wat mínder te doen, in plaats van meer. Toegeven dat we te veel druk ook niet aankunnen, ondanks wat het ideaal is. Want daar worden we een stuk gelukkiger van.

Meer lezen?

• Waarom je nooit opgeruimd kunt worden als je een druk leven hebt
• Onthaasting is niet het antwoord op burn-outs en stress: de manier waarop jij je tot de wereld verhoudt wel
• Stresss! Deze 7 tekens kun je maar beter niet negeren (een burn-out ligt misschien op de loer)

Luister nu ook naar Bedrock

Geef jij om ook het welzijn van de wereld en wil je graag bijdragen een mooiere plek? Dan is onze nieuwste podcast Bedrock Talks een perfecte match voor jou! Rosa en Lisanne interviewen in de derde aflevering klimaatjournalist van de Correspondent Jelmer Mommers.

Spoiler: Jelmer vertelt waar de opwarming van de aarde mee begon, dat het niet te laat is en vooral: wat wij kunnen doen. Want dat we iets kunnen doen, dat is zeker. Maar dat we dat nú moeten doen, is nog niet het gesprek van de dag.

Tip: Luister en volg Bedrock Talks via Spotify en iTunes & Apple Podcasts!