Josephine Kay Psyche 7 sep 2020, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Waarom verdriet in ons leven stiekem soms best lekker is (het is toch héérlijk om te zwelgen?)

‘Don’t wanna beeee, all byyyy myyysseeeheeelf.’ Ik betrap mezelf er weer op dat ik uit volle borst meezing met het meest dramatische nummer on the face of the earth. Heerlijk. Even een tandje harder en gaan. Na dit topnummer van Eric Carmen zoek ik dorstig verder op Spotify naar ‘liedjes waar je verdrietig van wordt.’ Nadat ik weer een heerlijk labiel nummer heb gevonden (I can’t make you love me van Bonnie Raitt), zelf een traantje heb weggepinkt en dramatisch heb meegezongen, sla ik ‘m op in mijn ‘Hartjes-playlist.’

Geen grap, zo heet mijn favoriete zelfgemaakte muzieklijst. Waarom doe ik dit? Het lijkt er bijna op dat ik van verdriet hóud. Van drama en ellende. Moet ik me nu zorgen gaan maken over mijn geestelijke gesteldheid of is het ‘genieten’ van drama en verdriet in ons leven een menselijk iets, waar iedereen weleens last van heeft?

Rustiger vaarwater

Een tijd terug besloot ik een meer gebalanceerd leven te leiden. Gezonder eten, meer bewegen en minder drinken. De standaard new year’s resolutions die je in beschonken toestand, met een oliebol in de hand op de bank bedenkt tijdens de jaarwisseling. Daarnaast ging ik al mijn energie in werk stoppen en mannen uit mijn leven bannen. Tinder en Happn gooide ik van mijn telefoon om (naar mezelf toe) een statement te maken. Rust, geen verdriet en geen gedoe meer!

Ook lezen: Dit zijn de voordelen van af en toe lekker een potje huilen

Alles verliep voorspoedig. Op werk ging het lekker, mijn huis was netjes opgeruimd, de wasjes waren gedaan, vriendschappen goed onderhouden en ik sliep heerlijk elke nacht het klokje rond. Maar toen gebeurde het.

De verveling.

Ik was zó in balans dat als mensen aan mij vroegen hoe het met me ging, ik antwoordde met ‘ja, wel ok.’ Want dat was het eigenlijk ook. Allemaal ok, prima, z’n gangetje. Maar of ik nou echt een gelukkiger mens was? Mwah.

Drama zoeken

Als tegenreactie op mijn balanced life ging ik (al redelijk snel) drama opzoeken. Dat uitte zich in energie stoppen in de verkeerde mannen waarvan ik wist (weet) dat ik er uiteindelijk niet gelukkig van word, tot zonsopgang de stad in, pizza’s als ontbijt eten en héél vaak luisteren naar muziek waarvan de tranen over mijn wangen rolden. What’s wrong with me?!

Ik ben niet de enige

Gelukkig blijk ik niet de enige te zijn die af en toe (een ietwat destructieve) verlangen naar een beetje verdriet heeft. Zo publiceerde de Journal PLOS One een onderzoek naar het effect van verdrietige muziek. Wat blijkt? Het luisteren naar melancholische muziek zorgt ervoor dat wij ons kalmer voelen. Daarom is het lekker om een tranentrekker op te zetten als je liefdesverdriet hebt: het kalmeert.

Hier bovenop vonden de onderzoekers dat mensen die naar verdrietige muziek luisteren meer empathie ervaren omdat ze zich verbonden met het verdriet van de muziek voelden, maar zelf niet per se dat verdriet ervoeren. Dus, meezingen met ‘All by myself’ roept het gevoel van verdriet op dat je vast weleens hebt gevoeld, maar tijdens het mee-blèren niet écht ervaart.

Ook lezen: Kan jij écht verdrietig zijn? Zo omarm je jouw verdriet (om verder te kunnen)

Ook schijnen onze hersenen zich te hechten aan de muziek. Als je iets meerdere keren achter elkaar luistert (Hello van Adele op repeat, sound familiar?) voelt dat vertrouwd. Je weet precies wanneer het moment komt dat Adele in volle glorie hello tegen the other side zegt, en dat voelt lekker.

Verder wijst een onderzoek naar het effect van huilen op onze gemoedstoestand uit dat een goede jankpartij een grote invloed heeft op hoe we ons voelen, en dan in positieve zin. De onderzoekers vonden dat 90 minuten nadat deelnemers hadden gehuild ze zich beduidend beter voelden dan daarvoor.

Aha, dat verklaart een hoop.

Meer lezen?

• Hoe groot is jouw behoefte aan drama? Doe de test
• Waarom mensen die huilen eigenlijk heel sterk zijn
• Waarom we sneller huilen in vliegtuigen