Hoe het is om als een van de weinige vrouwen de Amsterdam Dakar Challenge te rijden
De Amsterdam Dakar Challenge, een avontuur van 7.000 kilometer van Amsterdam helemaal naar Banjul in Gambia, waarbij een stuk van de echte Dakar Rally gereden wordt.
Daar wilde BEDROCK’s Eva wel aan meedoen. Samen met twee vriendinnen heeft zij als een van de weinige vrouwenteams meegedaan aan deze challenge. Dit heeft ze geleerd van het avontuur.
Wat is de Amsterdam Dakar Challenge?
Toen ik samen met een vriendin aan het roadtrippen was in Portugal, voelde ik een kriebeltje bij het crossen door de bergen. Dit smaakte naar meer! Keihard rijden, muziekje aan en het gevoel van vrijheid. ‘’Waarom gaan we niet meedoen aan de Amsterdam Dakar Challenge?’’ vroeg een vriendin van mij.
Diezelfde dag nog schreven we ons in. De Amsterdam Dakar Challenge, waarbij mannen zich onderscheiden van de jongens. Nou, die mannen zouden wij wel een poepie laten ruiken. Want hoewel mannen misschien goed kunnen rijden, wij vrouwen kunnen er ook wat van! Voor banden verwisselen en door de Sahara crossen draaien wij onze hand niet om.
Bosbranden en hittegolven: hoe zuid-Europa langzaam in de Sahara verandert
De Amsterdam Dakar Challange is gelukkig wel iets anders dan de spannende rally die je op tv ziet. Hoewel we net zoals bij de rally met een waanzinnige snelheid door de woestijn reden, heerst er bij deze challenge meer een groepsgevoel. Met bijna dertig teams reden we in drie weken van Amsterdam door Europa naar landen als Marokko, Mauritanië, Senegal en Gambia. Dat in een barrel van rond de €500 (of iets meer).
Voor vrouwen een best heftige tocht omdat de vrouwenrechten in landen als Marokko, Mauritanië en Senegal nogal anders zijn. In Mauritanië heerst de sharia, de Islamitische wetten, waarbij vrouwen hun schoonheid moeten bedekken voor mannen, of waar anders steniging als een gepaste straf wordt gezien.
Girls can do anything
Banden verwisselen, kamperen in de woestijn en lange stukken rijden, het weerhield ons er allemaal niet van om toch écht mee te doen. Voor een paar honderd euro tikten we een Toyota busje op de kop die we verbouwden tot camper. We verhoogden de wielen en lieten een metalen plaat onder het busje zetten zodat zelfs de heftigste stenen onze motor niet konden raken.
Daarnaast lieten we ons busje paars verven, met regenbogen en leuzen als ‘’girl power’’ en ‘’girls can do anything’’. In onze ogen een echt hippie busje, maar veel mensen dachten dat we ons hard maakten voor de LGBTQ+-community. Iets waar de doodstraf op staat in veel Afrikaanse landen.
Voordat we vertrokken, wilden we op het laatste moment ons busje nog wit spuiten om steniging in Mauritanië te voorkomen. Maar we wilden ook overal waar we kwamen onze boodschap uitdragen: girls can do anything. We besloten ons hart te volgen en alsnog in het girl power busje op pad te gaan.
Met 120 kilometer per uur door de woestijn
De eerste dagen van de challenge waren heftig. In drie dagen reden we van Amsterdam helemaal naar het zuiden van Spanje om daar de ferry te pakken naar Marokko. We hadden dagen van zeven uur s’ ochtends tot s’ avonds laat. De eerste auto’s kregen panne en de eerste klapband was op de ring van Parijs. Gelukkig deed ons busje, Sandy, het nog goed.
Aangekomen in Marokko voelde het alsof we in een nieuwe wereld beland waren. De mensen waren super vriendelijk en in ieder dorp werd er naar ons gezwaaid en wilde mensen met ons op de foto.
Hoewel de landschappen steeds adembenemender werden (hallo Atlas gebergte), werden de wegen steeds slechter. Het landschap werd steeds droger en we realiseerden ons dat we hier echt geen pech wilden hebben. In de verste verte was er geen tankstation of dorp te bekennen. De temperatuur liep op tot 45 graden Celsius en ook onze Sandy veranderde in een sauna.
Wat ons het meest verbaasde, is dat onze paarse girl power bus, overal super goed werd ontvangen. Zo stond er in de stad Laayoune, in de West-Sahara, een hele horde vrouwen om Sandy heen om foto’s te maken. Ook bij de grens in Mauritanië zei de douane dat hij wel hield van strong and indepentent women.
Mauritanië was dan ook onze favoriete bestemming van de hele trip. Dat zou je niet zeggen als je je realiseert dat dit land wordt geregeerd door bandieten, er nog steeds oorlog is en kidnappings aan de orde van de dag zijn. Dit land bestaat voor 90% uit de Sahara en we zouden hier dan ook in vier dagen doorheen rijden, met behulp van een gewapend leger omdat het anders te gevaarlijk werd.
Een goede voorbereiding was de key. We namen dan ook extra waterflessen en vaten met diesel mee want een supermarkt bezoeken of even tanken, dat gaat niet in de Sahara. Deze tocht was een bitch. Vele auto’s sneuvelden en een wiel was zelfs helemaal verbogen waardoor de auto in kwestie ook niet meer weggesleept kon worden.
Onze Sandy raasde echter met 120 kilometer per uur door de woestijn en kreeg met veel respect van de mannen een nickname: Desert Demon. Ook keken de mannen met andere ogen naar ons. Waar wij alle drie toch een beetje popjes leken (ja we hadden gezichtsmaskers en tarotkaarten mee), bleken deze popjes toch echt bestand tegen slapen in de woestijn en heftige off road routes rijden.
Wij hebben onwijs veel geleerd van de hele ervaring en deze staat dan ook met stipt op nummer een van beste ervaringen. Rijden in Nederland zal nooit meer hetzelfde zijn. Waar iedereen eerst nog lacherig deed over onze paarse bus, bleek Sandy als een van de weinige auto’s geen problemen te hebben tijdens deze challenge.
Ook leverde ze een waanzinnig bedrag op tijdens de veilig voor het goede doel: een mooie €4.400 die gaat naar het project Girls can do Anything van Stichting Hand to Hand. Ook meedoen aan de Amsterdam Dakar Challenge, rijden door de woestijn en tegelijkertijd je inzetten voor het goede doel? Op 4 november 2023 start de volgende challenge.