Annemarie Hartsuiker Column 16 aug 2024, 08:09

Leestijd: 5 minuten

Column Anaïta Nasser: ‘Ik was verslaafd aan stress’

Het begon onschuldig. Een extra taak hier, een late nacht daar. Ik haalde voldoening uit het afstrepen van mijn to-do lijstjes en de adrenaline die mijn lichaam overspoelde wanneer ik weer eens tegen de klok racete, het voelde als een beloning. Maar wat ik niet besefte, was dat ik langzaam verslaafd aan stress raakte. Niet aan een stofje of een gewoonte die zichtbaar was, maar aan iets wat vele mensen elke dag ervaren zonder het echt te herkennen en erkennen: stress.

Stress, dat kleine woord met een enorme impact. Aanvankelijk gaf het me het gevoel dat ik leefde. Het was mijn drijfveer, mijn brandstof, de onzichtbare kracht die me door mijn dagen heen hielp. Ik was de gedreven professional, de onmisbare vriendin, de multi-taskende perfectionist. In mijn hoofd was ik onoverwinnelijk, zo druk bezig met de toekomst, dat ik vergat stil te staan bij het heden.

Verslaafd aan stress

Maar toen begon mijn lichaam te protesteren. Ik werd ‘s nachts wakker met een hart dat in mijn keel klopte, mijn ademhaling was oppervlakkig en mijn schouders voelden aan alsof ik de hele wereld op mijn rug droeg. Ik merkte het pas echt op toen ik me realiseerde dat ik niet meer wist hoe het voelde om niet gestrest te zijn. Rust werd een ver van mijn bed show, een luxe die ik mezelf niet helemaal gunde. Want rust betekende stilstand, en stilstand was angstaanjagend.

Het moment van inzicht

Mijn kantelpunt kwam onverwachts. Ik had net een intensieve week achter de rug met deadlines die aanvoelden als een marathon zonder finish. Op een zaterdagochtend, nog half slapend, voelde ik plots een ijskoude rilling door mijn lichaam gaan. Mijn hart leek op hol te slaan, mijn adem stokte, en ik voelde paniek opkomen. Het leek alsof mijn lichaam tegen me schreeuwde: “Genoeg!”

Het werd me duidelijk dat ik de controle over mijn eigen welzijn volledig had verloren. En ironisch genoeg had ik als mental health coach al zo vaak gewaarschuwd voor de gevaren van chronische stress, maar mijn eigen verslaving had ik nooit onder ogen durven zien. Dit besef kwam als een mokerslag. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren? Hoe had ik mijn eigen adviezen kunnen negeren?

De weg naar herstel

Het was tijd om mijn eigen praktijk toe te passen. Allereerst moest ik leren om weer te voelen. Niet alleen die voortdurende onderhuidse spanning, maar ook mijn ademhaling, mijn hartslag, mijn emoties, de kleine signalen die ik zo lang had genegeerd. Meditatie werd weer mijn anker, een dagelijkse routine waarin ik leerde om te vertragen, te luisteren, en vooral om mezelf toestemming te geven om te zijn.

Ik introduceerde iets wat ik mijn coachees altijd aanbeveel: de kracht van een ‘no-phone morning‘. De eerste uren van mijn dag werden heilig. Geen e-mails, geen sociale media, geen afleiding, alleen stilte, reflectie, en ademhaling. Het voelde in het begin ongemakkelijk, alsof ik iets belangrijks miste. Maar na verloop van tijd werd het mijn favoriete deel van de dag, een moment van puur zijn zonder enige vorm van moeten.

Daarnaast ontdekte ik de heilzame werking van de natuur. Wandelen zonder doel, gewoon om de frisse lucht in te ademen en de wereld om me heen te observeren. Ik leerde opnieuw ontprikkelen, ontspannen en genieten van de eenvoud van het leven: het ruisen van de bladeren, het zingen van vogels, de warmte van de zon op mijn huid. Het bracht me terug naar de essentie, weg van de voortdurende drang om te presteren en te produceren.

De wijsheid van stress

Wat ik nu begrijp, is dat stress niet de vijand is. Het is een signaal, een manier van mijn lichaam om te communiceren dat ik de balans kwijt ben. Maar het is de manier waarop we omgaan met stress die bepaalt of het ons verlamt of juist krachtiger maakt. Stress komt voort uit ons verlangen om te excelleren, om te groeien, om te doen wat ons hart sneller doet kloppen. Maar wanneer we dat verlangen niet in balans brengen met rust en zelfzorg, raken we verstrikt in een web van uitputting en zijn we verslaafd aan stress.

Mijn ervaring heeft me geleerd dat je de controle over je leven terug kunt krijgen door stress niet te negeren, maar door ernaar te luisteren. Het is niet de stress die het probleem is, maar hoe we ermee omgaan. We moeten leren de signalen van ons lichaam te herkennen en te respecteren. De kracht ligt in het accepteren van onze beperkingen en het vinden van een evenwicht waarin we kunnen bloeien zonder onszelf te verliezen.

Ik ben dankbaar voor mijn strijd met stress, omdat verslaafd zijn aan stress me de weg wees naar een dieper begrip van mezelf en mijn werk. Ik heb geleerd dat de sleutel tot een gezond leven niet ligt in het elimineren van stress, maar in het leren omgaan met de complexiteit ervan. Het gaat om het creëren van ruimte voor rust, om bewust te kiezen voor momenten van stilte en reflectie. En vooral, om jezelf de tijd en ruimte te gunnen om simpelweg te zijn.

Een ware cycle breaker en het zwarte schaap van de familie: Anaïta Nasser, half Russisch en half Afghaans. Haar traumatische jeugd gaf haar de kracht en drijfveren voor het oprichten van The School of Mental Health, waar ze als mental health coach de belangrijkste lessen (die je eigenlijk op school had moeten leren) over emoties doorgeeft. Door haar dagelijkse strijd met haar achtergrond en emoties noemt ze zichzelf liever “The Queen of Emotions”. Doordat ze het helingsproces volledig aangaat, wordt ze rijkelijk beloond met meer rust, balans en zelfliefde. Wil je dit ook? Schrijf je dan in voor de wachtlijst van Anaïta haar membership The School of Mental Health klik hier.

• Lees ook: Anaïta over haar dagelijkse strijd met angst