Annemarie Hartsuiker Psychologie 12 feb 2024, 08:46

Leestijd: 4 minuten

Carin (34) verloor twee vriendinnen door zelfmoord: ‘Ik mocht niet naar de begrafenis’

Het is alweer ruim een half jaar geleden. Je krijgt een telefoontje van een vriendin: “heb je het al gehoord?” “Wat heb ik al gehoord?” op deze manier hoorde Carin (34) twee keer dat een vriendin zelfmoord had gepleegd. Één vriendin sprong voor de trein, de ander hing zichzelf op.

“Op de middelbare school had ik een kleine vriendinnengroep. We waren typische pubers, nonchalant, ongeïnteresseerd en veel rondhangen waarbij er stiekem sigaretten werden gerookt. Met twee meiden uit dit groepje was ik echt dik. We schreven elkaar dagelijks briefjes over jongens, gingen in de pauze ergens broodjes halen en bespraken zowat alles.

Bij Yara kwam we vaak thuis, maar bij Camile niet. In het begin vonden we dat niet zo gek… ze deed veel aan sport en we wisten dat haar vader héél streng was. We dachten: het zal daar wel niet zo gezellig zijn.

Zelfmoord: vrouw weggesleurd door trein

Ruim drie jaar kende ik Camile, toen ik op een dag een telefoontje kreeg van Yara. Ze vertelde in tranen dat Camile voor de trein was gesprongen. Dit had ze van haar familie gehoord, maar dat was dan ook meteen het laatste dat we óóit hoorden. Er verscheen een kort bericht in de krant met de kop Zelfmoord: vrouw weggesleurd door trein. Dat ging over Camile.

We wilden heel graag iets doen, maar er was aan Yara héél duidelijk gemaakt dat we niet welkom waren op de begrafenis. Deze zou plaatsvinden in besloten kring. Natuurlijk wil je daar begrip voor opbrengen. Om toch íets te kunnen doen, hebben we bloemen gestuurd. Hier hebben we nooit meer wat over gehoord.

Uit het niets

Voor ons kwam de zelfmoord van Camile uit het niets. We hadden geen idee dat ze suïcidale gedachten had. Hoe kan dat? Als je elkaar drie jaar lang dagelijks spreekt? Dat vraag ik mezelf nog steeds vaak af.

Achteraf gezien denken we dat haar thuissituatie helemaal niet fijn was. Ze wilde namelijk nooit iemand mee naar huis nemen, moest best veel stiekem doen en had het wel eens over de druk die ze voelde vanuit haar vader. Voor ons is het ook gek dat we nooit afscheid hebben kunnen nemen. Het blijft gissen.

Jaren later slaat het noodlot opnieuw toe

De jaren verstreken en Camile spooktte af en toe nog door mijn hoofd. Het leven ging door, ik ging studeren en kreeg een baan. In deze tijd leerde ik ook een hele nieuwe vriendengroep kennen, waarin ik close werd met Bianca.

Bianca was een sprankelende persoonlijkheid, ze hield heel erg van feesten en schuwde daarbij ook geen drugs of alcohol.

We werden in korte tijd hele goede vriendinnen en zagen elkaar ieder weekend. Via de app hadden we vaker contact. Toch hield het uitbundige stapleven op een gegeven moment op. Ze kreeg kinderen… en we verloren elkaar een beetje uit het oog. Als we elkaar zagen, was het wel altijd als vanouds. Dat het zo slecht ging, dat had ik helemaal niet door.

Ik hoorde wel van anderen dat ze soms helemaal in de war was en dat ze veel dronk (en waarschijnlijk ook drugs gebruikte). De laatste keer dat ik haar sprak, wilde we weer een keer wat plannen. Zo’n uitje deden we inmiddels te weinig… maar het is er nooit meer van gekomen.

Wederom werd ik gebeld door een gezamenlijke vriendin van vroeger met de vraag: “heb je het al gehoord? Bianca heeft zichzelf opgehangen.”

Wederom werd niemand van haar vrienden uitgenodigd op de begrafenis. Het afscheid werd in besloten kring gehouden.

De laatste zelfmoord?

Hoe heeft het twee keer kunnen gebeuren zonder dat ik het doorhad? Een vriendin was nog maar 17 en de ander 34. Dat zorgt voor gevoelens van onmacht, verlies, verdriet en omdat er geen briefje was, blijft de vraag ‘waarom?’ ook altijd hangen.

Nog erger vind ik mijn gedachten: wie is de volgende? En wat kan ik doen om het te voorkomen?Dat zijn dingen waar ik nu wakker van lig. Als iemand in mijn omgeving depressief of neerslachtig is, ben ik angstig dat het nog een keer gaat gebeuren. Tegelijkertijd besef ik me dat je het niet tegenhoudt. Ik had het de vorige keren totaal niet zien aankomen. Toch voel je je zó machteloos.

Hardheid van de mens

Wat me ook zorgen baart, is de hardheid van sommige mensen. Ik merkte al snel dat ik veel meer worstelde met het verlies dan andere vrienden uit dezelfde groep. Er waren zelfs mensen die zeiden: ze was altijd down, dus misschien is beter zo. Dat snap ik echt niet. Veel mensen worstelen met mentale problemen en dat is lastig, maar geen last. ”

Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem:
chat via 113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.

Manon (32): ‘Ik heb geen vriendinnen meer’