Winnie Verswijvel Psyche 29 mei 2019, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Hoe een postnatale depressie de trigger werd voor een burn-out: Larissa (25) doet haar verhaal

Juli vorig jaar werd de combinatie van een baby en een zware baan Larissa (25 ) te veel. “Op werk werd me gevraagd iemand te bellen, maar dat kon ik me na 5 minuten niet meer herinneren.” Dit is hoe een burn-out haar leven volledig veranderde.

In deze serie over psychisch lijden willen we samen psychische klachten bespreekbaar maken en taboes over ‘gekkies’ doorbreken. Na de dappere getuigenis van Daniel delen we dit keer het verhaal van Larissa (25).

Was er een moment dat je dacht, er is iets met me aan de hand?

“Mei vorig jaar dacht ik: er is wat gaande, maar ik kon er geen vinger op leggen. Ik klopte toen aan bij de huisarts en werd doorverwezen naar de GGZ, maar daar konden ze me niet echt helpen. In die periode dacht mijn omgeving nog dat er niets mis was, maar in september werd het me te veel. Ik trok een tweede keer aan de alarmbel en belandde op die manier bij een psycholoog.

Ik was namelijk zó vermoeid dat ik me uit bed moest slepen. Ik ging moe naar bed en werd moe wakker, ongeacht of ik voldoende sliep of niet. Ik had ook een gigantisch kort lontje en had last van extreem veel stress. Sociaal contact, de druk op het werk en me concentreren trok ik niet meer.

Normaal gesproken was ik een wandelende agenda die op de hoogte was van alle afspraken, maar ineens leek ik niets meer te weten. Op werk vroegen ze me iemand te bellen, maar na 5 minuten was ik de vraag alweer vergeten. Mijn geheugen liet me in de steek, dat vond ik heel erg.”

Hoe uitte dit zich in jouw gezinsleven?

“Dit alles viel samen met de opvoeding van mijn dochter. Ik had een jong dochtertje en als zij huilde, kon ik daar amper mee omgaan. Ik zag moeders die allerlei leuke uitjes maakten met hun kinderen, maar zelf kon ik dat niet opbrengen.

De combinatie van een zware baan in de gezondheidszorg en een kind had me dus letterlijk opgebrand: een burn-out waarin een postnatale depressie verweven zat.”

Welke stappen heb je toen ondernomen?

“Op aanraden van de huisarts heb ik toen open kaart gespeeld op het werk. Kort daarna raadde de bedrijfsarts me aan om over te schakelen naar werkdiensten van maximaal 4 uur. Na een tijdje in dit ritme te werken volgde er een evaluatiegesprek met mijn leidinggevende. In datzelfde gesprek vroeg ze me al meteen wanneer ik weer volledig inzetbaar zou zijn.

Toen brak er iets in mij. Ik werkte in een revalidatiecentrum, hoe ironisch wil je het hebben? Ze luisterde helemaal niet naar wat er met mij aan de hand was, ze keek enkel naar het zakelijke aspect.

Uiteindelijk ben ik ontslagen. Dat kwam door bezuinigingen, vertelden ze me, maar ergens vermoed ik dat mijn beperkte inzetbaarheid daar ook een rol in speelde.

Na 2 maanden ben ik aan een nieuwe baan begonnen, maar daar liep het na 2 weken compleet mis. Ik kon me niet meer aanpassen aan de onregelmatige werktijden en ben flink ingestort. Sindsdien neem ik medicatie en samen met een heel fijne psychologe werk ik eraan om de burn-out aan te pakken en om mezelf te verbeteren.”

Dit vind je misschien ook interessant: Dit is waarom de Zweden nauwelijks burn-outs hebben

Had je op voorhand kunnen vermoeden dat je vatbaar was voor een postnatale depressie?

“Nee, dat kwam vrijwel uit het niets. Ik had een heel goede zwangerschap gehad qua gezondheid, zonder klachten en gekkigheid. Ik had dus niet verwacht dat dit mij zou overkomen. Ik ben wel perfectionistisch en een control freak. Nu weet ik dat dat de kans op burn-out vele malen vergroot. Maar de situatie waar ik in beland ben, had ik echt niet verwacht, het kan iedereen overkomen.”

Hoe reageerde jouw omgeving op je psychische problemen?

“Ik moet zeggen dat ik er wel wat mensen door ben kwijtgeraakt, waaronder een hele goeie vriendin. Ze kon maar niet begrijpen waar ik mee zat en ze vond haar problemen steeds belangrijker dan de mijne. Vanaf een bepaald moment is ze nooit meer teruggekomen om te vragen hoe het met mij ging.

Ook een ander groepje vriendinnen kwam eens bij me langs om me allerlei verwijten naar het hoofd te slingeren. Ze vonden dat ze teveel op hun tenen moesten lopen als ze bij mij in de buurt waren en dat ze te veel moesten oppassen met wat ze moesten zeggen. Ik voelde me de boosdoener en dat deed me heel veel pijn.

Er kwam natuurlijk ook heel veel bij mijn vriend z’n schouders terecht. Hij werkte 40 uur per week en moest alles in het huishouden van me overnemen. Hij wilde niets liever dan dat ik beter werd en dat is heel pittig. Maar we zijn veel opener naar elkaar toe en communiceren nu beter. We geven veel sneller aan wat we aankunnen en wat niet. Het heeft ons gezin sterker gemaakt, al was het afgelopen jaar niet leuk.”

Lees ook: De gevoelens van jouw vrienden hebben invloed op je eigen geluk

Welke raad zou je willen meegeven aan vrienden en familie van iemand met psychische problemen?

“Ik zeg altijd: je kan het misschien niet snappen, want je bent die persoon niet, maar je kan wel begrip opbrengen. Je kan op z’n minst het verhaal aanhoren en een beetje begrip tonen. Het is normaal dat niet iedereen alles snapt. Dat is ook de reden dat ik de laatste maanden gigantisch open ben geworden over dit onderwerp.”

Wat zou je willen meedelen aan mensen met een burn-out en/of een postnatale depressie?

“Ik weet hoe lastig het is om open te communiceren over deze problematiek. Ik heb het zelf ook heel lang en voor heel veel mensen verzwegen, maar laatst heb ik naar aanleiding van de open-up week mijn verhaal gedeeld op Instagram. Sommige mensen zien dit misschien als aanstelleritis, maar ik ben het daar niet mee eens. Dit soort dingen maken juist dat mensen opener gaan zijn.

Ik ben er zelf sterker en wijzer uitgekomen. Ik wens het niemand toe, maar weet dat er een lichtje is aan het eind van de tunnel. Maar trek op tijd aan de bel en communiceer het. Alleen red je het niet, het is veel te zwaar om in je eentje een burn-out door te gaan.”

Meer lezen over psychisch lijden?

• Leven met 4 psychische stoornissen: Daniel (28) leert er nog steeds mee omgaan
• De #openup-week: tijd om eindelijk over psychisch lijden te praten
• Te weinig jongeren praten over psychische klachten