Nina Pierson Featured 13 aug 2017, 06:00

Leestijd: 5 minuten

De belangrijkste inzichten van 10 jaar zonder mijn vader

Het was gisteren precies 10 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik hoor mezelf nog steeds: “oh nee, maar hij is al tien jaar geleden overleden en hij was heel lang ziek,” zeggen als mensen schrikken als ze hebben gevraagd wat mijn vader doet, of mijn ouders bij elkaar zijn en of hij nog steeds in Thailand woont. Alsof mensen door mijn antwoord ineens zeggen: “oh, nee oké, dan is het goed. Best grappig dat je zo bezig bent met het gevoel van anderen. Alsof dat een manier is om je eigen gevoel minder intens te voelen. Na tien jaar heb je het verlies van ‘het dak boven je hoofd’ wel een plekje kunnen geven, maar het maakt het gemis niet minder. Ik vond vandaag een mooie dag om een paar van mijn inzichten van de afgelopen 10 jaar zonder vader te leven met jullie te delen.

Mijn vader was elf jaar ziek. Toen het bekend werd was ik nog maar elf jaar oud, en mijn broertje acht. Ik weet nog goed hoe ik per ongeluk een fax van het ziekenhuis in zijn studeerkamer onderschepte, waar het nieuws in stond. Ik begreep het niet helemaal en liep ermee naar mijn moeder. Ze zei dat papa het ging uitleggen wanneer hij thuis was.

Hij vertelde op bed in de logeerkamer dat hij kanker had. Die avond zijn we met de familie naar Seven Years in Tibet gegaan en hebben we sushi gegeten. Ik weet nog dat ik over straat liep met de gedachte: mijn papa heeft kanker. Het was te groot om als jong meisje te bevatten. Hoe goed mijn ouders er ook mee omgingen, het besef dat je vader dood gaat verandert je als jong meisje. Je wordt in één klap volwassen. En hoewel dat niet van me gevraagd werd, keek ik toch altijd eerst hoe mijn vader zich voelde voordat ik naar mezelf keek. Dat heb ik ook na zijn overlijden meegenomen.

Het is moeilijker om van een gewoonte af te komen wanneer iemand niet meer leeft. Dan had hij allang gezegd: denk nou maar gewoon aan jezelf. Maar nu móet ik het zelf doen. Je bent niet wat je overkomt, maar wat je ervan maakt. En dat is misschien maar goed ook. Ik heb op mezelf leren te vertrouwen (met vallen en opstaan), maar nu sta ik meer dan ooit op mijn eigen benen.

[source id=”attachment_15791″ align=”center”][/source]

Leven in de wetenschap dat de dood nadert is erger dan de dood zelf

Ik studeerde nog en stond in de bloei van mijn leven met vriendjes en op mezelf wonen, maar leidde een dubbelleven met een doodzieke vader. Elke week ging ik één of twee keer naar huis om voor hem te zorgen. Ik kookte, want daar werd hij blij van, en we hadden goede gesprekken. Ik vond het fijn om er te zijn, hoewel ik soms liever niet wilde gaan omdat ik dan niet geconfronteerd hoefde te worden met een vader die doodging.

Bij mijn wekelijkse sessie bij de psycholoog vroeg ik mezelf hardop af hoe ik verder moest leven wanneer hij zou overlijden. Of ik nog wel mijn bed uit zou komen? Hoe moest het gaan als ik nu al zoveel verdriet had. Waarop mijn psych de woorden uitsprak die ik mijn leven lang zou meenemen: ‘de angst dat iets gaat gebeuren is altijd erger dan de gebeurtenis an sich.’ Je bent als mens zo ontzettend veel sterker dan je denkt. Hoe denk je dat iedereen toch door gaat met leven wanneer hen iets verschrikkelijks overkomt en de omgeving altijd zegt: ‘hoe doen ze het toch? Ik zou nooit zo sterk zijn.’ Nou ik kan je vertellen: dat ben je wél.

Je mist iemand niet wanneer je het moeilijk hebt, maar juist bij de mooiste momenten uit je leven. Zo heb ik het mezelf bijzonder zwaar gemaakt de afgelopen jaren door de liefde van mijn leven te ontmoeten. We zijn getrouwd en mijn vader’s broer gaf mij weg (ik had ons nummer Somewhere over the Rainbow van Iz Kamakawiwo’ole uitgekozen om down the isle te lopen). Als klap op de vuurpijl kregen we vorig jaar april onze prachtige dochter Ella.

[source id=”attachment_15792″ align=”center”][/source]

Mensen zeggen het vaak genoeg maar toch komt het pas binnen op de meest onverwachte momenten: maar wat zou hij trots zijn geweest. Ik begin nu pas te beseffen hoe verschrikkelijk het voor mijn moeder moet zijn geweest dat mijn vader overleed. Niet alleen omdat ze haar soulmate verloor, maar ook omdat je kinderen, voor wie je je eigen leven zou geven om hen gelukkig te zien, hun vader verliezen. Een leegte die je nooit zelf zou kunnen opvullen of beter kunt maken.

Mijn vader is gisteren tien jaar geleden overleden. Punt. En daarna zwijg ik. Het is fijn dat ik door zijn lange ziektebed veel met hem heb kunnen praten, maar het maakt het verdriet van missen niet minder erg. Ik mis hem met heel mijn hart, maar weet dat hij er nog steeds is. Is het niet in de hemel, dan is het in mijn hart.

Bekijk hier de documentaire die over mijn vader is gemaakt kort voor zijn overlijden. Soms helpt het om naar anderen te kijken om beter om te kunnen gaan met je eigen verdriet. Ik ben de documentairemaakster eeuwig dankbaar dat ik zo’n mooi portret van hem heb voor mijn eigen herinnering, maar vooral om mijn dochter Ella te laten zien wat een bijzondere opa zij heeft gehad.

Meer lezen?

Voor papa, omdat ik je zo mis.

Niets meer missen van Bedrock?

Like hier onze Facebook-pagina en blijf up to date. Of schrijf je in voor de Bedrock-nieuwsbrief.