Annemarie Hartsuiker Persoonlijke verhalen 17 nov 2024, 14:44

Leestijd: 3 minuten

Desi (28) is écht alleen: ‘Ik raakte in een sociaal isolement’

Na een traumatisch verleden, krijgt Desi (28) steeds vaker last van angsten. Al op jonge leeftijd verloor Desi haar moeder aan kanker en daarna heeft haar vader zichzelf van het leven beroofd. Omdat Desi als enig kind er al jong alleen voor kwam te staan, was er geen ruimte voor mentale verwerking. Niet écht. De angsten werden erger, Desi voelde zich steeds eenzamer en zo kwam ze in een sociaal isolement terecht.

“Ergens wist ik wel dat ik jarenlang bezig was met overleven in plaats van leven. Na het overlijden van mijn ouders kwam ik in een pleeggezin terecht. Een warme plek, maar toch was er altijd een groot gemis. Toen ik daarna op kamers ging voor mijn studie psychologie, verwaterde het contact met mijn pleegouders helaas en ik voelde me enorm alleen en verloren.

Sociaal isolement

Terwijl mijn studiegenoten vaak op pad gingen, raakte ik in een sociaal isolement en vond het spannend om de deur uit te gaan, om mensen te zien. Ik ging in therapie en ontdekte dat ik het overlijden van mijn ouders en met name de zelfmoord van mijn vader nooit een plekje heb kunnen geven. In therapie leerde ik om moeilijke emoties onder ogen te komen en te verwerken. Toch bleef ik eenzaam en de angst om dingen te ondernemen ging ook niet weg. Uiteindelijk ben ik gestopt met therapie omdat het voor mijn gevoel niks uithaalde. Ik studeerde immers zelf ook psychologie dus ik ‘wist’ het allemaal wel.

Ik trok mezelf steeds meer terug en mensen namen ook niet de moeite om toenadering te zoeken. De paar vrienden die ik had, vonden het maar ingewikkeld en die vielen uiteindelijk ook weg. Hierdoor had ik totaal geen verbinding met dierbaren, ik kende het simpelweg niet. Er was geen luisterend oor en ik voelde me verloren.

Het gevoel van eenzaamheid is dus een emotie die ik maar al te goed ken. Je kunt je eenzaam voelen terwijl je mensen om je heen hebt, maar ik ben echt ‘alleen’. Waar de meeste mensen een ondersteunend netwerk hebben met vrienden of familie, ontbrak dat bij mij. Natuurlijk kon ik nieuwe vrienden maken op mijn studie, maar dat lukte simpelweg niet. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik faalde in het leven.

Verplicht thuiszitten was een opluchting

Toen kwam corona en was het echt thuiszitten geblazen. Enerzijds was het een opluchting, want nu moest iedereen ‘thuis’ blijven en dan voelt het toch minder gek. En ik hoefde mezelf ook niet steeds te pushen om tóch de deur uit te gaan, naar een college bijvoorbeeld. Alles vond thuis plaats. Het enige uitje was naar de supermarkt. Zo heb ik ruim twee jaar geleefd. Zonder contact. Ik wist: ik moet weer in therapie, mezelf opnieuw uitvinden. Want na mijn studie durfde ik niet eens werk te zoeken en bleef ik thuis. Van de kleine erfenis kon ik de huur makkelijk betalen, maar fijn was het zeker niet.

Beter zelfbeeld

Uiteindelijk ben ik bij een hele goede psycholoog terechtgekomen waar we werken aan mijn zelfbeeld. Ik merk dat ik, nu ik een beter zelfbeeld heb, makkelijker de deur uit ga. Sinds kort heb ik zelfs een baan bij de gemeente. Ook ben ik gaan sporten en op aanraden van de psycholoog heb ik een teamsport gekozen. Hier heb ik zelfs één vriendschap opgebouwd met Mandy, waarmee ik nu wekelijks ga wandelen en koffie drinken. Langzaam klim ik uit het zwarte gat, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Ooit hoop ik iets met mijn studie psychologie te doen, een vak waarvoor ik heb gestudeerd. Wie weet kan ik anderen helpen die net als ik in een sociaal isolement zitten.”

• Karlijn heeft bewust geen vrienden.
• Een ode aan eenzaamheid.

Denk jij aan zelfdoding? Je bent niet alleen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel 113 (lokaal tarief) of 0800-0113 (gratis).

Hellen Nagel, gynaecoloog en seksuoloog legt uit waarom je eerst een jaar moet proberen om zwanger te worden