Wat ik leerde van mijn reis door Iran over gastvrijheid
Een reis door Iran stond al heel lang bij BEDROCK’s redacteur Margje op de bucketlist. Juist omdat het een land is dat een beetje afgesloten is van de rest van de wereld en vooral bekend is van verhalen uit het nieuws, was ze nieuwsgierig. Alle reisverhalen die er over te vinden zijn, zeggen namelijk unaniem: het land is prachtig en vooral de mensen maken de reis ontzettend bijzonder.
Dat bleek helemaal waar. Die mensen zorgden er zelfs voor dat deze reis een les in gastvrijheid is geweest. Want ze staan altijd voor je klaar.
De eerste paar dagen
Dat werd al duidelijk tijdens de eerste paar dagen van de reis door Iran. “Ik was via via al voor de reis in contact gekomen met een Iraanse vrouw, Somaye. Ze had verteld waar ze woonde en we waren in de veronderstelling dat ze ons graag wilde ontvangen, mochten we in haar woonplaats komen.
Dat bleek niet helemaal wat ze bedoelde. Ze vloog namelijk op onze eerste dag naar ons toe zodat ze onze gids kon zijn. Daarvoor liet ze haar dochter achter die middenin de examens zat. Toch deed ze het, ze vond het namelijk belangrijk dat we goed op weg werden geholpen en wilde ons graag meer vertellen over haar land.”
Geen bereik in de bus
“Dat zij lang niet de enige was die ons graag wilde helpen, werd duidelijk toen we in de bus zaten naar een plaatsje in het noorden van het land. Daarvoor moesten we door de bergen en al die tijd hadden we met ons Iraanse simkaartje geen bereik. Een couchsurf adres konden we dus niet regelen.
Ook lezen: Voor de reizigers: de solo reizen die je ooit gemaakt wil hebben (ook gewoon dichtbij huis)
Al snel belden verschillende mensen in de bus naar familie of we daar misschien terecht konden of of zij wisten wat we konden doen. Ook bood een man in de bus aan bij hem en zijn vrouw te komen slapen. We besloten onze plannen om te gooien en de uitnodiging aan te nemen.
Er werden extra matrassen uitgerold in de woonkamer, ze toverden schalen vol noten en dadels tevoorschijn en ‘s avonds werd er uitgebreid gekookt. Het leuke was dat dit voor Somaye ook een complete verrassing was, zelfs al is ze zelf net zo.”
Een weekje bij een Iraanse familie
“Een paar dagen nadat zij weer naar haar huis was gegaan, reisden we achter haar aan. Ook daar werden we met open armen ontvangen. Niet alleen door Somaye, ook door haar ouders en door haar broers. Het mocht ons aan niks ontbreken en toen ik middenin de nacht niet lekker was, reden ze me resoluut naar de apotheek.
Ook namen ze ons mee voor een picknick op een van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien. Op het vuurtje werd kebab gemaakt – speciaal voor ons vegetarische van champignons. Na het eten gingen de hoofddoeken af en er werd flink gedanst. Een paar dagen later zijn we met de hele familie gaan kamperen. Maar ook tijdens die reis zagen – grotten, een nomadische familie – en werd er op een afgelegen weggetje gedanst.
Soms voelden we ons bezwaard over alle dingen die ze voor ons deden en dat we zomaar een weekje mochten komen logeren. Maar daar wilden ze niks van weten. Wij waren gasten en ze wilden dat we kennismaakten met het échte Iran.”
Voetballen in de woestijn
“Later tijdens de reis sliepen we wel via couchsurfing bij mensen thuis en ook zij waren erg gastvrij. De zoon van de host en zijn vrienden wilden met ons graag een potje voetballen. Omdat wij vrouw zijn mocht dat niet in de plaatselijke sporthal, dus togen we om 8 uur ‘s ochtends – voor het te warm werd – naar de woestijn om daar een potje te spelen.
Lees ook: 6 manieren waarop reizen een positieve invloed heeft op je gezondheid
Ook nu waren de auto’s volgeladen met eten, zodat we na het voetballen met z’n allen konden ontbijten. Door de campingbrander hadden we vers gebakken eitjes en thee.”
Kunnen wij ook wat gastvrijer zijn?
“Ook op andere momenten tijdens de reis door Iran waren mensen ontzettend gastvrij en behulpzaam. Natuurlijk waren er ook mindere momenten, de regels voor vrouwen zijn streng, vooral wat betreft kleding. Ook wij zijn een keer aangesproken door de zedenpolitie.
https://www.bedrock.nl/zoektocht-reis/
Toch is de gastvrijheid wat me het meest is bijgebleven en waarvan ik dacht, dit moet ik zelf ook vaker doen. Het toepassen gaat niet altijd makkelijk. Hier heb je toch vaak te maken met je drukke agenda en met boodschappen houd ik er rekening mee dat ik later geen eten weg hoef te gooien.
Maar gelukkig zijn er ook andere mogelijkheden om iets voor een ander te doen. Asielzoekers helpen bij het leren van onze taal bijvoorbeeld. En voor onverwachte eters blijken die flitsbezorgers toch ineens een uitkomst.”