Lisanne de Vaan Psyche 25 jul 2018, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Dit leerde ik toen ik de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella liep

Bij de gemiddelde student staat het lopen van een pelgrimstocht niet bovenaan de bucketlist. Bij Lisan Berk eigenlijk ook niet, maar toen ze het op tv zag was ze om. Ze startte in het Spaanse Burgos en liep in 19 dagen naar Santiago de Compostella. Met Bedrock deelt ze haar ervaringen. “Het idee om de route te lopen had ik van Yorin Travel. In de aflevering over Santiago zag ik mensen huilen van blijdschap omdat ze eindelijk hun bestemming hadden bereikt. Dat afzien gevolgd door een gevoel van overwinning leek mij mooi.

Bij het woord pelgrimstocht denken veel mensen aan gelovige oudjes die een beetje wandelen en heel de dag over de Bijbel praten. Maar zo was het totaal niet,” vertelt Lisan. Onderweg ben ik vooral jonge mensen tegengekomen die even niet wisten wat ze met zichzelf aan moesten of op zoek waren naar een uitdaging. Bij mij was het een combinatie van beiden. Ik zat niet lekker in mijn vel, had die zomer weinig te doen en wilde aan mezelf bewijzen dat ik niet de meest luie persoon ever ben.”

500 kilometer in 19 dagen

De El Camino Francés, ook wel bekend als de Sint Jacobsroute of Jacobsweg, loopt van het Franse Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella in Spanje. In totaal is de route een kleine 800 kilometer lang. Lisan startte een stukje verderop (in Burgos) en heeft de overige 500 kilometer naar Santiago gelopen. Een bijzondere ervaring, die anders uitpakte dan verwacht.

“Gewapend met een goed boek en een notitieblok was ik voorbereid op nul contact met de buitenwereld en veel tijd voor mezelf. Ik stelde me voor dat ik iedere avond al lezend zou doorbrengen met een glas wijn. Ik ben best een kluizenaar, dus dat vond ik een mooi vooruitzicht. Tijdens het lopen zou ik natuurlijk ook helemaal ‘mezelf vinden’ en ik was van plan deze spirituele voortgang fanatiek bij te houden in mijn dagboek. Dat dagboek heb ik denk ik twee keer aangeraakt en het boek I Am Pilgrim van Terry Hayes heeft de eindbestemming niet bereikt. Na tien bladzijdes te hebben gelezen in tien dagen heb ik het opgegeven en dat extra gewicht geloosd.

Ik ontmoette heel veel verschillende mensen

In plaats van mooie eenzaamheid trof ik studenten uit alle uithoeken van Europa, een Britse ex-gigolo van in de veertig en een Franse wiskundeleraar die verdomd veel op Obelix leek. Mijn camino familie (de mensen die je ontmoet tijdens een pelgrimstocht) en ik werden al snel goede vrienden en wisten alles over elkaar. Ik zou niet zeggen dat ik veel van ze heb geleerd, maar ze hebben de reis wel de moeite waard gemaakt. Ik had niet verwacht dat ik zoveel zou lachen en zoveel zou delen.

Op fysiek vlak was het ook niet helemaal wat ik had verwacht. Zonder enige training en met een dramatische conditie was ik voorbereid op een pittige reis. Maar al snel raakte ik gewend aan de afstanden en aan het klimmen en dalen. Mijn longen en spieren hielden het prima vol. De lichaamsdelen waar ik me gaandeweg meer zorgen om begon te maken waren mijn voeten en gewrichten. Bij iedere stap die ik zette voelde het alsof ik op een spijkerbed ging staan.

Dieptepunt van Santiago de Compostella

Het dieptepunt was ongeveer halverwege, toen ik drie blaren onder mijn voet had en niet meer kon lopen van de pijn. Niet een heel smakelijk verhaal, maar de blaren lagen dieper onder mijn huid en konden dus niet leeg worden geprikt. De Compeed had zich aan mijn voetzool vast gesmolten en moest er uiteindelijk af worden gesneden. Toen heb ik wel even liggen janken, en ben ik lang gaan slapen. De volgende ochtend heb ik inlegzooltjes gekocht en gaten gemaakt op de plekken waar de blaren onder mijn voet ongeveer zaten. Vanaf dat moment werd het alleen maar beter en heb ik vooral kunnen genieten van de hele tocht.”

Wat Lisan eruit dacht te halen? Persoonlijke groei en een fantastische kont. Dat laatste is helaas niet gelukt, vertelt ze. Het eerste tot op zekere hoogte wel. “Ik heb geleerd dat ik veel meer aan kan dan ik dacht. Eigenlijk ben ik totaal geen sportief persoon. De coopertest op de middelbare school was mijn grootste nachtmerrie en als klein meisje ging ik op zondag alleen mee naar het bos als we daarna een pannenkoek gingen eten. Die afkeer voor fysieke inspanning ben ik wel kwijt na Santiago.

Waar ik vroeger bang was dat ik iets niet zou volhouden en een hekel had aan dat gevoel van uitputting, weet ik nu dat ik het aankan en geniet ik er ook van. Ik heb onderweg echt wel momenten gehad dat ik dacht: waarom doe ik dit in godsnaam nog en pak ik niet gewoon nu de bus? Maar ik ben tóch blijven lopen. Op vakantie vind ik het nu leuk om de natuur te verkennen, naar de top van die ene heuvel te klimmen of nét even iets harder of verder te gaan dan nodig is.”

Het lopen van de pelgrimsroute was niet per se life-changing, vertelt ze. “Ik zou willen zeggen dat het dat wel was, maar dat is niet de hele waarheid. Ja, ik weet nu dat ik geen slapjanus ben en veel aankan. Maar het is niet zo dat ik dingen echt anders doe. Toen ik net terug kwam bevond ik me in een soort drugsroes van euforie en enthousiasme. Ik had het helemaal bedacht. In plaats van Netflixen zou ik vaker de deur uitgaan en meer ondernemen. Als ik me down voelde zou ik een wandeling gaan maken in plaats van een pot Ben & Jerry’s te kopen. De natuur zag ik als dé plek om tot rust te komen en ik was ervan overtuigd dat ik daar vaker gebruik van moest maken.

De grote drang naar avontuur

Twee jaar later valt er nog maar weinig te merken van die goede voornemens. Maar wat ik er in ieder geval wel aan over heb gehouden, is een grote drang naar avontuur. Ik weet nu dat het super mooi is om alleen op reis te gaan en mensen te ontmoeten waar je thuis in je eigen omgeving nooit mee in aanraking zou komen.”

Of ze het anderen aan zou raden? Absoluut. “Ik sta steviger in mijn schoenen en kijk nu heel anders tegen uitdagingen aan. Dat is toch mooi om te weten van jezelf. En het is vooral een hele leuke vakantie waarin je bizarre maar mooie mensen ontmoet. Ik ga het niet voor niks dit jaar nog een keer doen. Begin augustus loop ik van Porto naar Santiago.”

Meer verhalen over persoonlijke groei en reizen lezen?

• Een eerlijk verhaal over wat 10 dagen in stilte zitten met je doet
• Waarom je jezelf het beste leert kennen door te reizen
• Levenslessen die je sneller leert door te reizen

De beste Bedrock-artikelen ontvangen? Meld je aan voor de Bedrock Weekly!