Annemarie Hartsuiker Persoonlijke verhalen 8 apr 2024, 11:31

Leestijd: 3 minuten

Yusra: ‘Mijn partner heeft een vermijdende hechtingsstijl en praat niet over zijn kinderwens’

Het hebben van een partner zorgt ervoor dat je je minder eenzaam voelt. Althans, in de meeste gevallen. Yusra voelt zich alleen omdat haar man zich juist moeilijk openstelt en nooit iets over zijn gevoelens loslaat. Ze houdt van hem, maar voelt zich steeds eenzamer en denkt dat haar partner een vermijdende hechtingsstijl heeft. Alleen wil hij dit zelf niet zien, vertelt ze aan BEDROCK.

Of je je wel of niet eenzaam voelt, heeft niet altijd te maken met het hebben van een partner. Je kunt je namelijk heel alleen voelen in een relatie.

Partner heeft een vermijdende hechtingsstijl

“Ik leerde mijn man vijf jaar geleden kennen via een kennis van de familie. Ik kom uit een traditioneel Arabisch gezin en ook al werd ik niet uitgehuwelijkt, mijn ouders vonden het belangrijk om een vinger in de pap te hebben bij mijn partnerkeuze. Een moslim man was een grote wens omdat mijn ouders veel waarde hechten aan de islam.

Gelukkig was er wél een vonk toen ik mijn man de eerste keer zag. Ik vond hem meteen aantrekkelijk en ook heel lief. Hij respecteert mij en kan goed overweg met de hele familie. Na onze eerste ontmoeting werd het al snel serieus en in onze cultuur is het gebruikelijk om snel te trouwen. Omdat onze families onze relatie alleen maar toejuichten, deden we dit dan ook snel. Ik merkte toen nog niks van zijn vermijdende hechtingsstijl.

Over moeilijke dingen spreekt mijn partner niet

Na de eerste bewogen jaren waarin we samen druk waren met de bruiloft en het vinden van een huis, kwam er een soort van onbewuste afstand tussen ons. We zouden graag kinderen willen, maar dit gaat niet vanzelf. Dit onderwerp is zwaar beladen in onze familie en ook bij mijn man. Ik kan er dus met niemand over praten.

Eenzaam in een relatie

Ik voel me dan ook erg eenzaam in mijn relatie. Dit heb ik meerdere malen aangegeven, alleen lijkt het muurtje bij mijn man steeds hoger te worden. Eerlijk gezegd heb ik het idee dat ik hem helemaal niet ken. Zo heb ik geen idee wat er zich in zijn hoofd afspeelt. Ook kan ik niet met mijn gevoelens bij hem terecht. Hij reageert heel stoïcijns op mijn emoties.

Eerst had ik gehoopt dat het nog zou veranderen, ik ben erg open over mezelf en hoopte mijn man hiermee te inspireren. Alleen gaat dat bij een vermijdende hechtingsstijl niet lukken, hoorde ik van de psycholoog met wie ik ben gaan praten. Mentaal vind ik het lastig dat we al drie jaar proberen om zwanger te worden, zonder succes, en dat ik daarover niet met mijn partner kan praten. De psycholoog stelde voor dat hij eens mee zou komen voor een gesprek, maar dat wil mijn man absoluut niet.

Moeite met emoties van anderen

Iemand met een vermijdende hechtingsstijl heeft niet alleen moeite om emoties te tonen, maar heeft ook problemen met emoties van anderen. Mijn man kan er bijvoorbeeld niet tegen als ik huil. Dan loopt hij weg. Ik vind het moeilijk om een constante afstand te voelen, maar voel ergens dat de houding van mijn man te maken heeft met zijn opvoeding. Zijn ouders waren arbeidsmigranten en speken onze taal nog steeds niet. Daarnaast zijn ze erg gesloten en rigide. Communicatie is er eigenlijk niet en voor mijn man dus ook nooit geweest.

Verbinding verloren door vermijdende hechtingsstijl

Door de overtuiging dat hij altijd voor zichzelf heeft moeten zorgen, vraagt hij nu nooit om hulp. Hij vindt dat hij al zijn problemen zelf op moet lossen. Ook heeft mijn man altijd het gevoel dat er niemand is die hij kan vertrouwen. Er mist een basisvertrouwen. Dat onze kinderwens een rol speelt in het erger worden van zijn vermijdende hechtingsstijl is een aanname, maar ergens voel ik dat hij een grote verantwoordelijkheid voelt dat het niet lukt. Dat we een relatie hebben waarin we op elkaar kunnen leunen, telt eigenlijk niet. Hij dealt liever alleen met de zorgen en dat roept een eenzaam gevoel op.”

Dé ultieme tip voor als het niet lukt je telefoon weg te doen in bed