Lotte Herink Betere wereld 28 jun 2024, 07:58

Leestijd: 7 minuten

Modeontwerpster Floortje (34): ‘Ik geef mezelf in mijn ontwerpen’

Zo lang Floortje Schuurman (34) zich kan herinneren, maakt ze al kleding. Vier jaar geleden begon ze haar eigen modelabel onder de naam Floortje Elisabeth. Zwierige blouses en jurken, comfortabel, een tikkeltje meisjesachtig en tegelijkertijd vrouwelijk. “Zodra ik de naaimachine zie staan, moet ik eraan zitten. Ik zou nooit kunnen stoppen met ontwerpen.” Eind deze zomer verlaat ze Amsterdam en verhuist ze met haar gezin naar Javea, Spanje.

“Mijn ontwerpen zijn een weerspiegeling van mezelf. Als ik mijn Instagram-feed bekijk, weet ik precies welke jurk ik maakte toen ik net zwanger was en ik meer in mijn cocon dook. Na een maand of drie ging ik meer naar buiten en had ik een groene periode. Daarna volgde een periode dat ik veel met lichte stoffen werkte en na mijn zwangerschap ging ik juist voor meer taille, koos ik voor meer kleur en volgden er ook meer kleurencombinaties.

‘Ontwerpen is mijn leven’

Met kunst geef je jezelf in een bepaalde vorm. Dat is wat kunst doet. En ik geef mezelf in mijn ontwerpen. Mijn jurken maak ik naar eigen behoefte en smaak, bovendien moeten ze praktisch zijn. Ik moet er mee kunnen koken en mij er vrij in kunnen bewegen. Ik stap ook gerust met mijn jurken op de fiets.

Blote voeten en verwilderde haren

Geregeld ben ik met mijn gezin op de camping te vinden, vlakbij de duinen en de zee. We vinden het heerlijk om buiten te zijn, in de natuur. Ik zie op de camping dan ook van die meisjes lopen met blote voeten en verwilderde haren, zorgeloos. Dat is ook het beeld dat ik voor ogen heb met mijn ontwerpen. Ze zijn zowel vrouwelijk als meisjesachtig. Ik kies voor stoffen gemaakt van natuurlijke materialen, of maak gebruik van deadstock, stofrestanten. Op die manier maak ik mijn kleding zo duurzaam mogelijk. Bovendien ga ik altijd voor kwaliteit.

Verhuizen naar Javea in Spanje

Het buiten willen zijn is ook een van de redenen dat we eind deze zomer naar Javea verhuizen. We huren daar een huis met tuin, op korte loopafstand van een baaitje. Het idee ontstond eind vorig jaar toen ik in de speeltuin zat. Ik was aan het balen van het Nederlandse weer, het vele binnen zitten en de hoge maandlasten. Ouders van een vriendje van mijn oudste zoon vertrekken ook naar de Costa Blanca, dus zodoende besloten mijn vriend Tom en ik om ook die regio te gaan verkennen. We zijn in december voor het eerst die kant op gegaan en toen het idee eenmaal was geland, zijn we in januari nog een keer teruggegaan om scholen te bekijken.

Kiri Pruntel @ohbabyphotography

Naaimachine in de woonkamer

Voor mijn gevoel leef ik nu al mijn droomleven. Ik kan veel tijd doorbrengen met mijn kinderen en mijn gezin en ik heb mijn eigen werk. Ik vind het heerlijk om mijn drie zoons (van anderhalf, vier en zes) om me heen te hebben. Ik ben niet zo’n moeder die op de grond gaat zitten en mee gaat spelen. Voor mij is het fijn om thuis mijn eigen gang te gaan en dan die kinderstemmen te horen. Dan kan ik er wel tien hebben.

Lange tijd stond mijn naaimachine in een hoekje in de woonkamer. Ik vind het ook goed als kinderen mijn werk zien, dat hoort ook bij mij. Beseffen dat ik mijn droomleven al leef, is wel iets wat ik bewust tegen mezelf moet zeggen. Het is een valkuil voor me om te fantaseren over beter. Het leven in Spanje zal ook zeker nadelen hebben, of verrassingen voor ons in petto hebben die we minder plezierig vinden. Dat is onderdeel van het avontuur.

Donkere periode

In het buitenland wonen is mij niet vreemd. Op mijn negentiende besloot ik vrij abrupt om mijn studie psychologie te onderbreken en om als au-pair in Parijs te gaan werken. Van de ene op de andere dag vertrok ik met een klein koffertje naar Frankrijk. Ik sprak nauwelijks een woord Frans, maar ik had mezelf er doorheen gebluft.

De moeder van het gezin was Nederlands, de vader Frans. Ik had een sollicitatiegesprek via Skype en ik begreep er maar weinig van toen de vader tegen me sprak. Ik zei maar voortdurend, ‘oui, oui’. Ja, ik durfde wel in die tijd. Het Frans leren ging snel, binnen een jaar sprak ik de taal. Ik moest wel. Ik had ook al gauw een Frans vriendje. Ik viel op met mijn lange, blonde haren, exotisch was ik. Hij liet me de stad zien en hij nam me mee naar de vetste clubs. Deze periode uit mijn leven geeft me een dubbel gevoel. Het heeft een mooie kant, maar tegelijkertijd was het ook flink donker. Ik was onwijs zoekende, ongelukkig en grenzeloos.

Toch weer studeren

Na een jaar in Parijs gewoond te hebben, ging ik terug naar Nederland om mijn studie psychologie af te maken. Dat papiertje halen zat in mijn hoofd, meegekregen vanuit huis. Ik zocht een veilig onderkomen en ik ging bij mijn moeder wonen. Ik koos voor de richting klinische psychologie, in de wens om mensen verder te helpen. Op een gegeven moment was ik zover dat ik stage kon gaan lopen. De stageplekken waren schaars en brachten 40-urige werkweken met zich mee.

Voor mijn gevoel betekende dat meedraaien in de ratrace, iets waar ik op jonge leeftijd al zo’n afkeer tegen had. Ik kon maar niet begrijpen waarom mensen de hele week werken om dan tot het weekend te wachten om hun geld uit te kunnen geven. Mijn recalcitrante kant kwam weer naar boven en ik stelde mijn stage uit. Ik besloot om een tijdje in mijn eentje door Europa te reizen. Ik had een auto gekocht en die beschilderd. Ik was klaar voor een nieuw avontuur.

Berlijn

Die zomer, vlak voor vertrek, ontmoette ik Tom. Hij vroeg zich oprecht af waarom ik mijn studie nog deed. Dat was ergens wel een eyeopener voor me. Ik studeerde, niet omdat ik dat zelf graag wilde, maar meer vanwege de verwachtingen vanuit de maatschappij. Geen opleiding hebben, wordt vaak als schokkend ervaren, nog steeds. Ik vertrok, opnieuw met een klein koffertje en een matras achterin in de auto. Ik had nul budget. Geen idee hoe ik me toen financieel heb weten te redden. Ik ging naar Frankrijk, Portugal en Italië, waar Tom me in Rome opzocht en we een tijdje samen door Italië reisden. Vervolgens reed ik in mijn eentje door naar Zuid-Duitsland, Wenen, Boedapest en Praag. Ik besloot mijn reis in Berlijn, waar Tom woonde. Ik heb daar mijn auto geparkeerd en ik ben er niet meer weggegaan. We hebben samen acht jaar in Berlijn gewoond.

Volgens Tom kwam ik in Berlijn aan met mijn ziel onder mijn arm en een doos vol haakprojecten in mijn handen. Kleding maken doe ik al van jongs af aan. Uren en uren besteedde ik aan haken, breien, sieraden maken, borduren, naaien. Ik heb het me allemaal zelf aangeleerd en echt van alles gemaakt. Poppenkleding, hoesjes voor blokfluiten, stoffen boekomslagen, dekens, kussens, sokken, muurhangers, sweaters, jassen, ambandjes, kettingen, rokjes en kleding voor mezelf. Ik probeerde ook wel steeds wat te verkopen, op markten en op Etsy, maar dat kwam allemaal niet echt van de grond. Ik had het idee dat het eeuwig bij een hobby zou blijven.

Gevoel van veiligheid

Op het moment dat ik zwanger was van mijn oudste zoon, ben ik jurken gaan ontwerpen. Ik voelde me in niets lekker en vroeg me af- wie is deze vrouw? Mijn jurken zorgden ervoor dat ik me weer vrouwelijk voelde. Ook gaven ze me een gevoel van veiligheid en geborgenheid, iets waar ik mijn hele leven naar op zoek was. Ik heb enkele kledingstukken online gezet en er bleek vraag naar. Zodoende ben ik in 2020 mijn eigen label begonnen, Floortje Elisabeth. Ik verkoop via mijn eigen website, www.floortjeelisabeth.com, en ik verkoop soms ook kleding via mijn Instagramaccount, floortjesfashion.’

Foto: Lisanne de Graaff @lisanne.defotograaff

De komende tijd focus ik me vooral op onze aanstaande verhuizing. Daarom heb ik ook een stop ingelast met kleding maken. In ieder geval voor de zomerperiode. Wat er daarna gaat gebeuren en hoe ik precies verder zal gaan met mijn label, dat weet ik nog niet. Ik zie het ook wel als een periode om te evalueren, mijn prijzen onder handen te nemen, eens goed op te ruimen en te werken aan een bruidscollectie. We gaan het zien wat Spanje gaat brengen. De naaimachine gaat in ieder geval mee en ontwerpen zal ik zeker blijven doen.”

Tekst door Lotte Herink

Alles over de toekomst van genderneutrale mode