Rosa Bertram Betere wereld 18 jun 2024, 10:06

Leestijd: 5 minuten

Hoe romantisch is off grid leven? Deel 2 (leren klussen en mental breakdowns)

Bij BEDROCK schrijven we regelmatig over alle in’s en out’s van duurzaam wonen. In eerste instantie natuurlijk omdat het hoog nodig is in tijden van klimaatverandering, maar stiekem óók omdat zelfvoorzienend wonen een romantisch tintje heeft. Redacteur Rosa woont sinds kort ‘off the grid’, wekt haar eigen zonne-energie op en gebruikt een compost toilet. Hoe romantisch is het off grid leven nu eigenlijk in de praktijk?

In deel 1 van deze serie nam Rosa ons mee in hoe het is om in je uppie off grid te gaan wonen, aan het begin van de winter, zonder water en elektriciteit. En zonder ervaring. No surprise: dat ging niet bepaald van een leiden dakje zo bleek. Hoe is dat nu, bijna een half jaar later?

Hoe romantisch is off grid leven (deel 2)?

Waar de eerste weken van mijn kersverse off grid bestaan (dus zonder aansluiting op het water- en elektriciteitsnet) een behoorlijke shock waren, werd dat eigenlijk in de maanden erna niet heel veel minder. Nadat ik mijn tiny house in een stukje bos in Portugal introk en dacht dat het allemaal vanzelf ‘wel goed zou komen’ net voordat de winter begon, bleek het in de praktijk toch een stuk minder romantisch dan gedacht. Inmiddels weet ik dat je op z’n minst een béétje naïef moet zijn om aan zo’n project te beginnen. Al helemaal als je geen bouwervaring hebt of het project niet doet met anderen. Whoopsie. Maar hey, als je altijd maar blijft wachten tot het avontuur naar jou komt, kom je nooit ergens!

Eerst niet zo romantisch

In de eerste maanden dat ik op mijn stek ging wonen was er amper elektriciteit (het solarsysteem was er klein en dus was het binnen óók om 17.00u pikkedonker), geen waterbron op het land of in de buurt en snapte eigenlijk ook maar heel weinig van hoe dat dan wél moest. Een boor had ik bovendien nog nooit aangeraakt en zelfs een moestuin had ik nooit eerder aangelegd of onderhouden. Hoe te gek dit buiten leven op een eigen stuk land me ook leek, zo weinig wist ik eigenlijk hoe ik m’n hoofd een beetje boven water moest zien te houden. Dat mijn auto kapot ging op de dag dat ik hem kocht en de nieuwe auto die ik noodgedwongen moest kopen om van A naar B te komen (met deze grote afstanden kan je niet zonder), die óók constant kapot ging, hielp niet bepaald mee.

Je begrijpt: het koste heel wat tijd, moeite, bloed, zweet en tranen om daarachter te komen, de eerste stappen te zetten en langzaamaan ‘te snappen’ hoe het off grid leven werkt. Er bestaat daarvoor alleen geen one size fits all, want iedere plek, elk stukje land, elke omgeving en iedere wens is anders. Er zijn eindeloos veel mogelijkheden opties, materialen, manieren en dromen. Maar ja, waar begin je?

Nieuwe skills

Na heel wat advies vragen, raakte ik binnen de kortste keren verzeild in de wereld van alle verschillende zonnepanelen, batterijen, omvormers, waterpompen, watertanks, tools, hekken en nog véél meer. Vrienden kwamen gelukkig met regelmaat langs om te helpen, maar ik moest toch echt zelf bepalen wat ik wilde, waar ik mijn buiten douche wilde, hoe ik deze zou aansluiten, van welk materiaal ik het zou maken en zo geldt dat voor ieder project dat op het terrein gaat plaatsvinden om het op zijn minst een béétje meer comfortabel en leefbaar te maken.

Inmiddels snap ik zowaar hoe de zonne-energie omvormt in elektriciteit, heb ik een speciale staafmixer met weinig watt gevonden, heb ik mijn eigen arsenaal aan gereedschap, ken ik de verschillende schroeven bij naam, net zoals een stuk meer van de lokale bomen, bloemen en bosjes.

Mental breakdowns

Hoewel ik best vaak hoor dat ‘het stoer is dat ik dit doe’, voelde dat niet altijd bepaald zo. Helemaal niet in de eerste maanden waarin ik het overzicht kwijt was (of überhaupt nooit had gehad). Het aantal mental breakdowns die ik sinds ik hier woon heb gehad, kan ik dan ook niet meer tellen.

En nu, na zo’n acht maanden wonen zonder stromend water (ja dus óók dus zonder douche of wasbak) en tot die tijd vijf liter flessen met water opvul, kan ik ein-de-lijk zeggen dat het ergens op begint te lijken.

De zonnepanelen en batterijen zorgen voor voldoende (gratis!) zonne-energie, ik weet hoe je fatsoenlijk vuur kunt maken (wel zo handig zonder verwarming thuis), de moestuin gaat met ups en downs maar is zowaar ontploft met tomaatjes, het houten douchehuisje staat, het water wordt as we speak aangesloten en aangevuld vanaf een grote 5000 liter watertank en het hek is afgebouwd waardoor mijn iets te avontuurlijke puppy niet meer om de haverklap besluit om zonder overleg naar een volgend dorpje te wandelen.

Ook heeft de ijskoude winter (het vroor hier) inmiddels plaats gemaakt voor het zachte voorjaar, worden de dagen langer en daarmee de omstandigheden om buiten te wonen óók een stuk milder.

De volgende uitdaging? Om ook een beetje te genieten van de plek en de prachtige omgeving. Dát was immers juist de reden dat ik hier ben neergestreken. Het off grid leven is een fulltime baan als je niet een beetje oplet. Dus: tussen het klussen, het land onderhouden, de moestuin levend zien te houden, water opvullen, shoppen bij de bouwmarkten en het werken door, moest ik bewust tijd vrij maken om te relaxen. Een boek te lezen op mijn zelfgebouwde loungebed, een uurtje of twee te rusten aan zee of lekker te wandelen zonder te denken aan de eindeloze to-do lijst thuis. Het lukt nu aardig…

Wordt vervolgd!

Rosa op reis: “Waarom ik het gelukkigst ben als ik het minste heb”