Rosa Bertram Betere wereld 18 dec 2023, 09:17

Leestijd: 4 minuten

Geen water en verwarming: hoe romantisch is off grid leven nu eigenlijk? (Deel 1)

Bij BEDROCK schrijven we regelmatig over alle in’s en out’s van duurzaam wonen. In eerste instantie natuurlijk omdat het hoog nodig is in tijden van klimaatverandering, maar stiekem óók omdat zelfvoorzienend wonen een romantisch tintje heeft. Redacteur Rosa woont sinds kort ‘off the grid’, wekt haar eigen zonne-energie op en gebruikt een compost toilet.

Hoe romantisch is het eigenlijk om zelfvoorzienend te wonen? Ze neemt ons zo nu en dan mee in haar proces.

Droom vs. de werkelijkheid

Jaren geleden visualiseerde ik mezelf ergens in de bergen van Portugal, niet al te ver van zee, in een lange bloemetjesjurk en een rieten mand aan mijn arm rondhuppelend over een land rondom een oude boerderij al-bloemen-plukkend, terwijl mijn hondje achter me aan zou wandelen. Dat leek me wel wat. Verder heb ik nooit meer actief iets met die droom gedaan en zag het dan ook niet als een krampachtige stip op de horizon. Toch leiden dromen of het doen aan manifesteren soms wel degelijk ergens naar, zo blijkt maar weer.

Fast forward zes jaar later en daar zit ik dan, op een klein stukje land zowaar twaalf minuten van zee, in een stukje bos mét mijn hond. We hebben dan wel geen stromend water (en dus geen afwas, toilet of douche) of een verwarming, maar het is er zowaar van gekomen, realiseerde ik me onlangs. Het land ligt zelfs op een heuvel.

Die vage droom van vroeger is grappig genoeg toch werkelijkheid geworden. Alleen lijken de dingen die je niet hebt en waar je nog naar verlangt vaak een stuk romantischer dan ze in werkelijkheid zijn. Dat blijkt wel…

View this post on Instagram

A post shared by BEDROCK Magazine (@bedrockmagazine)

Off the grid: hoe romantisch is het?

Hoewel ik natuurlijk heus wel wist dat dit hele idee van in mijn eentje off grid in een bos wonen een uitdaging zou worden gezien ik bepaald geen timmerman ben óf aan mijn zijde heb en behalve het vele (altijd tijdelijk) reizen en hier en daar wonen in een busje eigenlijk helemaal geen ervaring heb met zelfvoorzienend wonen, kwam ik toch wel van een koude kermis thuis nadat ik mijn spullen in de regen het bos in had gesjouwd.

Waar ik op de één of andere manier dacht alles wel vanzelf zou gebeuren (wat dat dan ook precies mocht zijn), bleek dat in de praktijk toch een beetje tegen te vallen.

In het donker en in de koud

De eerste avond was het al aan het schemeren tegen de tijd dat ik mijn spulletjes binnen had gezet. Ik merkte dat ik het ijskoud had, het was immers zo’n tien graden buiten, maar óók binnen.

Er stond gelukkig een klein open haardje in het hutje. Vuur maken moest niet zo ingewikkeld zijn, dacht ik, dat heb ik namelijk vaak zat gedaan in Afrika toen ik daar rondreisde. Een klein, maar essentieel verschil bleek echter dat de grond in Afrika kurkdroog is en de winter hier zijn intrede aan het maken was en dus al het hout buiten vochtig was.

Uit volle borst probeerde ik mijn vuurtje, dat ik op Indiaanse wijze – in zo’n tipivorm – had gebouwd, aan te wakkeren door te blazen. Alleen, in plaats van dat het hout in de fik vloog en de ruimte op zou warmen, blies alle as die nog in de haard lag, vol mijn eigen gezicht in. Het vuur kreeg ik met geen mogelijkheid aan.

Earthship building is duurzaam én hot: maar wat is het eigenlijk?

Tóp *ahum*, nu had ik het niet alleen nog steeds ijskoud, ook zat mijn gezicht inmiddels onder het as, had ik geen water om het mee af te spoelen én durfde ik niet naar buiten omdat ik buiten geen hand voor ogen kon zien en de omgeving nog niet kende, en dus besloot ik mijn plas maar in te houden.

Het fornuis was nog niet aangesloten op de gasfles en het kleine gaspitje dat ik normaal ik de auto had liggen, bleek leeg. Zat ik dan. Gelukkig krulde mijn hondje zich dicht tegen me aan en kropen we heel vroeg onder de wol.

Alles went

Gelukkig is zo’n eerste avond natuurlijk geen voorbode voor de rest van het proces, maar belief me, zeker wel voor de eerste weken. Je kunt het meisje wel uit de stad halen, maar de stad nooit helemaal uit het meisje.

Als ik één ding geleerd heb sindsdien is dat niets op het land vanzelf gaat en dat ik meer dan ooit besef dat het écht heel bijzonder is als er een kraan is waar altijd (drink)water uitstroomt of een verwarming die je opendraait en dat de kamer vervolgens binnen no time is opgewarmd.

Alles went. Inmiddels laad ik mijn telefoon op via zonne-energie, ben ik mijn vaste adresjes aan het opbouwen waar ik mijn vijf-liter-flessen met water kan opvullen (een douche is er overigens nog steeds niet), heb ik duizend kilo hout laten bezorgen, daar een droge plek voor gebouwd en struggle ik soms nog steeds met dat vuurtje.

Ik ben dan nog wel een off grid newbee, hey, we’re getting somewhere! 

Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Hoe word je geen slaaf van het systeem?