Kim van den Oord Column 21 jun 2020, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Mijn ode aan alle vaders (ook aan die er niet meer zijn)

“Weet je dat het vandaag Vaderdag is?” vraagt mijn moeder voorzichtig over een kop koffie. Ja natuurlijk weet ik dat het vandaag Vaderdag is. En dat is niet omdat ik hier pas 100 keer aan herinnerd ben door pakketten speciaalbier met een flinke korting of andere cadeau-advertenties. Dat weet ik, omdat vandaag de 10e Vaderdag is zonder jou papa, dus hoe zou ik een dag als deze kunnen vergeten…

De derde zondag van juni, een confronterende dag. Of zeg maar gerust, een confronterende week. Al de hele week zie ik Vaderdag-acties voorbij komen, wordt er om mij heen gediscussieerd over welke aftershave nou het lekkerst is en plannen mijn huisgenootjes weer een weekend terug naar hun ouderlijk huis om deze dag samen met het gezin te vieren.

Gemis

Vandaag is een dag is waarop het weer extra duidelijk wordt dat mijn vader er niet meer is en de gedachte van zijn afwezigheid extra veel pijn doet. Want pijn zal het altijd blijven doen en hem missen, dat zal nooit overgaan. Zelfs niet nu we bijna 11 jaar verder zijn en mensen om me heen nog steeds blijven herhalen dat tijd alle wonden heelt.

Guess what lieve mensen, deze wond heelt niet zomaar. Het dichtst wat er bij helen in de buurt komt, is dat deze wond een litteken is geworden op een plek zó zichtbaar dat ik er elke dag weer even aan herinnerd word.

Ook interessant: Wat je tegen iemand kan zeggen die aan het rouwen is

Wat ik wel heb gemerkt, is dat ik er sinds kort – door mijn tranen heen – ook op een andere manier naar kan kijken. Waar ik vroeger een folder met Vaderdag-acties direct zou hebben verscheurd, een aftershave-discussie zou hebben onderbroken met een geïrriteerde opmerking als “er zijn wel belangrijkere vragen in het leven dan welke aftershave het beste is” en weg zou zijn gegaan tijdens een confronterend gesprek, kan ik voor het eerst ook weer een beetje glimlachen op dagen als deze.

Niet alleen

Vandaag is namelijk ook een dag waarop mijn moeder me weer herinnert aan hoeveel ik eigenlijk wel niet op mijn vader lijk. Dat ze me vertelt hoe bijzonder het is dat, ondanks dat papa al zo lang niet meer fysiek bij ons is, ik toch zo veel van hem met mij meedraag.

Vandaag is een dag waarop we – inclusief ons verdriet – ook even stilstaan bij de leuke dingen die we met z’n drieën vroeger deden. En misschien nog wel het belangrijkste: ik besef voor het eerst dat vandaag ook een dag is waarvan ik weet dat ik deze niet alleen beleef.

Want niet alleen mijn eigen papa is niet meer fysiek aanwezig, ook een heleboel andere vaders kunnen vandaag niet meer in levende lijve in het zonnetje worden gezet.

Alleen al in mijn directe omgeving zijn er (helaas) een hele hoop mensen die zich vandaag voelen zoals ik me voel. Verdrietig, incompleet en zoekende omdat één van de belangrijkste personen uit ons leven er niet meer is.

Een persoon aan wie we deels ons bestaan te danken hebben en ons heeft gevormd tot wie we nu zijn, iemand van wie we onvoorwaardelijke liefde en kracht hebben gekregen.

Lieve papa, dit is een ode aan jou, dankjewel voor alles dat je mij geleerd hebt. Want voor mij is Vaderdag een ode aan alle vaders. En daar bedoel ik dan ook echt álle vaders mee. Of ze nou fysiek bij ons aanwezig zijn of niet.

Lees ook: Voor papa, omdat ik je zo mis