Rosa Bertram Relatie 21 jan 2021, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Waarom non-monogame relaties populairder zijn dan ooit

Misschien is het ook jou opgevallen, maar in mijn omgeving hoor ik steeds vaker van non-monogame relaties. Niet alleen open-relaties, maar ook van polyamoreuze relaties kijken we steeds minder op. Waarom zou je immers krampachtig vasthouden aan een traditioneel beeld van een relatie waarin je maar met één iemand zou mogen zijn als er bij jou ruimte is voor meer? Een begrijpelijk gedachtengoed, maar waarom is het juist nu populairder dan ooit?

Al meer dan eens schreven we over non-monogame relaties, zo spraken we er relatietherapeut Nynke Nijman over in een podcast, schreven we in een interview over wanneer zoiets voor jou kan werken en tipten we over tekenen die zouden kunnen duiden dat het iets voor jou is. In 2017 schreef NOS al dat een niet-monogame relatie nog taboe is, maar al wel een stuk minder dan eerst.

Dat het vaker voorkomt – of tenminste openlijker over gesproken wordt – lijkt dus een feit. Maar waar komt die ‘trend’ ineens vandaan?

Non-monogame relaties: what’s the deal?

First things first: een non-monogame relatie wordt – op Wikipedia dan – gedefinieerd als ‘een overkoepelende term voor het hebben van of spreken over een intieme relatie, die niet strikt de standaarden van monogamie volgt. Monogamie is in dezen het delen van seks, liefde en affectie met één persoon tegelijk.’

Hóe je die relatie vervolgens inricht is aan jou/jullie zelf. Je kan afspreken dat het oké met anderen te zoenen, seks te hebben (dan wordt er doorgaans gesproken over een open-relatie), te daten of er andere verhoudingen op na te houden (dan wordt er meestal gesproken over een polyamoreuze relatie).

Hierover kan je afspraken maken, ook over wat je wel en niet wilt weten bijvoorbeeld.

Luister ook: De Poly Podcast gaat volledig over niet-monogame relaties

Eigenlijk zijn er dus twee soorten niet-monogaam zijn: die zonder toestemming (yup, ook de meest gelukkige stelletjes gaan vreemd) en die met toestemming. Die laatste groep wordt dus steeds groter. In Amerika heeft nu 4 tot 5 procent een open relatie.

Niet alleen millennials

Uit een studie die in 2016 (al) gepubliceerd werd in de Journal of Sex & Marital Therapy, meldde ongeveer 20 procent van de alleenstaande Amerikaanse volwassenen dat ze een ‘consensuele niet-monogamie’ hebben gebruikt.

Wie denkt dat non-monogame relaties alleen zijn voor liberale millennials, heeft het mis. Natuurlijk is in die groep het onderwerp wellicht makkelijker bespreekbaar dan bij een paar generaties terug waarbij je als vrouw zowat móést trouwen, maar toch lijkt de groep van non-monogame mensen uiteen te lopen.

Uit datzelfde onderzoek blijkt namelijk dat leeftijd, opleidingsniveau, inkomen, religie, regio van het land, politieke overtuiging en ras geen invloed hadden op de waarschijnlijkheid dat iemand consensuele niet-monogamie zou bedrijven (non-monogaam zijn met toestemming dus).

Stigma

Het mag dan misschien steeds vaker voorkomen dat er buiten een huwelijk of relatie nog andere partners of lovers in het spel zijn, er hangt nog steeds een stigma op non-monogame relaties. Zo zou het volgens sommigen vooral een ‘free pass’ zijn voor vreemdgaan en ‘echt een ding’ voor deze generatie.

Ook interessant: Een interview met een seksuologe over vreemdgaan: waarom maken we er zo’n punt van?

Veel non-monogame stellen zijn daarom bang dat hun familie of werk er bijvoorbeeld over oordelen. Maar aan de andere kant zijn er ook steeds meer mensen geïnteresseerd in hoe zoiets nou eigenlijk werkt.

Stellen die een open of polyamoreuze relatie hebben, worden vaak heel veel vragen gesteld, vertelt de Amerikaanse polyamoreuze CJ George aan CBSNews. “Hoe doen jullie dat meten eten of met slapen?”.

Houding verandert

In de loop der jaren is het beeld rondom traditionele relaties langzaam aan het veranderen. Misschien komt het omdat ‘het’ gesprek steeds meer plaatsvindt: mensen inspireren elkaar, er wordt meer over gesproken in privésferen, er zijn meer interviews over te lezen en er worden video’s en podcasts over gemaakt.

Da’s niet zo gek, want uit het YouGov-onderzoek uit 2016 bleek dat slechts 51 procent van de mensen onder de 30 aangaf dat hun ideale relatie volledig monogaam zou zijn. De interesse is er dus.

Misschien is de verklaring wel te vinden in de geschiedenis, want zelfs het Oude Testament staat vol met verwijzingen naar polygamie (Abraham, Jakob, David en anderen hadden namelijk meerdere vrouwen) en wordt er vaker gezegd dat de mens van origine simpelweg helemaal niet monogaam is.

Van alle tijden

Eigenlijk heeft polyamorie altijd al bestaan, maar wordt er dus tegenwoordig openlijker over gesproken, krijgen steeds meer mensen er lucht van en is er steeds meer informatie te vinden over juridische en praktische consequenties (zoals de mogelijkheid om meer dan twee ouders op te geven bij de aangifte van een pasgeborene).

Tóch is de standaardvoorwaarde in de meeste samenlevingen nog steeds monogamie. En dat terwijl onderzoek na onderzoek (zoals deze studie) laten zien dat koppels beter af (kunnen) zijn als ze meerdere bedpartners hebben.

Uiteindelijk zijn er veel mensen die weleens benieuwd zijn naar een ander, zonder dat dat af hoeft te doen aan hun relatie. Zo’n 21 procent van de mensen gaan in hun leven vreemd.

Misschien toch maar bespreken, dan?

Meer over non-monogamie?

• Hoe een open relatie wél kan werken volgens een relatietherapeut
• Tips voor het (subtiel) beginnen over een open relatie met je partner
• Hoe weet je of een open relatie iets voor jou is? Deze 5 tekenen geven misschien het antwoord