Bedrock's expert Psyche 4 nov 2024, 08:13

Leestijd: 3 minuten

Flo (32): ‘Nu pas weet ik dat mijn moeder jaloers op mij is’

Flo groeide op in een doorsnee gezin. Als kind droomde ze altijd van een groots en meeslepend leven, maar haar moeder zei dan: “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Toch heeft Flo het ver geschopt, maar zo voelde dat niet. Ondanks haar mooie baan, een fijn huis en een groot sociaal netwerk, voelt ze zich een mislukking. Na een familieopstelling kwam ze erachter dat dat deels komt omdat haar moeder jaloers is.

“Mijn moeder zal het nooit toegeven, maar ze laat wel merken dat ik het beter voor elkaar heb dan zij. En dat ik dus ook niet mag klagen, want bij mij gaat alles over rozen. En dat ik niet mag klagen of emoties kan uiten, dat is al heel lang zo. Daarom heb ik geleerd om gevoelens weg te stoppen, bleek tijdens een familiesysteem-opstelling.

Mijn moeder is jaloers

Normaal gesproken hoort een moeder trots te zijn op haar kinderen, en dat is mijn moeder ook echt. Maar ze is nog iets: namelijk on-ge-lo-fe-lijk jaloers. Dat mijn moeder jaloers is, heeft mij onbewust beïnvloed op een negatieve manier. Ik kan mezelf niet zijn en gevoelens stop ik weg. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord: “Jij hebt meer kansen dan dat ik vroeger had.”

Vroeger hadden we het niet zo goed

‘Je hebt het zoveel beter voor elkaar dan ik’ hoor ik bijna dagelijks als ik mijn moeder aan de telefoon heb. Dan krijg ik een klaagzang over het feit dat ze nooit een werkster heeft gehad en dat ze vroeger elke cent om moest draaien. Als ik vertel dat ik een vakantie heb geboekt, krijg ik terug: ‘Ga je nu alweer weg? Dat deden wij echt nooit, want daar hadden wij het geld niet voor.’ Op een gegeven moment stop je dan met delen. Want het is niet fijn om altijd een negatief weerwoord te krijgen op heugelijke nieuwtjes die ik deel. Ik voel me na zo’n gesprek letterlijk en figuurlijk leeggezogen.

De moederwond

Op mijn dertigste voelde ik me erg down, ik kwam in een zwart gat terecht, kreeg fysieke klachten, werd angstig en ging daarom in therapie. Naast therapie besloot ik om met een vriendin mee te gaan naar een familieopstelling, waarbij de familie niet aanwezig hoeft te zijn. Het was niet de therapie, maar deze familieopstelling die mijn ogen opende.

Ik merkte dat mijn moeder altijd de competitie met mij aangaat. Ze houdt heel veel van mij, maar ze kan nooit oprecht blij zijn. Door wroeging krijg ik altijd venijnige opmerkingen die mij raken tot in het diepste van mijn ziel.

Tijdens de opstelling vertelde de opsteller mij dat mijn moeder rouwt om wat ze zelf moest opgeven. Hoe onrechtvaardig en oneerlijk ook, het is niet de verantwoordelijkheid van mij als dochter om de verliezen van de moeder goed te maken. Mijn moeder heeft haar eigen pijn en moet deze leren dragen zodat ze mij de vrijheid kan geven om dromen na te streven, zonder schuld, schaamte of een gevoel van verplichting. Want ik voel me nu altijd schuldig.

Nooit goed genoeg

Dit sluimerende schuldgevoel, het gevoel dat ik mezelf niet mag laten zien, schaamte en het niet durven delen van emoties zijn tot op de dag van vandaag dingen waar ik mee moet dealen. Ik voel altijd een hoge concurrentie met andere vrouwen, ook al weet ik dat dit nergens op slaat. Verder cijfer ik mezelf weg, voel ik me nooit goed genoeg en ben ik ondanks veel lieve mensen om mij heen toch erg eenzaam. Dit komt omdat ik niet durf te delen. Gevoelens en emoties houd ik voor mezelf, omdat ze er nooit echt mochten zijn.

Gelukkig herken ik nu waar het vandaan komt en werk ik wekelijks met mijn therapeut aan een beter zelfbeeld en een gezondere relatie met mijn moeder. Dit doe ik alleen, want mijn moeder vindt therapie maar onzin. En uiteindelijk gaat het erom dat ik mezelf weerbaar opstel.”

Wij delen tips waardoor jouw zelfvertrouwen weer een boost krijgt!

Alles over de impact van een narcistische moeder op een volwassen kind