Malu liep The Balkan Trail: ‘Ik had niet gedacht dat het zó zwaar zou zijn’
The Balkan Trail is een spectaculaire route van zo’n 75 kilometer door Albanië, Kosovo en Montenegro. Werkelijk een droom voor elke wandelliefhebber, omdat hij door één van de mooiste natuurgebieden van Europa gaat. Journalist Malu Kirschbaum kon haar nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en trok naar de Balkan.
Ze neemt je mee op haar reis via een persoonlijk verslag van The Balkan Trail.
Afzien, zwoegen, doorzetten, overwinnen
“Al sinds ik het boek Wild van Cheryl Strayed heb gelezen, heb ik de wens om een lange wandeltocht te maken. Toen de bestseller later verfilmd werd en Reese Witherspoon een glansrijke hoofdrol speelde, zag ik mezelf net als Reese, al helemaal lopen. Afzien, zwoegen, doorzetten, overwinnen en fysiek én mentaal vele malen sterker terugkomen.
Ik wilde mezelf voor een fysieke uitdaging stellen. Back to basic, met een duidelijk doel op pad en de tijd krijgen om mijn hoofd rustig te maken door het wandelen. Nu is The Balkan Trail een stuk minder uitdagend dan de Pacific Crest Trail (PCT) die Cheryl liep. In plaats van drie maanden, ga ik slechts vijf dagen lopen. Maar goed, je moet ergens beginnen, toch?
Light versie van ‘Wild’
In tegenstelling tot Cheryl loop niet in m’n eentje, maar met een groep van veertig man. Ik hoef niet voor m’n eigen eten te zorgen, want dat wordt klaargemaakt door de locals waarbij we op het erf slapen. En daarbij hoef ik niet eens m’n eigen backpack en camping gear te dragen, want dat wordt (als je dat wilt, en dat wilde ik als groentje natuurlijk wel) van overnachtingsplek naar overnachtingsplek gebracht.
Dus deze Balkan Trail is op z’n zachts uitgedrukt een light versie van alles wat je in Wild kunt zien of lezen. Maar het was voor mij de inspiratiebron om deze reis te boeken en ik hoop tóch stiekem een beetje sterker terug te komen als ik de tocht heb volbracht.
Balkan Trail paklijst
In tegenstelling tot andere reizen, waar ik de avond van tevoren mijn koffer inpak, begin ik nu weken voor vertrek. Het is namelijk de eerste keer dat ik een dergelijke wandeltocht ga maken en ik moet echt gear gaan verzamelen. Gelukkig heeft Travelbase, de organisatie waarmee ik heb geboekt, een uitgebreide guide mét paklijst gestuurd.
Onder andere sneldrogende kleding, regenkleding, wandelsokken, een pet, een hoofdlamp, een powerbank, een microvezel handdoek, een opblaasbaar hoofdkussen en een waterzak van drie liter staan op de lijst. Ook slippers en ingelopen wandelschoenen zijn cruciaal voor je uitrusting.
Extra booty training
Als de vertrekdatum dichterbij komt, raak ik in de stress. Zo’n drie weken van tevoren bekijk ik het trainingsschema nog eens goed en zie ik dat ik eigenlijk drie maanden voor vertrek had moeten beginnen met trainen. Nu vind ik mezelf vrij sportief en denk ik dat ik een goede basis heb, maar echt zeker weet ik dat niet.
Ik besluit voor de zekerheid toch nog maar wat extra Holy Booty-lesjes bij Saints & Stars in te plannen, om mijn billen en benen te trainen. En in de sportschool kies ik wat vaker voor de Stair Climber in plaats van de crosstrainer. Verder staan ook de kuiten en buikspieren op mijn sportschema.
Onzekerheid slaat toe
Maar de grootste stress komt eigenlijk van de vraag of ik dit wel leuk ga vinden. Ik ben dol op hiken, maar dit is echt een wandeltócht. Vijf dagen lang, kilometers wandelen. Met gemiddeld zo’n 1000 meter omhoog en omlaag. Is dat wel iets voor mij? En kan ik het wel? Fysiek? En mentaal?
En dan ook nog eens slapen in een tentje. Ik houd heel erg van kamperen, maar élke avond mijn tent opzetten en ‘s ochtends weer afbreken? Daar zie ik best wel tegenop. Ik ben niet zo’n goede slaper en die nachtrust heb ik juist ontzettend hard nodig als ik een fysieke prestatie moet leveren. Maar ik kan nu niet meer terug. We gaan het zien.
Zonder weerstand, geen groei
Na een nacht in een hotel in Tirana, de hoofdstad van Albanië, vertrekken we naar het basiskamp in Theth, waar mijn avontuur begint. Dit bergdorpje was volledig afgesloten van de buitenwereld, tot er een einde kwam aan het communistische tijdperk. Inmiddels weten steeds meer reizigers, en met name hikers, het charmante plaatsje te vinden.
De busrit van vijf uur ernaartoe geeft me de tijd om te acclimatiseren en me mentaal voor te bereiden op het bewandelen van The Balkan Trail. Ik lees in het boek van Floortje Dessing, Heimwee moet je koesteren. Een toepasselijke keuze voor deze reis. Ze schrijft:
“Als je op avontuur bent, hoort daar een zekere mate van afzien bij. We zijn als mens gewend om de weg van de minste weerstand te zoeken, maar zonder weerstand is er geen groei. Soms is het goed om het ongemak een beetje op te zoeken, omdat je je erna zoveel beter voelt.”
Een goede herinnering voor mij, zo aan het begin van deze tocht. Het vergt namelijk een hoop improvisatievermogen, flexibiliteit en een gezonde dosis optimisme. Je wilt voor alle problemen waar je onderweg tegenaan loopt, een oplossing kunnen vinden – en dat is precies hoe je als mens kunt groeien.
Travelling light
Eenmaal aangekomen in Theth krijgen we instructies over het opzetten en afbreken van de tent. Ook krijgen we uitleg over de route en wordt ons duidelijk gemaakt dat je tas – inclusief tent, matje en slaapzak – absoluut niet meer dan twaalf kilo mag wegen, als je gebruikt maakt van het bagagetransport.
Dit is om het dierenwelzijn te respecteren en hen niet te overloaden. De paarden en ezels krijgen per stuk vijf tassen (dus zestig kilo) mee, wat neerkomt op het gewicht van een gemiddeld persoon. Daarom zijn ze zo streng op het gewicht en worden alle backpacks van tevoren gewogen.
Dag 1: van Theth naar Valbona (11,6 km)
De eerste dag lopen we van Theth naar Valbona. Het is meer dan 35 graden en de klim is ruim 1000 meter. Kortom, het is afzien. Omdat ik iedereen in de groep wil leren kennen, ben ik nog veel bezig met socializen. Daardoor loop ik steeds in het tempo van andere mensen mee en eigenlijk regelmatig te hard.
Plus, ik heb honger. Echt van die honger waarvan je maag kronkelt en geluiden maakt. Blijkbaar heb ik bij het ontbijt niet genoeg gegeten en van thuis uit niet genoeg snacks meegenomen. Schijnbaar moet je als vrouw gemiddeld 1500 calorieën extra eten, omdat je zoveel meer verbrandt. Dat zijn in totaal 3500 calorieën per dag!
Deze Sporty Spice is gesloopt
De learning curve is steil! Gelukkig zijn er veel barretjes onderweg, waar ik extra snacks kan kopen. Eenmaal op de eerste top belandt, weet ik waarvoor ik heb lopen zwoegen. Het uitzicht is fenomenaal. Maar dan komt de daling en die is minstens zo uitdagend. Niet qua uithoudingsvermogen, maar vooral qua techniek.
Ik moet toegeven dat ik ben geschrokken van mijn fysieke toestand. Ik vind mezelf echt een sporty spice, maar ben helemaal gesloopt na deze eerste dag. Het bergop wandelen met rugzak (waar alleen al 3 liter water in zit) is stukken zwaarder dan ik had gedacht.
Dag 2: van Valbona naar Doberdol (15,4 km)
Ook dag twee naar Doberdol is pittig. Ik heb zieke spierpijn in mijn kuiten en mijn schouders voelen als twee blokken beton. Normaal zou ik dan, als bewuste sporter, altijd een rustdag inplannen. Maar dat gaat nu niet, de route gaat dóór. Zoals elke ochtend gaat de wekker om zes uur, want vóór acht uur moet ik mijn tent afbreken, backpack en daypack inpakken, mijzelf klaarmaken en ontbijten.
Vervolgens starten we gezamenlijk aan de wandeling, maar de groep waaiert als vanzelf uit. Ik heb een leuke klik met een Belgische dame, waardoor we al kletsend de trail bewandelen. Super gezellig, maar ze loopt eigenlijk nét iets te snel voor mij, waardoor ik wederom het gevoel heb dat ik meer aan het sporten ben, dan aan het wandelen.
Adembenemende uitzichtpunten
Gelukkig is de natuur heel afwisselend en verandert het landschap voortdurend. We komen door allerlei bossen, weides en zien we talloze bloemen, planten en vlinders. De adembenemende uitzichtpunten zorgen voor de hernieuwde energie. Halverwege de route genieten we bij een barretje van heerlijke huisgemaakte bosbessencake en yoghurt met honing.
Wanneer we het eindpunt bijna hebben bereikt, zie ik in de verte een groep simpele houten huisjes: Doberdol, onze bestemming voor de nacht. Er is geen luxe in dit oude herdersdorpje en ook geen elektriciteit. Maar het koude bergwater houdt de drankjes koel, en de stilte van de vallei, samen met de aanwezigheid van de dieren maken me helemaal zen.
Dag 3: van Doberdol naar het Plav (17,3 km)
Pas op dag drie voel ik me zelfverzekerd genoeg om de groep écht te verlaten en helemaal in m’n eentje te gaan lopen. Wat een bevrijding! Ik zie veel meer, ik ruik veel meer, ik hoor veel meer en bovenal, ik kan volledig mijn eigen tempo aanhouden en zo vaak stoppen als ik wil. Halverwege de route kom ik uit bij een bergmeertje, waar ik een verfrissende duik neem.
Het geeft me een kick-start, alsof de dag opnieuw is begonnen en ondanks dat er inmiddels veel mensen uit mijn groep bij het meer zijn verzameld, besluit ik weer alleen te vertrekken en het pad solo te vervolgen. Voor het eerst voel ik me een héél klein beetje Cheryl, omdat ik helemaal op mezelf ben aangewezen. Ik moet zelf de route in de gaten houden en heb niemand om mee te overleggen.
Waar is Ryan Gosling?
Ik begin tegen mezelf te praten. Soms hardop. Maar het voelt super goed! Als je namelijk alleen durft te zijn en er niet meer bang voor bent, komt er een mateloos vertrouwen in jezelf voor terug. En wat ook goed voelt, zijn de bergen. Ze laten je zó klein voelen, waardoor je problemen steeds kleiner worden.
Aan het einde van de dag worden we met een busje van Babino Polje naar Plav gebracht, waar we verblijven bij een guesthouse aan het beroemde meer van Montenegro. Het straalt rust uit en vanaf de steigers biedt het een prachtig uitzicht op de bergen eromheen. Als de zon langzaam ondergaat, waan ik me in een scene van The Notebook. Het enige dat nog mist is Ryan Gosling.
Dag 4: van Plav naar Vusanje (15,3 km)
Inmiddels word ik steeds handiger in het opzetten en afbreken van mijn tent en weet ik wat ik precies nodig heb om de dag door te komen. Ook slaap ik als een roosje en word ik vóór de wekker al wakker omdat mijn lichaam is gewend aan het ritme.
Toch heb ik stiekem zin in een rustdag en ik ben niet de enige. Daarom geeft Travelbase ons de mogelijkheid om deze dag te skippen. Zeker voor de mensen met blessures en pijnlijke blaren is dit een fijne optie. Maar ik wil de volledige Balkan Trail uitlopen, dus besluit om door te zetten.
Wandelstokken zijn onmisbaar
Hoewel de stijging van Plav naar Vusanje minder heftig is, vergt de daling van 1110 meter veel van mijn techniek en uithoudingsvermogen. Ik ben zó blij dat ik wandelstokken heb gehuurd, want die zijn hier écht onmisbaar. Het schijnt dat ze de belasting op je uithoudingsvermogen met wel dertig procent verlichten.
Ook deze dag zijn de uitzichten weer anders en loop ik ineens hele stukken door het bos, tussen de dennenbomen. Waar ik op dag twee en drie intense spierpijn had, merk ik dat ik daar op dag vier steeds minder last van heb. Mijn spieren raken gewend aan de inspanning.
Dag 5: van Vusanje naar Theth (15,6 km)
De laatste dag van The Balkan Trail brengt ons terug naar Theth. En dat houdt in: 860 meter omhoog klimmen en ook weer 890 meter dalen. Vooral het laatste stuk is pittig, maar dit wordt gezien als één van de mooiste delen van de trail.
Onderweg komen we langs een herder die zijn eigen Mozzarella-achtige kaas maakt en voor een symbolisch bedrag aanbiedt. Ook passeren we oude bunkers, die doen herinneren aan het tumultueuze verleden van de regio.
Het gevoel van overwinning overtreft alles
Wanneer ik het eindpunt bereik, ben ik gesloopt maar voldaan. The Balkan Trail is fysiek echt zwaar, maar zoals ze zeggen: het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen en het gevoel van overwinning overtreft alles. Ik ben mezelf meerdere keren tegen gekomen en voel me fysiek en mentaal sterker geworden.
Terugkijkend op dit avontuur moet ik toegeven dat ik het een beetje heb onderschat. Door de grote hoogteverschillen was het behoorlijk pittig en op dag vijf was ik er dan ook he-le-maal klaar mee. Maar de schoonheid van de ongerepte natuur heeft een diepe indruk op mij gemaakt en het dagenlang lopen door niemandsland geeft echt een heerlijk gevoel van vrijheid. Dus een dergelijke trail is zeker voor herhaling vatbaar. Alleen begin ik de volgende keer wél iets eerder met trainen.”
The Balkan Trail is te bewandelen tussen juni en september en te boeken vanaf half november via Travelbase.
Wil je ook een wandeltocht maken? Lees hier over de mooiste hikes van Zwitserland en de meest legendarische wandelroutes van Amerika (waaronder natuurlijk de Pacific Crest Trail).