Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen 7 mrt 2025, 07:37

Leestijd: 3 minuten

Lauren (29): ‘Ik werk zoveel dat ik niet aan mijn emoties hoef te denken’ 

Lauren heeft zoveel in haar leven meegemaakt, dat ze zich helemaal op haar werk heeft gestort. Alles om maar niet aan haar problemen te hoeven denken. “Als ik zeg dat ik gemiddeld 80 uur per week werk, kijken mensen me altijd aan alsof ik gek ben”, zegt ze tegen BEDROCK.

“Mijn leven is ingewikkeld, altijd al geweest. Thuis was het nooit echt rustig. Schreeuwende ouders, deuren die vaker dichtgesmeten werden dan open gingen. Als kind probeerde ik altijd de vrede te bewaren. Stil zijn, me aanpassen, niemand tot last zijn. Maar ja, dat vreet aan je. Toen ik eindelijk het huis uit ging, dacht ik: Nu begint mijn leven, nu wordt het beter. Dat werd het helaas niet. Ik belandde in relaties die verre van gezond waren. Je weet wel, narcisten die je eerst op een voetstuk zetten en je daarna stukje bij beetje afbreken. 

Vroege ochtenden, late avonden 

Ik heb geprobeerd om aan mezelf te werken. Ik ben in totaal vier keer bij een psycholoog geweest. Maar daar zitten, praten over vroeger, over alle pijnlijke dingen in mijn leven… Het voelde alsof ik alleen maar oude wonden aan het openmaken was. Het voelde helemaal niet goed, dus besloot ik om me op mijn werk te storten. Eerst een paar uur extra hier en daar. Geleidelijk nam ik meer projecten aan: voor ik het wist, was mijn agenda voller dan ooit. Ochtenden die om acht uur beginnen en nachten die pas om twee uur eindigen? Dat is normaal voor mij.

Geen tijd om te piekeren 

Ik werk in de evenementenbranche, een wereld die nooit stilstaat. Deadlines, telefoons die non-stop gaan, last minute wijzigingen. Het is chaos en stress, maar precies dat houdt me op de been. Zolang ik ren, val ik niet. Ik heb geen tijd om ’s avonds in bed te liggen piekeren en ik heb geen ruimte om te voelen wat ik diep vanbinnen aan emoties voel: een mix van verdriet, boosheid, eenzaamheid.

Aan het uitputten

Mijn vrienden zeggen weleens dat ik mezelf aan het uitputten ben en natuurlijk hebben ze daar gelijk in. Ik merk het soms ook wel. Als ik na een event instort op de bank met mijn kleding nog aan en mijn telefoon nog in mijn hand. Maar weet je? Die uitputting voelt beter dan leegte. Vermoeidheid kan ik aan. Emoties? Dat is een ander verhaal.

Blijven werken 

Ik weet dat ik dit niet eeuwig kan volhouden. Er komt vast een moment dat mijn lijf of hoofd zegt dat ik moet stoppen. Maar tot die tijd blijf ik rennen. Zolang mijn telefoon gaat en mijn inbox volstroomt met nieuwe aanvragen, hoef ik even niet aan vroeger te denken. Voor mij werkt dit nu gewoon het beste.”

Waar Lauren niet naar de psycholoog gaat, maar zich liever verliest in haar werk, doet Danique het anders. Danique ging in haar studententijd door een diep dal. Ze werd depressief en kwam weken niet naar buiten. Dat nooit meer, besloot ze toen het wat beter ging. Vanaf dat moment gaat ze twee keer per maand vrijwillig naar de psycholoog.

Wil je beter je eigen grenzen aangeven? Zo doe je dat volgens een psycholoog