Ruth Van de Steene Psyche 13 jan 2019, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Een beetje beleefd, alsjeblieft (waarom laat reageren op berichtjes géén romantisch kantje heeft)

Je zou bijna denken dat ik je een zware existentiële vraag heb gesteld.’ Het was niet de eerste keer in mijn leven dat ik de zin schreef. Mijn reactie op een frustrerende, dagenlange stilte. Alweer. De originele vraag was toch gewoon heel praktisch geweest. Op Facebook, uiteraard. En de stilte kwam van een mooie jongeman, natuurlijk. Maar het is niet alleen in pseudo-romantische context dat dit scenario zich voordoet. Kort erna begon ik eens na te denken over alle communicatie in mijn leven. Algauw ontdekte ik een zorgwekkend patroon. Zo was er nog dit weekend de vriendin die bij mij ging langskomen. Ik stuurde op het bewuste uur nog vlug een bericht ter bevestiging. Wat bleek? Ze was nog niet vertrokken en was het ook niet meer van plan, want moe en slecht weer. Kan gebeuren. Maar ze had me niets van dat alles laten weten.

Of zelfs in professionele context, als je op het einde van een sollicitatiegesprek te horen krijgt dat er ‘deze week nog teruggekoppeld gaat worden’. En vervolgens niets meer. Of overeengekomen deadlines die gewoon niet gerespecteerd worden. Enzovoort, enzoverder. Telkens hetzelfde scenario: oorverdovende stilte.

Doodvermoeiend

Het is doodvermoeiend. Altijd opnieuw dan maar de follow-up doen, proberen om op een lichte, charmante en als het even kan humoristische manier duidelijk te maken dat je toch wel echt graag een antwoord hebt op je vraag. Gaandeweg voel je je al vlug de zaag, de irritante, de wanhopige zelfs. Of word je simpelweg hypergefrustreerd.

Maar wacht eens even. Waar hebben we het eigenlijk over? Los van amoureuze, vriendschappelijke of professionele context, los van je relatie met de persoon in kwestie: wanneer zijn we gestopt met gewoon een beetje beleefd te zijn tegen elkaar? Met antwoorden op een vraag. Op tijd op te dagen op een afspraak. De beloofde feedback te geven. Standaard intermenselijk gedrag, zou je denken. En toch hebben we ergens collectief besloten dat het allemaal niet meer hoeft.
Dit vind je vast ook leuk: Hard to get spelen: is dat nu wel of niet een goed idee?

Een romantisch kantje

Erger nog, passief zijn heeft een romantisch kantje gekregen. Als in: ‘ach, het is een charmant warhoofdje waarvan je toch weet dat hij nooit antwoordt’. Dat moet je maar gewoon aanvaarden. Alsof ‘toetsen niet kunnen indrukken’ een erfelijke aandoening is. Iemand die er daarentegen van uitgaat dat afspraken nageleefd worden, en het waagt om je erop te wijzen als je je er niet aan houdt, zal nooit verkozen worden tot Sexiest Man Alive.

Waar moet een gezonde relatie aan voldoen? (test je relatie)

Maar na een poos weegt het charmante niet meer op tegen de frustratie. Dat er mensen zijn die van nature georganiseerder zijn dan anderen, ga ik niet ontkennen. Maar dat een groot deel van het laat reageren of zelfs niet communiceren, in een tijdperk waarin het nog nooit zo gemakkelijk is geweest, een kwestie van prioriteiten is, daar ben ik ook van overtuigd.

Dus ja, ik geloof dat we beter kunnen. Véél beter. Dat het heel sexy en charmant is om dezelfde dag te antwoorden op een sms. Dat het een minimum is om een gemaakte afspraak (op voorhand!) af te bellen als je er niet geraakt. Dat het beleefd is om te doen wat je zegt te gaan doen. Want ik vermoed dat zelfs het meest charmante warhoofd het leuk vindt om een antwoord te krijgen op een bericht.

Meer over daten?

• Bewust daten: hoe doe je dat?
• Waarom online daten misschien niets voor jou is
• Klaar met swipen? Dit is een TED Talk over hoe je wél online moet daten