Annemarie Hartsuiker Column Gisteren, 15:25

Leestijd: 3 minuten

Column Annemarie: De kracht van iets nieuws leren

Iets nieuws leren, dat doe je misschien wel dagelijks. Soms onbewust, maar soms zijn het bijzondere momenten. En soms zie je er als een berg tegenop. Dat laatste had ik toen ik op mijn leeftijd – toch bijna veertig – voor het eerst op de latten stond. Want mijn goal dit jaar is leren skiën, ook al vind ik het doodeng. En dat is dan ook meteen de kracht van iets nieuws leren: je treedt buiten jouw comfortzone!

Ik ga begin maart met een groepje vriendinnen een paar dagen naar Oostenrijk om te skiën. Maar dat heb ik dus nog nooit gedaan. Jawel, één keer. En dat ging finaal mis! Zonder ervaring dacht ik jaren geleden dat ik wel een bergje af zou kunnen glijden, niet dus. In plaats van in een pizzapunt af te remmen, plofte ik achterop de latten neer, waardoor ik naar beneden zoefde en iedereen voor mij moest wijken. Levensgevaarlijk! Mijn angst voor skiën was geboren en ik mocht de baan niet eens meer op.

De kracht van iets nieuws leren

Eigenlijk heb ik me hier nooit druk om gemaakt. Ik verkoos zonvakanties boven skivakanties, tot nu. Het werd tijd om vooruit te gaan en mezelf te vernieuwen. Bovendien: het is nooit te laat om aan iets nieuws te beginnen. Opeens lonken de witte sneeuw en de bergen in Oostenrijk, en natuurlijk ook een petit peu de après-ski! Alleen vind ik het ook sneu om tien uur in de auto te zitten om amper de piste op te gaan. Dit betekent dat ik skiën dit jaar onder de knie wil krijgen!

Samen iets leren is leuker dan alleen

Zo gezegd, zo gedaan. Thank god heb ik een vriendin die net als ik nog nooit meters op de skipiste heeft gemaakt. Een metgezel om mee te stuntelen op de borstelbaan. Leren skiën op een borstelbaan is namelijk een goed alternatief voor de sneeuw, vaak ski je naar beneden van een heuvel of een zelfgemaakte heuvel.

De eerste privéles was verschrikkelijk, want daar was mijn vriendin nog niet bij. Dit nooit meer, dacht ik nog… ik stond op een zaterdagmiddag te stuntelen op zo’n borstelbaan waar allemaal kinderen tegelijkertijd les kregen. Met gevolg: hordes ouders langs de kant die – het kan bijna niet anders – moesten gniffelen om mijn valpartijen. De skileraar zat ook niet mee, want deze oude man (in plaats van een jonge god) stuurde mij zonder ervaring met de lift helemaal naar boven. Doodsbang was ik.

De tweede privéles was wel mét deze vriendin. Een steun en toeverlaat nadat ik de moed na mijn eerste les stiekem een beetje had opgegeven. Samen gingen we op de latten en warempel, we hadden lol. Na een paar keer oefenen op de babybaan, lukte het om te remmen en om bochtjes te maken. Niet veel later mochten we de hoge piste op en het voelde alsof we naar beneden raasden. De filmpjes die we van elkaar maakten, lieten iets anders zien: we waren twee slakken! Zo sloom.

Toch maakte dat niks uit. We hadden de smaak te pakken en opeens snap ik de kracht van iets nieuws leren precies. Je verbreedt je horizon, voelt je geïnspireerd om door te gaan en stiekem zelfs een beetje trots! St. Anton here we come!

Liefs, Annemarie

Zuid-Tirol is ook in de zomer een prachtige bestemming voor de niet-skiërs onder ons.

Column Annemarie: Een cortisol detox