Johan Stevens
Johan Stevens Psyche 20 apr 2019, 
Leestijd: 6 minuten

Klassiek geval FOMO: verslag voor een zaterdagavond (voor singles)

Arthur Brognoli

Begin april vroeg ik me hier in één van de stukken af hoe je dat nou doet: ontspannen met jezelf zijn, bijvoorbeeld op een terras. Ik was heel tevreden nadat het stuk geplaatst was, goed om het thema nog eens scherp te bespreken. Maar een dag later merkte ik dat dat ‘alleen zijn’ toch best een uitdaging is. Ik kan er mooi over schrijven, maar de praktijk? Ingewikkeld verhaal. Met name alleen zijn op de zaterdagavond is een bijzondere ervaring: ik zou zo graag lekker zen zijn, tevreden met wat er is. Ik zou zo graag een man zijn die dan ontspannen een boek zou kunnen lezen. Niets is minder waar. Alleen zijn op de zaterdagavond is vaak nog als een bord spruiten dat leeg moet. Ik kijk er enorm tegenop en er lijkt geen eind aan te komen. Voor iedereen die denkt dat hij of zij dit alleen zo soms ervaart: een verslag.

Het verslag

Het gaat zo. Ik zit op de bank. De spaghetti bolognese is net op. En ik had mezelf eens stevig verwend met stracciatella yoghurt. Uiteraard had ik eerder die dag wat vrienden en kennissen gebeld voor een gezellig drankje, maar ze hadden allemaal wat. Alle 47 vrienden hadden iets anders.

Ik kijk naar buiten, het is lente en nog licht, ik hoor een merel fluiten. Ik voel me onrustig, maar zeg tegen mezelf met een licht dwingende toon dat ik tevreden moet zijn. Dat mag natuurlijk niet van mindfulness, want als je onrustig bent moet je er vriendelijk naar kijken, maar goed, ik ben ook maar een mens.

Dan denk ik plots: ik zou nu met een groep vrienden in een overvol restaurant moeten zitten. Dat wij met z’n zessen die tafel zijn waar om de paar minuten een lachsalvo vandaan komt. Ik zie het voor me. Iemand zet nog een biertje voor mij neer en legt even een hand op mijn schouder. En we voeren mooie gesprekken over het leven. Zo zou mijn leven nu moeten zijn.

Zo zou het moeten zijn

Ik denk: ‘ik zou nu met een leuke vrouw moeten zijn.’ Dat we nu samen zouden koken, dat we samen een recept hadden uitgekozen, en samen staan we te turen op de recepten, de keuken lijkt ontploft, maar dat geeft helemaal niks en we geven elkaar een kus en we wisselen een zwoele blik die een romantische avond en nacht aankondigt. ‘Nog een wijntje schat?’

Ik loop naar de keuken om koffie te zetten en die keuken is leeg. En ik weet ineens zeker dat ik de enige ben die hier nu in z’n eentje thuis zit, op deze zaterdagavond. Iedereen heeft gezelligheid. Familie, vrienden, iemand ligt natuurlijk te vrijen, of zit heel gezellig met een lief iemand in een bioscoop.

Het is stil in de woonkamer. Er rijdt een auto met piepende banden voorbij. Die merel begint een beetje op mijn zenuwen te werken.

Dan hoor ik plots het kloppen van een hamer, bij één van de buren. Iemand probeert een klein spijkertje in de muur te krijgen, hij tikt vaak en snel. Wel tien keer. Dan is het stil. Wie gaat er nu om tien over acht zaterdagavond lopen klussen? Ik sta op en zet een muziekje op. Eerst Michael Jackson, dan het rustige deel uit het 23e piano concert van Mozart. Nee, toch maar Red Hot Chili Peppers. Dan begint het kloppen op de muur weer. Ik hou mijn hart vast, hoeveel schilderijtjes moeten er met heel kleine spijkertjes aan de muur?

Ik bedenk me dat ik niet heel erg in het hier en nu ben, of dat ik me verzet tegen het hier en nu. Ik ga voor mijn kast staan met zelfhulpboeken. Ik heb er heel veel, wel anderhalve meter. ‘Moeten maakt gek,’ ‘De Kracht van Kwetsbaarheid,’ twee boeken van Byron Katie en nog veel meer. Ik wil heel graag snappen hoe dat moet: leven.

Ik lees iets over zelfcompassie. Cool. Dat is altijd goed. Mijn korte termijn geheugen is wat betreft zelfcompassie niet zo goed. Ik lees erover, ik voel in al mijn vezels dat het echt iets voor mij is en daarna ben ik ineens kwijt dat je zacht en kalm met jezelf moet omgaan. Ik ben daarin echt een enorme eikel.

Zelfcompassie

Hoe ging zelfcompassie ook alweer? Er zijn drie kenmerken: je beseft dan dat iedereen af en toe een moeilijk moment heeft. Dat we allemaal lijden en dat je daarin juist samen bent met alle mensen op de wereld. Common humanity.

En daarbij: ik moet niet zeuren, ergens anders op de wereld is er honger en oorlog en… Of mag ik wel zeuren? Ja, want het is wat het is, je hoeft daar geen oordeel over te hebben. Ik ben een goed mens, ook al zeur ik! Dat is zelfcompassie. En dat je het niet groter maakt. Blijf in het hier en nu en verzin er niet een heel verhaal bij.

Ook interessant: FOMO, wat is dat nou eigenlijk echt? (en wat doe je ertegen)

En het is ook dat je je afvraagt hoe een vriend nu met mij om zou gaan. Stel dat een vriend of vriendin mij zou vertellen dat ‘ie op een zaterdagavond alleen zou zitten en dat ‘ie z’n draai niet kan vinden. Ik zou oprecht even met hem mee voelen.

Terwijl de buurman met het 5e schilderijtje bezig is, en ik me heel erg niet aan het ergeren ben, bedenk ik me dat sommige vrienden natuurlijk gewoon aan het werk zijn, eentje is verpleegkundige. Die hebben ook niet een über romantische avond. Anderen zitten misschien bedolven onder paperassen en blauwe enveloppen iets te regelen wat ze over het hoofd hadden gezien voor de belastingdienst. Weer anderen proberen nu een kind in bed te leggen dat daar geen zin in heeft, huilen, gedoe, ongezelligheid troef. En ik zag laatst op zaterdagavond rond de klok van 8 de Spaanse overbuurvrouw stofzuigen. Stofzuigen op zaterdagavond! Nee, dan gaat het met mij eigenlijk best, zo in mijn eentje op de bank.

Ik besluit een vriend te appen, om er zeker van te zijn dat hij op dit moment ook een heel gewone zaterdagavond heeft, niks hips, niet cools. Ik app: En? Nog leuke dingen aan het doen?

Vijf minuten later appt hij terug met een foto waar hij breed lachend met een mooie vrouw op staat. Ze staan wang tegen wang te stralen naar de camera. Ze heeft een glitterjurk aan en een wijntje in haar hand en op de achtergrond zie ik een discobol. Wat zien ze er goed uit samen. Echt leuk voor die vriend. Dat app ik ‘m ook: ‘Heerlijk man! Geniet!’

Ik doe mijn mobiel uit. Ik wil het kunnen. Zonder mensen, zonder connectie gewoon fijn met mijzelf zijn. Ik pak de krant erbij en probeer me te concentreren op een stuk over windmolens op zee.

Dan leg ik de krant weg, doe het raam open en schreeuw tegen de merel dat het nou ondertussen wel goed is met het gefluit. De merel vliegt weg en ik doe het raam dicht.

Ik ga op de bank zitten. Het getik van de hamer begint weer.

Het wordt hoogtijd dat ik mijn eigen zelfhulpboek ga schrijven.

Johan Stevens is cabaretier en helpt creatieve ondernemers met het krijgen van meer toffe opdrachten. Op zijn site deelt hij gratis z’n e-boek Feel The Fear And Do It Anyway.

Oefenen met mindfulness?

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.