Vera Guldemeester Persoonlijke verhalen Vandaag, 09:25

Leestijd: 3 minuten

Joyce (32): ‘Ik sport 365 dagen per jaar’

Joyce (32) was jarenlang moe, futloos en niet tevreden over zichzelf. Tot ze twee jaar geleden haar leven volledig omgooide. Sindsdien sport ze élke dag van het jaar. Niet voor een strakke buik of gespierde armen, maar omdat ze zich zonder sporten simpelweg niet goed voelt.

“Twee jaar geleden voelde ik me oprecht ongelukkig. Ik was niet per se ziek of iets ernstigs, maar ik was áltijd moe. Altijd futloos. Ik kon amper uit bed komen, had hoofdpijn, at onregelmatig en leefde op koffie en snelle snacks. Mijn werk op een druk kantoor slokte al mijn energie op en als ik thuiskwam, plofte ik op de bank met een zak chips. Dat was mijn ritme. Sporten? Ik begon er af en toe aan, in een opwelling. Dan kocht ik een sportoutfit, meldde me aan bij de sportschool en stopte er na drie weken alweer mee. Ik zag het nut er niet van in. Ik voelde geen verschil, behalve spierpijn. Het paste gewoon niet bij me… dacht ik.

Hartkloppingen

Op een ochtend werd ik wakker met hartkloppingen. Niet van angst, maar gewoon… van uitputting. Mijn lijf voelde alsof het ergens tegenaan wilde schoppen: doe iets! Ik weet nog dat ik in m’n joggingbroek op de rand van m’n bed zat en tegen mezelf zei: dit moet anders. Niet morgen, niet maandag. Nu.

Ik trok oude sportschoenen aan, liep naar buiten en begon te rennen. Geen idee waarom ik voor hardlopen koos, ik haatte hardlopen. Maar op dat moment was het het enige wat ik kon doen. Na twee minuten hijgde ik alsof ik een marathon had gelopen. Toch voelde het bevrijdend. Alsof ik m’n lijf eindelijk serieus nam.

Alles veranderde

Vanaf die dag veranderde alles. Ik besloot dat ik elke dag zou bewegen. Al was het maar een kwartier. Maar ik moest iets doen. Die eerste weken waren zwaar. Ik stond om 6 uur op, deed een work-out via YouTube of ging naar buiten. Soms wilde ik echt niet. Dan stond ik in de keuken, half slapend met m’n sportlegging aan, en dacht ik: waarom doe ik dit? Maar iets in mij wist: je moet volhouden. En dat deed ik.

Na drie weken voelde ik het verschil Niet in de spiegel, maar van binnen. Ik werd wakker met energie. M’n hoofd voelde lichter, m’n humeur beter. Het was alsof ik voor het eerst echt ademhaalde. Die eerste maand werd een tweede, toen een derde. Na een jaar realiseerde ik me: ik heb geen dag overgeslagen.

Om 6.00 uur in de sportschool 

Nu, twee jaar later, sport ik elke dag. Zonder uitzondering. Om 6.00  uur sta ik in de sportschool. Krachttraining, cardio, yoga, het verschilt per dag. Het is geen obsessie, maar een gewoonte. Net als tandenpoetsen. Als ik niet sport, voel ik me niet mezelf. Het is mijn moment, vóórdat de rest van de dag begint.”

Mijn omgeving begrijpt het niet altijd. Vrienden zeggen weleens: ‘Je mag toch ook wel eens lekker niks doen?’ Maar ik wíl niks doen niet. Dit ís mijn rust. Sporten is mijn manier om m’n hoofd leeg te maken, mijn energie op te laden.

Krachtiger en zoveel gelukkiger

Op vakantie, met kerst, met storm: ik sport. Ik pas m’n dag eromheen aan. Zelfs op mijn verjaardag sta ik gewoon in de sportschool. Niet omdat ik iets wil bewijzen, maar omdat het bij mij hoort. Ik voel me gezonder, krachtiger en zoveel gelukkiger dan twee jaar geleden. En dat gun ik mezelf elke dag weer opnieuw.”

Wie wel houdt van een flinke work-out en geregeld in de gym te vinden is, is waarschijnlijk fan van eiwitshakes en eiwitpoeders. Inmiddels zijn ze dan ook niet meer weg te denken uit menig sportschool. Maar zijn al die eiwitten in poedervorm écht nodig na het sporten of is het vooral slimme marketing van de merken die ze verkopen? Je leest het hier.

Plogging is de nieuwste sporttrend uit Zweden