Rosa Bertram
Rosa Bertram Psyche 21 mrt 2025
Leestijd: 5 minuten

Anaïta: ‘Hoe doorbreek ik intergenerationele patronen?’

Er waren momenten in mijn leven waarop ik dacht: ‘F*ck, ik herhaal exact de patronen van mijn ouders’. Ik zag het in mijn relaties, de angst om verlaten te worden, de neiging om mezelf klein te maken of juist te vechten om gekozen te worden. Ik zag het in mijn studie en werk, de drang om altijd te presteren, alsof mijn waarde afhing van hoeveel ik gaf. En ik voelde het in mijn lichaam, de constante alertheid, alsof ik nog steeds moest overleven in een omgeving die allang niet meer bestond. In deze column vertelt Anaïta hoe ze haar intergenerationele patronen doorbrak.

Lang heb ik gedacht dat dit gewoon mijn persoonlijke issues waren, gevolgen van mijn trauma’s of de stem van mijn innerlijk kind. Maar toen ik in aanraking kwam met systemisch werk en familieopstellingen, viel alles op zijn plek. Dit waren niet alleen mijn patronen, ze waren automatisch doorgegeven. Van generatie op generatie. En ik was degene die ze loyaal droeg.

De onzichtbare ketting van generatie op generatie

Dit is hoe intergenerationele patronen werken: onbewust nemen we dingen over, in de hoop dat we het dit keer goed kunnen maken. Maar dat is een illusie. Want het is niet aan ons om de pijn van onze ouders of grootouders te dragen.

En die onzichtbare lijnen uiten zich via onderstaande manieren:

  • Je voelt je verantwoordelijk voor het geluk of de pijn van je ouders – en als zij lijden, voel jij dat je iets moet fixen. Of je laat niet echt je eigen authentieke stem horen.
  • Je trekt partners aan die dezelfde dynamiek hebben als je vader of moeder – je herhaalt patronen, zelfs als je dat niet wilt.
  • Je hebt het gevoel dat je nooit écht op je plek staat in je familie – alsof je een buitenstaander bent of altijd moet vechten voor erkenning.
  • Je saboteert jezelf en je leven – je rationaliseert vaak je gevoel en kunt niet echt leunen op je intuïtie, en het leven helemaal ontvangen zoals die komt vind je lastig.
  • Je ervaart diepe gevoelens van schaamte, angst of schuld, zonder duidelijke reden – deze emoties kunnen generaties teruggaan en zitten opgeslagen in jouw systeem.

Hoe ik begon met helen van intergenerationele patronen

Toen ik dit besefte, dacht ik: ‘oké, en nu? Hoe doorbreek ik deze patronen?‘ Want weten dat je een patroon hebt, betekent nog niet dat het ineens verdwijnt.

Dit is wat mij echt hielp:

1. De pijn erkennen zonder erin te blijven hangen

Ik was jarenlang boos op mijn ouders. Op mijn vader, die onbereikbaar was. Op mijn moeder, die haar eigen wonden niet kon helen. Maar die boosheid hield me vast in hetzelfde patroon. Pas toen ik kon erkennen dat zij ook gevormd waren door hún geschiedenis, kon ik beginnen met loslaten. Maar vooral te voelen dat mijn boosheid een masker was voor diep verdriet. Onderscheid maken wat van mij is en van mijn ouders was hierin de belangrijkste proces en zoektocht.

2. Teruggeven wat niet van mij is

Veel van de pijn die ik droeg, was niet van mij. De angst, de stress, de onrust, het waren overblijfselen van trauma’s die voor mijn tijd begonnen. Door middel van systemische rituelen en familieopstellingen leerde ik om symbolisch terug te geven wat niet van mij was. Dit kan zo simpel zijn als een visualisatie waarin je zegt:

‘Lieve mama, lieve papa, ik zie jullie pijn. Maar ik geef het terug, want het is niet van mij.

Het klinkt simpel, maar het werkt!

3. Mijn eigen plek innemen

Veel van ons nemen onbewust de rol van een ouder op ons. We worden de moeder van onze vader, de beste vriendin en emotionele steun van onze moeder. Maar als kind kun je die last nooit dragen. Dat is te groot en te pijnlijk voor een kind, vanwege de diepe liefde voor onze ouders.

Ik moest leren om terug te stappen in mijn eigen rol: ik ben het kind. Mijn ouders zijn groot, ik ben klein. Niet om mezelf te verkleinen, maar omdat dát de natuurlijke en feitelijke ordening is. Pas toen ik mijn plek innam, voelde ik rust.

4. Het doorbreken in mijn eigen leven

De beste manier om een patroon te doorbreken, is door het in je dagelijks leven anders te doen. Voor mij betekende dit:

  • Grenzen stellen en schuldgevoel leren verdragen i.p.v omzeilen.
  • Kiezen voor liefde vanuit mezelf, in plaats van liefde extern zoeken.
  • Stoppen met alles ‘alleen’ willen oplossen of sterk zijn en hulp vragen en toelaten.

Dit is waarom ik dit werk doe

Ik ben een cycle breaker. En als jij dit leest, is de kans groot dat jij dat ook bent. Intergenerationele heling is niet iets wat je in je eentje doet. Het is een proces dat je moet ervaren en voelen in je lijf, zien in een opstelling, uitspreken in een veilige ruimte. Daarom organiseer ik een workshop intergenerationele heling op zaterdag 29 maart, waarin we de diepte ingaan en je tools krijgt om jouw patronen echt te doorbreken. Maar ook een maandelijkse 1-daagse familieopstelling, waarin je jouw proces in beeld brengt en heling kunt brengen op een diep systemisch niveau.

Een ware cycle breaker en het zwarte schaap van de familie: Anaïta Nasser, half Russisch en half Afghaans. Haar traumatische jeugd gaf haar de kracht en drijfveren voor het oprichten van The School of Mental Health, waar ze als mental health coach de belangrijkste lessen (die je eigenlijk op school had moeten leren) over emoties doorgeeft. Door haar dagelijkse strijd met haar achtergrond en emoties noemt ze zichzelf liever “The Queen of Emotions”. Doordat ze het helingsproces volledig aangaat, wordt ze rijkelijk beloond met meer rust, balans en zelfliefde.

Column Anaïta: Ik dacht dat ik emotioneel beschikbaar was, tot ik écht naar mezelf moest luisteren.

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Rock jouw inbox! 🤍

Elke zondagochtend met liefde gemaakt zodat jij heerlijk wakker wordt🧘‍♀️