Annemarie Hartsuiker Psyche 21 jun 2024, 18:57

Leestijd: 6 minuten

Column Anaïta: De impact van mijn jeugdervaringen op mijn volwassen leven. 

Als ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik een tijd vol pijn en chaos, maar ook een pad dat me leidde naar waar ik nu ben. De impact van mijn jeugdervaringen is groot. Mijn verhaal begint in Moskou, waar ik op mijn derde verjaardag afscheid nam van mijn geboorteland om naar Nederland te emigreren. Die verhuizing markeerde het begin van wat een van de meest tumultueuze perioden in mijn leven zou worden.

Mijn vader, een Afghaanse vluchteling, bracht zijn trauma’s mee naar ons nieuwe thuis. Zijn onvoorspelbare gedrag en de diepe wonden van zijn verleden beïnvloeden ons gezin dagelijks. Die angst nestelde zich diep in mijn wezen en bleef als een schaduw over mijn jeugd hangen.

Jeugdervaringen waren bepaald geen veilige haven

Mijn moeder, een krachtige Russische vrouw, probeerde ons gezin bijeen te houden. Toch voelde ik me vaak verloren, gevangen tussen de sterke emoties van mijn ouders en mijn eigen verwarring. School bood geen uitweg; daar leerde ik niets over hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Het zoeken van psychologische hulp was een taboe en mijn emoties vonden geen veilige haven.

Gevolgen in mijn volwassen leven

De traumatische ervaringen uit mijn jeugd hebben diepe sporen nagelaten die tot op de dag van vandaag invloed hebben op mijn volwassen leven. Een van de meest ingrijpende gevolgen van mijn jeugd is verlatingsangst. De onvoorspelbaarheid van mijn vader en de constante angst om verlaten te worden, hebben een diepe angst voor verlating in mij gezaaid.

Dit heeft zich vertaald naar mijn volwassen relaties, waarbij ik vaak worstelde met een irrationele angst om de mensen van wie ik houd te verliezen, vooral mannen. De afwezigheid van emotionele steun en begrip in mijn jeugd heeft ertoe geleid dat ik als volwassene moeite had om mijn emoties te reguleren. Paniekaanvallen, huilbuien en driftbuien waren vaak mijn manier om te zeggen: “Ik heb hulp nodig.” Deze emotionele disregulatie maakte het moeilijk om gezonde relaties te onderhouden en mijn dagelijkse leven te leiden.

View this post on Instagram

A post shared by BEDROCK Magazine (@bedrockmagazine)

Hooggevoelig voor prikkels en emoties

Mijn ervaringen hebben ook geleid tot een verhoogde gevoeligheid voor prikkels en emoties. Ik ben hooggevoelig geworden, wat betekent dat ik sterk reageer op stimuli die anderen misschien niet eens opmerken. Hoewel dit me in staat stelt om diep empathisch en intuïtief te zijn, kan het ook overweldigend zijn en leiden tot gevoelens van uitputting en overprikkeling. Mijn zenuwstelsel is snel ontregeld, een overblijfsel van de constante staat van alertheid en angst waarin ik als kind leefde. Dit betekent dat ik snel gestrest en overweldigd kan raken, zelfs in situaties die voor anderen normaal en beheersbaar lijken. Deze hyperventilatie is een beschermingsmechanisme dat in mijn jeugd noodzakelijk was, maar nu vaak meer kwaad dan goed doet.

De constante stress en angst uit mijn jeugd hebben hun tol geëist op mijn fysieke gezondheid. Ik heb regelmatig last van darmklachten en andere stressgerelateerde gezondheidsproblemen. Deze fysieke symptomen zijn een directe weerspiegeling van de emotionele onrust die ik als kind heb ervaren en die mijn lichaam nog steeds probeert te verwerken.

Misschien wel de meest verwoestende impact van mijn jeugdervaringen is het diepgewortelde gevoel van waardeloosheid dat ik heb ontwikkeld. De onvoorspelbare en vaak gewelddadige gedragingen van mijn vader gaven me het gevoel dat ik het niet waard was om van te houden. Dit gevoel heeft me jarenlang achtervolgd en beïnvloedt nog steeds mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen.

Het gevoel van nooit thuis zijn

Een van de belangrijkste gevolgen van mijn jeugdervaringen was het gevoel van nooit echt ergens thuis te zijn. Dit gevoel van ontheemd zijn, niet in mijn gezin, niet in mijn lichaam, en niet in mijn hoofd, heeft me jarenlang achtervolgd. Het maakte dat ik me voortdurend een buitenstaander voelde, niet passend in de wereld om me heen. Ik kwam pas thuis toen ik de moed vond om hulp te zoeken. Onder begeleiding van diverse therapeuten begon ik mijn trauma’s te verwerken. Ik ontdekte dat het normaal was hoe ik me voelde en dat ik alles mocht voelen. Dit was het begin van mijn helingsproces.

Door het helen van mijn wonden leerde ik mijn vader weer zijn plek te geven. Dit proces was de zwaarste beproeving die ik ooit heb gekend, maar het bracht me ook de meeste vrijheid. Ik besefte dat mijn vader handelde vanuit zijn eigen pijn en trauma’s, en door hem weer zijn plek te gunnen, bevrijdde ik mezelf van de last van pijn.

Een veilig leven

Ik ben trots op het leven dat ik heb gecreëerd, op de relatie met de liefde van mijn leven en op het bedrijf dat ik heb opgebouwd. Maar vooral ben ik trots op mijn vermogen om telkens weer het helingsproces aan te gaan, samen en met anderen.

Mijn missie is om anderen te leren hoe zij thuis kunnen komen in zichzelf. Dit begint met het erkennen van hun pijn, het doorbreken van belemmerende patronen en het ontwikkelen van een diepere verbinding met hun eigen gevoelens. Mijn ervaring heeft me geleerd dat elk trauma kan worden getransformeerd naar een betekenisvolle en waardevolle toekomst.

Door mijn werk als Systemisch Therapeut, NLP master coach en ervaringsdeskundige help ik anderen op hun reis naar mentale gezondheid. Ik begeleid mensen in hun proces van zelfontdekking en heling, zodat zij de beste versie van zichzelf kunnen worden.

Mijn verleden heb ik geen grip op, maar door mijn verleden heb ik geleerd te helen en verantwoordelijkheid te nemen voor mijn toekomst. Deze verantwoordelijkheid omvat het delen van mijn verhaal om anderen een stem te geven. We moeten de stigma’s en taboes rondom pijn en trauma samen afbreken, zodat we allemaal kunnen groeien en bloeien.

Een boodschap van hoop

Ik heb geleerd dat het mogelijk is om te helen, om te groeien, en om jezelf opnieuw te vinden. Mijn jeugd mag dan vol donkere momenten zijn geweest, maar het is ook de bron van mijn kracht en passie geworden. Het pad naar heling is zwaar, maar het is ook de moeite waard.

Mijn boodschap aan jou, is dat je nooit alleen bent in je strijd. Er is altijd een weg naar heling en groei. Door samen te werken en elkaar te ondersteunen, kunnen we allemaal thuis komen in onszelf. De impact van mijn jeugdervaringen op mijn volwassen leven is groot, maar ik ben dankbaar voor de lessen die ik heb geleerd. Ze hebben me de vrouw gemaakt die ik vandaag ben: sterk, veerkrachtig, en vastberaden om anderen te helpen hun eigen pad naar geluk en gezondheid te vinden.

Een ware cycle breaker en het zwarte schaap van de familie: Anaïta Nasser, half Russisch en half Afghaans. Haar traumatische jeugd gaf haar de kracht en drijfveren voor het oprichten van The School of Mental Health, waar ze als mental health coach de belangrijkste lessen (die je eigenlijk op school had moeten leren) over emoties doorgeeft. Door haar dagelijkse strijd met haar achtergrond en emoties noemt ze zichzelf liever “The Queen of Emotions”. Doordat ze het helingsproces volledig aangaat, wordt ze rijkelijk beloond met meer rust, balans en zelfliefde. 

Column Anaïta: het schrijven van brieven aan jezelf en zelfliefde cultiveren door affirmaties.