Anouke Jansen Liefde & Seks 18 jul 2016, 06:00

Leestijd: 5 minuten

Ik hou van mannen die van vrouwen houden

Sinds kort heb ik een open relatie. In deze serie “Ik hou van mannen die van vrouwen houden” neem ik je mee in mijn zoektocht naar de ultieme liefdesrelatie. Een zoektocht die mij voerde van een vijf jaar durende vaste relatie, naar een drie jaar durende relatie die nooit een relatie mocht heten (bij mijn vrienden en bekenden beter bekend als de “niet-vriend”), naar een spirituele liefdesrelatie – die voor mij de vorm van een open relatie aanneemt. Ik liet me inspireren door een scala aan grote denkers (van 19e-eeuwse filosofen tot spirituele leiders), hun boeken en YouTube filmpjes, mijn naaste vrienden en vriendinnen, maar vooral door de vele prachtige mannen in mijn leven. En hoewel ik het absoluut niet zonder hen had kunnen doen, bleken de afgelopen jaren toch vooral een zoektocht mét en naar mijzelf: wie ben ik (al dan niet in een liefdesrelatie) en wie zou ik willen zijn?

Soms bleek de weg best een beetje eenzaam. Gevoelens van schaamte en onbegrip zijn mij allesbehalve onbekend. Vooral op de momenten dat ik mijn vrienden en familie moest vertellen dat ik een workshop sexual deconditioning (introductie tot tantra) ging doen of de vele keren dat ik mij onbegrepen voelde omdat ik geen afscheid wilde nemen van de man die nooit een relatie met mij wilde (ik ben je eeuwig dankbaar!).

Of ik op mijn eindbestemming ben aangekomen? Ik denk het niet. Het voelt meer als een hele goede start.

Lekker veilig?

Met Rick wist ik: daar kan ik van op aan. Die laat mij niet zomaar in de steek. Ik viel als een blok voor zijn ondernemende, eigengereide karakter en zijn liefde die in overvloed stroomde. Rick hield van vrouwen en hield daarbij niet voor mij verborgen welke vrouwen zijn hart soms een beetje sneller deden kloppen.

Een flirtende blik haar kant op, met daarna altijd een geruststellende kus in mijn nek. Rick was exclusief voor en van mij. Als jonge studente prijsde ik mezelf dan ook maar wát gelukkig met deze trouwe en liefdevolle man. ‘Veiligheid en warmte’ kenmerkten onze vijf jaar durende relatie… Maar was dit het nu?

Na Rick volgde een lange periode van vrijgezelligheid. Ik ademde vrijheid en kon daar geen genoeg van krijgen. Ook niet toen ik Kaspar ontmoette. Kwam dát even goed uit, dat Kaspar geen relatie wilde. Echter, hoe langer onze non-relatie voortduurde, hoe lastiger het werd om ons naar onszelf en onze omgeving te blijven verantwoorden. Nee, wat wij hadden mocht echt geen naam hebben. Mijn onzekerheid kreeg vrij spel.

Busted!

Ook Kaspar hield van vrouwen. En hoewel we dan geen relatie hadden, bleek het verdomd moeilijk om volledig open en oprecht naar elkaar te zijn. Gevoelige ik voelde maar al te goed dat hij intiem was met andere vrouwen. Kaspar op zijn beurt, ook verre van ongevoelig, voelde hoe erg ik onder de situatie leed en ging daardoor gebukt onder de nodige schuldgevoelens. Zwijgen leek de beste oplossing. Uhm… nou niet helemaal. Hoewel we al lange tijd het bed niet meer deelden, stond nu ook onze mentale liefde onder zware druk. En zodoende zag ik maar één uitweg: hem tot het uiterste drijven.

Een open relatie? Laat liever wat toewijding zien

Zo herinner ik me nog goed de keer dat ik ’s avonds laat spontaan op Kaspar’s raam klopte. Zij zal dit ook niet vergeten zijn. Wat heb ik me lelijk gevoeld toen. Effectief was het wel. Hoe vaker ik onze ongeschreven regels (geen spontane bezoekjes, dat soort dingen) aan mijn laars lapte, hoe dichter we tot elkaar kwamen. Kaspar móest en zou open en oprecht zijn naar mij. Tranen van geluk in mijn ogen, toen hij me voor het eerst geheel uit het niets vertelde dat hij verliefd was op een ander.

Samen werkten we door de nodige frustratie heen. Om er sterker en liefdevoller dan ooit uit te komen. Een liefdesrelatie bleek niet voor ons weggelegd. Wij waren er om elkaar te betrappen op onze aangeleerde patronen. Gevoelens van schuld (hij), angst (ik) en schaamte (beiden)… de vicieuze cirkel begon langzaam te dagen.

Ik ben een vrouw en ik heb een instinct

Kaspar bleek niet de enige die het moeilijk vindt volledig open en oprecht te zijn. Zonder het te weten droegen meerdere van mijn vrienden/bekenden eraan bij om de krachtige werking van deze vicieuze cirkel te bevestigen. De één na de ander biechtte op dat hij toch ook weleens aan een andere vrouw dan zijn vriendin (in wording) dacht en daar al dan niet actie op ondernam. “Het thuis bespreekbaar maken?!” Alsof ik gek geworden was. Nee, daar zou hij haar veel te veel mee kwetsen.

En dan de tegenhanger… Zijn vriendin die dit nu leest en zichzelf misschien op een licht gevoel van angst betrapt: “Zou mijn vriend achter mijn rug om dergelijke dingen wel met anderen delen maar niet met mij?” Niets om jezelf voor te schamen. Ik heb het mezelf vaak afgevraagd. Of beter gezegd: ik heb gevoeld dat het zo was. Dat gevoel niet betrokken te zijn, niet de persoon te zijn waar mijn grote liefde dergelijke intieme gevoelens (ook van schuld en schaamte) mee zou kunnen delen, dat vrat me op.

Tips voor het (subtiel) beginnen over een open relatie met je partner

Ik ben een vrouw en ik heb een instinct. Ik wil de aller diepste vorm van intimiteit beleven. Wanneer er geen volledige open- en oprechtheid is, dan VOEL ik dat en staat dat in mijn weg. Ik zal jou (man) daartoe onderwerpen aan mijn tests: bewust dan wel onbewust. Want, ik wil een ruimte creëren waarin alles bespreekbaar is en alles gevoeld mag worden wat gevoeld wordt. Als ik jou liefheb, dan houd ik van alles wat jou toebehoort.

Maar als ik jou niet wil veranderen, hoe dan uit de vicieuze cirkel van schuld- en angstgevoelens los te breken? Het antwoord had ik eigenlijk al…

Volgende keer in deel 2 ga ik door op de spirituele relatie en introduceer ik hoe tantra hier voor mij een rol in speelt.

Hoe een open relatie wél kan werken volgens een relatietherapeut