Johanna Nolet Zelfliefde 16 mrt 2019, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Hoe ik van mezelf leer houden nu ik pas echt ‘dik’ ben

Vanmorgen werd ik wakker in een bed van warmte, liefde en vrede. Ik voelde me op mijn gemak en soepel terwijl ik me op mijn andere zij draaide. Mijn lichaam voelde zacht, ontspannen en zwaar aan. Op mijn gezicht verscheen een glimlach. Ik ademde diep in, zette mijn buik volledig uit en sloeg een tevreden zucht. “Zou het zo voelen om zwanger te zijn?”, dacht ik nog voordat ik terug in slaap sukkelde. De eerste keer dat dit me overkwam, wist ik zeker dat ik in beslag genomen was door aliens of nog onder invloed was van het één of ander… Zo word ik normaal niet wakker. Normaal ontwaak ik in een lichte staat van paniek, terwijl langzaam de herinneringen opdoemen aan wat ik de avond ervoor allemaal geconsumeerd heb: Pasta… met hám… chocola… kaasstengels. Of: bier… nacho’s met een literbak crème fraîche… drie cocktails… en een pak sigaretten… Allemaal dingen die niet bijdragen aan een gezond en fit lichaam, zeg maar.

Eén van de eerste dingen die ik ’s ochtends opmerk is mijn lichaam. Mijn buik die tegen mijn opgetrokken knie aanligt. Die trek ik dan instinctief in terwijl ik mijn slaapshirt fatsoeneer. Het gevoel van huid-op-huid staat me tegen. Als dat gebeurt ben je op te veel plekken tegelijk. En dat mag niet als vrouw. Je moet compact, ongecompliceerd en bescheiden in je lichaam zitten. Niet met rollen en borsten all over the place.

Dit vind je vast ook interessant: Dit is de makkelijkse tip voor meer body positivity (+ 5 Instagram-accounts die je moet volgen)

Volgens mij kent elke vrouw dat moment dat je naar foto’s van vroeger kijkt, soms zelfs van krap een jaar geleden, en denkt: “Hoe kón ik mezelf toen dik/lelijk/oud vinden? Wáárom kon ik toen niet van mezelf genieten?” Toen… de tijd dat we nog slank en mooi waren…. Vorig jaar vond ik maat 42 niet klein genoeg, nu zou ik er een moord voor doen.

Ik smeek tot het universum: “Please, please, please, tover me terug naar maat 42! Ik zal er tevreden mee zijn, ik zal er dankbaar voor zijn, ik beloof het, nóóit meer zal ik klagen!!” Waarna de wolken, de bomen en de wind collectief zuchten. Nog steeds ga ik ondankbaar stampend voorbij aan mijn sleutel tot geluk…

Van jezelf leren houden gaat stapsgewijs

Maar, soms zit een langverwachte ontwikkeling in een onverwachte hoek… Met de laatste vijf aangekomen kilo’s is mijn ingeprente ideaalbeeld (maatje 36) officieel buiten bereik geraakt. En ik moet zeggen… DAT LUCHT OP! Vanuit maat 40 is het nog enigszins reëel om te streven naar maat 36.

Vanuit maat 44/46 is het wat onnozel. Laat ik er eerst eens voor zorgen dat ik niet op de “grote maten” afdeling hoef te shoppen… En sinds maat 42 het nieuwe streven is, kijk ik veel liefdevoller naar mijn eigen bouw. Vrouwen met maat 42 lijken namelijk al behoorlijk op mij. Ze hebben heupen, billen en bovenarmen. Door de vormen van een vrouw met maat 42 te eren, eer ik ook mijn eigen vormen.

Nooit uitgeleerd: 6 x de beste boeken over (gezonde) voeding, het lichaam en ons brein

En ik weet het… ideaal zou zijn om gelukkig te zijn met mezelf precies zoals ik nu ben. Maar een hersenspoeling keer je niet zo 1-2-3 om. Van jezelf leren houden gaat stapsgewijs.

Eén stap vooruit, drie stappen achteruit; één week lijnen, drie weken bingen; één dag in strak jurkje, zes dagen in hobbezak; talloze volle vrouwen op Instagram volgen, tien seizoenen lang Rachel en Monica verafgoden. En dan… af en toe… misschien wel steeds vaker… wakker worden in totale warmte, liefde en vrede met mijn eigen lijf… Babysteps.

Meer body positivity?

• Ik ben te dik, ook al zie je dat niet.
• Megan Jayne Crabbe over body positivity: “Jij hebt de wereld meer te bieden dan een platte buik”
• We hebben allemaal een bikinibody (laat ook dit model zien)