Annemarie Hartsuiker Psyche 14 apr 2024, 10:53

Leestijd: 4 minuten

Heimwee naar de lockdown en de kalmte die toen heerste

Het lijkt alweer een ver verleden: de lockdown. Opeens zaten we na de eerste besmetting in januari 2020 vanaf half maart massaal thuis. Dat is nu alweer vier jaar geleden. De scholen sloten de deuren, mensen hielden anderhalve meter afstand van elkaar en de horeca ging van de ene op de andere dag dicht. Nederland lag er verlaten bij, er was veel onmacht en tóch ervaren steeds meer mensen heimwee naar de lockdown.

De lockdown was voor veel mensen verschrikkelijk. Financieel of mentaal kregen ondernemers, alleenstaanden, ouderen of juist jonge mensen in de bloei van hun leven grote klappen. Want als je een horecazaak had, kon je helemaal niks meer. En een generatie nieuwe studenten heeft amper van het studentenleven kunnen genieten. Nee, voor velen was de lockdown de hel. Toch denkt niet iedereen daar zo over en hoor ik vrienden en familie steeds vaker over heimwee naar de lockdown.

De lockdown en slow living

Afgelopen week raasde ik door het leven. Een koffie-afspraak hier, werkoverleg daar, een paar events en Pasen met de familie. Ik kon het gewoon niet rondbreien qua tijd. En met mij veel anderen. Want ik hoor het van veel mensen om mij heen: ze komen tijd tekort. Met een gezin, vriendenkring, werk en behoefte aan een gezonde levensstijl staan we altijd ‘aan’.

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar bij mij vliegen de datumprikkers me om de oren en dat vind ik verschrikkelijk. Want de spontaniteit is weg. Het rommelen in huis komt er ook niet van. En sporten is een ‘moetje’ geworden waar ik wél blij van word, maar waar ik niet genoeg de tijd voor vrijmaak. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Heimwee

Daarom betrap ik mezelf steeds vaker op heimwee naar de lockdown. Naar de tijd zonder sociale verplichtingen. En de sporadische afspraken die je had, waren met mensen die heel dichtbij je stonden. Er was geen file en ik voelde geen druk om naar kantoor te gaan. Het uitje van de dag was een lange wandeling over de hei met mijn man.

De lege agenda was een verademing in ons drukke leven en uitgebreid koken en tafelen was het hoogtepunt van de dag. Natuurlijk werd er hard gewerkt, want ik was intens dankbaar dat ik mijn baan nog had.

Soms was het heus wel moeilijk

De rust, ruimte en tijd was geen overbodige luxe in ons overprikkelde bestaan. Zeker omdat ik tijdens de lockdown periode een IVF-traject doorliep en dus veel rust had met alle prikken en hormonen. Ergens was het lastig om alleen naar alle ziekenhuisafspraken te gaan. En toen mijn dochter werd geboren en ik onverwachts een aantal dagen in het ziekenhuis moest blijven, mocht er maar één persoon op visite komen. Natuurlijk vond ik dat verschrikkelijk.

Net als de online afscheidsvieringen wanneer er iemand overleed. Dat lockdownheimwee voor veel mensen een ‘vies’ woord is, snap ik echt. Het is ook niet de lockdown of het virus waar we naar verlangen, nee, het langzame leven, dat missen sommige mensen.

Langzame leven

Want dit langzame leven is weer ingeruild voor een volgepland bestaan. Dit is deels te danken aan onze eigen planning, maar ook op werkgebied moet er weer meer. En dan hebben we ook nog last van FOMO, the fear of missing out, waardoor we vaker dan nodig ‘ja’ zeggen tegen uitnodigingen.

Nu we van het langzame leven hebben mogen proeven, verlang ik er in ieder geval weleens naar terug. Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen. Mijn moeder voelde zich echt wel eenzaam, maar tegelijkertijd hadden wij, de kinderen, wél meer tijd om daar de weekenden te spenderen. Inmiddels is het met alle verjaardagen, bruiloften, overwerk, sport en andere activiteiten stukken ingewikkelder om tijd vrij te maken. Ik spreek of zie mensen minder vaak dan in de lockdown-tijd. Puur en alleen om dat ik soms geleefd word.

En dat heb je om eerlijk te zijn deels zelf in de hand. In plaats van met weemoed terug te verlangen naar een tijd die hopelijk nooit meer terugkomt, kunnen we ook anders gaan leven. Een avond vrijhouden voor he-le-maal niks. Vaker ‘nee’ zeggen en minder tijd op social media spenderen bijvoorbeeld. Want als ik soms zie dat mijn schermtijd zo’n vijf uur per dag is (ik schaam me dood), dan weet ik wel waar er tijdwinst te behalen valt voor een langzamer leven.

Op deze manier bevordert een huisdier jouw mentale gezondheid en andersom