Lisanne van Marrewijk Spiritualiteit 14 nov 2018, 06:00

Leestijd: 5 minuten

Wat een healing sessie met mij deed (ook al was er weinig te healen)

“Ga maar liggen, dan zien we wel wat er gebeurt.” Dat waren de exacte woorden van Marissa Klouwer voordat ze me een uur lang ging ‘healen’. Je weet wel, een beetje spelen met energieën en trillingen om negatieve aspecten uit je leven op te ruimen. Althans, dat is wat ik dacht dat een healing sessie met me zou doen, maar stiekem wist ik er eigenlijk niet zoveel vanaf.

Al vaker zag ik op het Instagram-account van Marissa interessante stories voorbijkomen waarin ze uitleg gaf over wat ze precies deed. Ik swipete altijd door, omdat het een beetje aan m’n spiritualiteit voorbijging. Maar op een dag besloot ik in plaats van naar rechts, omhoog te swipen.

“Hé Maris, die healings die jij doet, daar wil ik meer over weten.” En voordat ik het wist lag ik bij haar op de bank in haar appartement in hartje Amsterdam. Klaar om geheald te worden.

Wat gebeurt er tijdens een healing sessie?

Zonder voorbereiding en zonder me te hebben ingelezen, liep ik bij Marissa naar binnen. We kletsten even wat, ik kreeg een kop thee en toen vroeg ze waar ik tegenaan liep in het leven. Tsja, waar liep ik eigenlijk tegenaan? Alles loopt wel lekker en ik heb niks te klagen, maar na een kort gesprekje was er een duidelijke conclusie: net als een echte millenial betaamt, maakte ik het mezelf vaak veel te druk. Het is tijd voor me om ‘nee‘ te leren zeggen.

En met de focus op het nee zeggen, ging ik de healing sessie in. Ik kon lekker gaan liggen op de bank onder een kleedje (“het kan zijn dat je het een beetje koud krijgt als je ligt”) en dan ‘zien we wel wat er gebeurt’ zoals Marissa het heel makkelijk zei. “Doe je ogen maar dicht.” En daar gingen we. Ik werd geheald. Nu. Hier. In deze gezellige woonkamer in hartje Amsterdam met een rustgevend muziekje op de achtergrond. Terwijl m’n thee langzaam koud stond te worden.

Wat ging er door me heen?

Hoe normaal dit voor Marissa was, zo bijzonder en nieuw was het voor mij. Wat doe je op zo’n moment? Waar denk je aan? En belangrijker: wat voel je? Moet ik wat voelen? Voel ik überhaupt wel iets? Ja, ja, ik voel me zwaar. Voel ik me zwaar? Is dit echt? Hé, ik voel me lichter. Of niet? Niet aan denken, kom op, focus op je ademhaling…

https://www.bedrock.nl/helen-van-energie/

Duizend-en-één gedachtes vlogen tijdens de healing door m’n hoofd. Want waar moet je op zo’n moment aan denken? Zijn er foute gedachtes of is alles prima? Er ging van alles en tegelijkertijd niets door me heen. En ondanks het dekentje had ik het stiekem wel een beetje koud. Best wel trek in een slok van die thee nu…

Tijdens de healing sessie raakte Marissa me niet aan. Ze zat in kleermakerszit voor me op een stoel en af en toe hoorde ik haar diep zuchten. Zijn dat mijn zorgen die ze voelt? Zou ze het moeilijk hebben met me? Ben ik een lastige klant? Zoveel zorgen heb ik toch niet? Stop! Niet aan denken, focus nou op die a-dem-ha-ling.

En zo ging het nog ruim een uur door.

Wat voelde ik?

Aan het begin van de sessie, op het moment dat ik ging liggen, voelde ik me ontzettend zwaar. Als een soort baksteen lag ik op haar bank. Althans, zo voelde dat. Naarmate de tijd verstreek, werd dat gevoel steeds lichter. Geloof ik.

Ik voelde een druk in m’n onderrug, maar misschien had dat gewoon te maken met de bank waar ik op lag (en het feit dat ik 1,83 meter lang ben en m’n rug nooit de sterkste plek van m’n lichaam is geweest). Maar misschien ook niet.

Ook was er een moment waarop het leek alsof er iets door m’n hoofd rammelde. M’n ademhaling werd sneller, maar na een kleine minuut was ook deze sensatie voorbij. Überhaupt had ik geen idee of dit onderdeel was van de healing sessie of dat het normaal ook zou gebeuren. En omdat ik niet zo goed wist wat er gebeurde, wist ik ook niet zo goed wat ik met mezelf aan moet.

Vlak na de healing sessie

Na ruim een uur was het klaar. “Zo, hoe voelde dat?” Vroeg Marissa. Tsja, hoe voelde dat? Ik voelde van alles, denk ik, maar was daar ook weer niet zo zeker van. Maar één ding stond buiten kijf: ik voelde me wazig en blurry.

Marissa legde me uit dat het ‘geen nee kunnen zeggen’ iets was wat diep geworteld zat en wat ik mee had genomen uit m’n familie. M’n moeder kan ook moeilijk nee zeggen en waarschijnlijk zat het nog verder in de familielijn vastgeroest. En ze had gelijk, m’n moeder is één van de laatste mensen die ik ken die gemakkelijk ‘nee’ roept en haar eigen plan trekt, maar altijd alles voor een ander doet. Bijzonder.

Terwijl ik nog in gedachte was over m’n familielijn vertelde Marissa dat de zorgen van het nee zeggen vast zaten in m’n onderrug. Ik keek verbaasd op: “no shit, ik voelde constant een soort lichte druk in m’n onderrug!” Again: bijzonder.

En m’n dag ging verder

Na een kleine 10 minuten stond ik weer buiten, want mijn dag ging gewoon verder en ik moest aan het werk. Ik haalde m’n fiets van het slot en de stad raasde langs me heen. Ik zat in m’n eigen wereld, voelde me wazig en iets in me wilde tegen alles nee zeggen. Nog een uurtje bleef ik een beetje wazig, maar de dag ging verder gewoon zoals die ging. Vermoeider dan normaal gesproken, maar prima. De twee nachten na de healing sliep ik als een blok.

Merk ik er iets van?

Ik ben nu een week verder en heel eerlijk gezegd merk ik verder niets, maar ik weet ook niet zo goed of dat zo snel al de bedoeling is. Wat wel bijzonder was, is dat m’n mindfulnessdocente toevallig ook healings geeft. Toen ik haar mijn ervaringsverhaal vertelde, liet ze vallen dat ze al merkte dat dit in m’n onderrug vast zat. Hmm-hmm…

Het weekend na m’n healing sessie schoof ik aan bij m’n oma voor een kletspraatje over het leven. We hadden het over mindfulness en m’n soms iets te drukke leven, waarna m’n oma standvastig adviseerde: “Lisan, jij moet ook ‘s een keer nee durven zeggen.”

Toeval? Bestaat niet.
Ben jij spiritueel: Wat is spiritualiteit nou eigenlijk echt?