Annemarie Hartsuiker Psyche 28 dec 2022, 11:30

Leestijd: 3 minuten

Frederiek (53): ‘Ik word gek van het mantelzorgen’

Mantelzorgen is iets moois. Je kan veel voor een ander betekenen, maar mantelzorg is meestal langdurig en intensief. Frederiek vindt het zwaar en gaat er zelf aan onderdoor, maar stoppen gaat ook niet, want je laat iemand toch niet in de steek?

“Eigenlijk heb ik nooit getwijfeld om de zorg voor mijn zieke vader deels op mij te nemen. In het begin had ik daarbij veel steun van anderen mensen, maar inmiddels sta ik er voor mijn gevoel helemaal alleen voor.

Mantelzorgen voor zieke vader

Mijn vader kreeg vier jaar geleden alzheimer. We hadden toen nog géén idee wat ons te wachten stond. Aan de ene kant zijn we super blij dat hij nog steeds bij ons is, maar hij is er ook niet meer. De afgelopen jaren heeft hij zoveel ingeleverd. De ziekte neemt hem steeds meer in beslag en beschadigt steeds meer hersencellen.

Inmiddels is hij in de tweede fase van zijn ziekte beland en wordt het steeds moeilijker om thuis te blijven wonen. Dat is wel zijn wens.

Niet alleen is dit moeilijk voor hem, ook voor mij, als enig kind is het zwaar om van dichtbij mee te maken. Mijn vader is sneller overstuur, boos en soms zelfs agressief. Ook vertrouwt hij ons niet meer en loopt hij zomaar weg.

Rouwen om iemand die er nog is

Soms omschrijf ik het proces ook wel als rouwen om iemand die er nog is. Mijn vader is er nog wel, maar ook weer niet. Thuis is niet meer de plek waar ik heenga om mijn hart te luchten of om even tot rust te komen. Sterker nog, ik ben er heel vaak en na zo’n bezoek ben ik somber, gespannen en intens moe.

Te veel

Omdat ik geen broers of zussen heb, komt een groot deel van de zorg op mijn schouders terecht. In het begin hielpen zijn broers en zussen en soms een vriend of vriendin. Inmiddels is er niemand meer over die het nog wil doen. Mijn moeder heeft het al zo zwaar, ik voel me verdrietig en machteloos. Als ik een keer niet kan, omdat ik een afspraak heb voor werk of om bijvoorbeeld thuis de kerstboom op wil zetten, voel ik me schuldig.

Afgelopen week belde er ook nog een vriendin met depressieve gevoelens. Of ik langs wilde komen om haar op te vrolijken, normaal zou ik meteen klaarstaan, maar ik ben op.

Het roer moet om

Ik schaam me om te zeggen dat het ik het niet meer volhoud. Mensen zien me als een goede dochter en een krachtige vrouw. Altijd haar zaakjes op orde, maar op dit moment niet. Om eerlijk te zijn weet ik ook niet wat ik moet doen om meer rust in mijn leven te creëren. Wanneer ik aanklop bij professionele instanties, komt het er op neer dat mijn vader uit huis geplaatst moet worden. Daar word ik verdrietig van… al helemaal in december.”

Bijzondere ontmoeting: Janneke (23) heeft memorabele herinneringen aan een twerk workshop