Malu Kirschbaum Zelfliefde 9 mei 2023, 16:36

Leestijd: 5 minuten

Caro (37): ‘Food tracken verpestte mijn relatie met eten’

Hoewel veel mensen beweren dat food tracken dé manier is om gewicht te verliezen, kan het obsessief tellen van calorieën nadelige gevolgen hebben voor de toekomst. Het kan er namelijk voor zorgen dat je een ongezonde relatie met voeding krijgt.

Dat gebeurde ook bij Caro, die zes maanden lang haar voeding bijhield in een app.

Perfect afgetrainde lijven

“Zo’n tien jaar geleden begon de gezondheidshype. Magazines kopten met ‘strong is the new skinny’ en ‘fit is the new rich’. En na het zien van de Victoria’s Secret show wist ik het zeker: ‘six-packs are the new it-bags’. Het leek wel alsof de perfect afgetrainde lijven van de Angels door een beeldhouwer in elkaar waren gezet. Alsof elk spiertje tot in de puntjes was ontwikkeld en elk vetje tot op de milligram was verwijderd.

Ik keek naar beneden en zag dat mijn lichaam was geboetseerd door een amateur. Gelukkig was de mode al een tijdje oversized en was ik gezegend met lange dunne ledematen. Daardoor oogde ik vrij slank. Maar er gingen dagelijks brownies, muffins en Oreo-koekjes naar binnen en ik was niet vies van een borrel of tien per week. Verder kookte ik zelden en was ik vaak te moe om te sporten. Het resultaat: een blubberpens en een vetpercentage van 28 procent.

Macro’s: koolhydraten, eiwitten en vetten

Ik nam nog wat chocola en besefte dat ik niemand anders dan mezelf kon beschuldigen van mijn muffintop en dat ik zélf het enige obstakel was op weg naar een rock hard body. Het was tijd voor een plan. Een serieus plan. Ik downloadde een app waarmee ik mijn voeding nauwkeurig kon bijhouden.

Daar vulde ik mijn gegevens in en stelde mijn streefgewicht vast. Omdat ik geen honger wilde lijden, gaf ik mezelf zes maanden om mijn doel te bereiken. Vervolgende rekende de app exact uit hoeveel ik per dag mocht eten. Easy peasy. Het fijne was dat ik alles mocht eten, zolang ik me maar aan die macro’s hield.

Dat is de afkorting van macronutriënten en fitness-slang voor de hoeveelheid koolhydraten, eiwitten en vetten, die ik op een dag moest eten. En om gewicht te verliezen moet je minder calorieën binnenkrijgen dan de calorieën die je verbrandt. Zo simpel is het.

Alleen nog maar magere producten

Zodoende legde ik mijn eten eerst op een weegschaal voordat ik het in mijn mond stak. Werkelijk álles werd afgewogen: de rijst, de kip, de broccoli, de spinazie, maar ook de olijfolie en zelfs de melk voor in mijn cappuccino. Ja, want ook dáár zitten calorieën in. Ik werd me plotseling bewust van de hoeveelheid vet in een avocado. De hoeveelheid suiker in een banaan. De hoeveelheid calorieën in een handje noten.

Daardoor ging ik mijn voeding aanpassen. Ik kocht alleen nog maar magere producten en light-versies. Niet wetende dat deze hartstikke ongezond zijn en altijd vol zoetstoffen zitten. Ook gooide ik vaak de eidooier door de gootsteen en gebruikte ik alleen het eiwit om mijn omelet of banana pancakes te bakken. Want ja, dáár zaten de meeste calorieën in en ik moest ook aan mijn dagelijkse hoeveelheid eiwitten komen.

Schuldig na een patatje

Ik betrapte mezelf erop dat ik niet meer ging eten op gevoel, maar ging eten volgens de app. Food tracken nam de dagen over. Ik dacht niet meer na of ik honger had, maar keek in de app of ik nog wat mocht eten. En zo ja, wat dan? Had ik ‘s avonds nog koolhydraten over? Dan at ik een appel of een cracker. Kwam ik nog eiwitten te kort? Dan at ik soms nog een hele bak magere kwark voordat ik naar bed ging.

In restaurants koos ik niet voor het gerecht waar ik zin in had, maar voor het minst calorierijke. En als ik me toch eens te buiten ging aan een pizza of patatje, dan voelde ik met onwijs schuldig. Het gaf me echt een goed gevoel als ik een dag netjes volgens mijn macro’s had gegeten, maar baalde van mezelf als dat niet was gelukt.

Gezond zijn is niet gezellig

Na een paar maanden verdween het vet van mijn lijf en begon ik lijnen te zien die ik nog nooit eerder had gezien. Mijn love-handels waren weg, mijn kont zat hoger en ik was in jaren niet zó strak geweest. Ik vond het bizar om te zien hoe maakbaar het lichaam was.

Aan het einde van de zes maanden had ik zelfs een soort van six-pack. Ik was trots op mijn lijf en had mijn doel behaald. Alleen stond ik nu voor een nieuwe uitdaging: dit strakke velletje behouden. En als er iets was, wat ik niet meer wilde doen was het food tracken wel. Want er ging zó veel tijd in zitten! En heel gezond zijn was namelijk helemaal niet gezellig. Ik wilde gewoon weer kunnen genieten van eten.

Last van eetbuien

Binnen drie jaar zaten alle kilo’s er weer aan (plus twee extra) en was ik nóg ongelukkiger met mijn lichaam dan voorheen. Ik wist dat ik weer moest gaan food tracken als ik wilde afvallen, maar dan zou ik weer zó veel met eten bezig zijn. Dat wilde ik niet meer. Nooit meer. Ik wilde weer eten in vrijheid, zonder regels en restricties.

Inmiddels zijn we bijna acht jaar verder en kan ik nog steeds niet vertrouwen op mijn lijf. Ik kan nog steeds niet kiezen waar ik zin in heb, maar ben geneigd om te kiezen voor het meest gezonde, in plaats van het lekkerste. Ik heb regelmatig last van eetbuien en voel me nog steeds schuldig als ik teveel heb gegeten.

Ook heb ik alweer allerlei andere methodes geprobeerd om gewicht te verliezen, omdat ik het maar niet uit mijn hoofd krijg dat ik dunner moet zijn. En ik durf echt te stellen dat dit komt omdat ik destijds ben begonnen met food tracken. Mijn relatie met eten is daardoor helemaal verpest.”

Vega Vrijdag: ontbijttoast met gezouten ricotta, bosbes en ahornsiroop