Bregtje Knaap Psyche 18 apr 2017, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Eten in de kliniek: wat een liefdeloze sh*t was dat

In 2012 en de zomer van 2013, voordat ik af begon te glijden, was ik fitter en meer in shape dan ik in jaren was geweest. De breuk met mijn ex, een nieuwe liefde en een nieuw leven met een nieuwe levensstijl waarin ik anders at een meer bewoog dan ik daarvoor gewend was geweest, hadden me kilo’s doen afvallen. Aan de vooravond van mijn depressie was ik fysiek dus eigenlijk in topvorm. Dat bleek ook uit de uitslag toen ik via de huisarts mijn bloed liet prikken omdat ik me al tijden zo futloos voelde. Al mijn bloedwaarden, zelfs mijn vitamine D levels, waren keurig.

Maar met dat de depressie de overhand nam, veranderde ook mijn eetpatroon. Aanvankelijk ging ik troost(vr)eten en bingen on anything om mijn negatieve gevoelens en paniek te onderdrukken.

In de maanden dat ik in de kliniek zat daarentegen, at ik bijna niet. Omdat de eetlust me compleet ontbrak, maar vooral vanwege de regelrechte horror die daar op het menu stond. Ik herinner me nog hoe we bij mijn opname een introductierondje door de kliniek maakten en mijn moeder bij het mededelingenbord stil bleef staan om het dagmenu te lezen.

Lekker hoor

“Rode kool met aardappeltjes en draadjesvlees. Oh, en ook nog een toetje. Lijkt me lekker hoor,” luidde haar onnozele commentaar. In gedachten rolde ik met mijn ogen bij zoveel stupiditeit: dacht ze nou echt dat ik hier ‘lekker’ te eten zou krijgen? Dit was een ziekenhuis, een instelling, waar het eten op zijn best uit een gaarkeuken, maar veel waarschijnlijker gewoon uit de vriezer of magnetron komt. Hoezo ‘lekker’?

En ja, het bleek inderdaad een drama.

Nu moet ik er als disclaimer wel even bij vermelden dat ik überpicky en kritisch ben op wat ik eet. Ik hou van vers, onbewerkt, goed en gezond, en eet lang niet alles. In de snackbar om de hoek zul je mij nooit aantreffen. En in de wereld van lifestyle magazines waarin ik werk, was iedereen op dat moment aan de avocado’s, havermout, chiazaad, speltbrood en superfoods, was suiker uit den boze en moest alles bio, vega en superverantwoord zijn. In vergelijking met wat de ‘gemiddelde’ Nederlander eet, hield ik er waarschijnlijk een behoorlijk afwijkend dieet op na.

Het goedkoopste van het goedkoopste

Dat gezegd hebbende, was het eten in de kliniek evengoed dramatisch. Voor ontbijt en lunch kwamen het goedkoopste van het goedkoopste supermarktbrood en idem beleg op tafel. Van die kaas die op plastic lijkt, vage vreemdsoortige vleeswaren en Euroshopper hagelslag, jam en pindakaas vol snelle suikers.

Het avondeten werd wekelijks ingevroren geleverd in grote plastic bakken, om tegen etenstijd door het personeel in een klein uurtje opgewarmd te worden. In de ‘keuken’: een hok zonder ramen met enkel een grote vriezer en een horeca oven. Daar kwam tegen vijven een weeë walm uit die je over de hele gang rook.

Hoe krijg je grip je op gedachten als je in een dip zit?

Rond half 6 was het etenstijd: iedereen werd van zijn kamer gehaald voor de gezamenlijke avondmaaltijd. Dan kon je met je bordje in de rij gaan staan om je eten op te scheppen. Gedwongen opgenomen als ik was, had ik hierdoor nog meer het gevoel gevangen te zitten/in een strafkamp te zijn, dus wachtte ik standaard tot iedereen opgeschept had en zat voor ik eens ging kijken.

Noem me een verwend nest, maar van wat er in die opwarmbakken lag, werd ik echt niet blij. “Vreselijk, dit zou ik mijn hond nog niet eens voorzetten,” foeterde een geagiteerde tafelgenoot eens in antwoord op de vraag hoe het haar smaakte. Ik vond dat ze gelijk had. Natuurlijk kun je niet verwachten dat je in een kliniek een driegangen sterrenmaaltijd voorgezet krijgt of dat het net zo is als thuis. Maar er zijn gradaties, en de bewerkte diepvriesvoeding die ik in de kliniek kreeg, vond ik echt van schrikbarend slechte kwaliteit. Alles had een overdaad aan suiker en zout en was weinig vers en vezelrijk. Ongezond dus.

Meer aandacht voor voeding

Nog steeds ben ik eigenlijk best wel in shock over de kwaliteit van de voeding in de kliniek en vind ik het onbegrijpelijk dat mensen die al ziek zijn en vaak heftige medicatie moeten nemen, zulk ongezond eten voorgezet krijgen. Verstoppingen (door een combinatie van medicatie en dieet, waarschijnlijk) en gewichtsproblemen waren aan de orde van de dag. In vier maanden tijd zag ik verschillende medepatiënten letterlijk kilo’s aankomen.

Ik spreek alleen vanuit eigen ervaring en observatie en ben geen arts of gezondheidsexpert, en ik snap ook wel dat heel veel factoren een rol spelen, maar als je het mij vraagt kan er echt veel winst te behalen zijn wanneer er in zo’n psychiatrische kliniek veel meer aandacht zou zijn voor gezonde, heilzame voeding. In plaats van de liefdeloze sh*t die ik daar op mijn bord kreeg.

Nooit uitgeleerd: 6 x de beste boeken over (gezonde) voeding, het lichaam en ons brein