Valéry de Voijs Psyche 3 feb 2023, 10:48

Leestijd: 6 minuten

Ik verbleef tien dagen in een stilte retreat: ‘Huilend vroeg ik om een taxi’

Een stilte retreat stond al enige tijd op de to-dolijst van redacteur Valéry. Ze had geen idee wat ze er van kon verwachten, maar pakte redelijk spontaan haar tas en vroeg een online visum aan.

Gedurende tien dagen verbleef ze in een stilte retreat in het noorden van Goa en dit is haar ervaring.

Stilte retreat

“‘Waarom zou je in godsnaam naar een stilte retreat gaan?’, was de meest gestelde vraag toen ik op vrijdagavond in de kroeg vertelde dat ik het weekend erop naar India zou vliegen. ‘Gewoon, uit nieuwsgierigheid’, was mijn korte antwoord. De echte reden lag een stukje gecompliceerder.

De werkelijkheid was namelijk dat ik een emotioneel wrak was. Na mijn relatiebreuk kwam ik in een donkere periode waar ik maar niet leek uit te komen.

Ik had op dat moment alles geprobeerd: van gesprekken met een psycholoog, het zoeken (en succesvol vinden) van een rebound, mezelf onderdompelen in heel veel werk, het nemen van yogalesjes hier en daar, het oppakken van vergeten hobby’s en het nemen van een veel te dure personal trainer om mijn longen uit mijn lijf te sporten. Wanneer ik online las over dit stilte retreat, hoefde ik niet lang na te denken en vertrok ik met goede hoop naar India.

Dag 1: jetlag en chillen

De eerste dag werd ik wakker in mijn houten hutje. In mijn vertrek stond enkel een meubel wat eigenlijk geen bed te noemen was. Het was een houten plank, met daarop een aantal dikke dekens. Het geheel werd overdekt door een klamboe. Er stond een nachtkastje met een kaars, wierook, salie, en wat lucifers. De badkamer was net zo luxueus: een wasbak, een gat in de grond dat functioneerde als toilet, en een douche waar enkel koud water uit kwam.

Toch sliep ik als een roosje. Ik was jetlagged, en had mijn telefoon bij aankomst ingeleverd bij de receptie. Ook was er nergens een klok te vinden, dus ik had geen besef van tijd. Het enige wat ik hoorde was het geluid van de wind, vogels, en af en toe het bewegen van takken door de aapjes die door de bomen slingerden. De eerste dag was ik vrijgesteld van het programma, dus ik had tijd genoeg om bij te slapen en om het terrein te verkennen.

Dag 2: ontgiften

Om half zes liep de staff langs alle hutjes om iedereen wakker te maken. In een dik joggingpak baande ik me in het donker een weg door de bomen. Boven op de heuvel vond de ochtendmeditatie plaats in een ronde tempel. Een uur lang in kleermakerszit zitten was geen pretje, en ik werd vooral afgeleid door de spierpijn in mijn benen en de aapjes die over het dak van de tempel renden.

Gedurende de dag kregen we nog een yogales en in de avond was het tijd voor ons eerste ritueel. We moesten ons lichaam zuiveren. Dit deden we door onze neus te spoelen met een speciaal flesje. Ook moesten we zout water drinken om vervolgens te braken. Daarna dronken we nog meer zout water, en namen een aantal yoga asana’s aan, zodat het water sneller door ons lichaam zou stromen. Dit zou namelijk zorgen voor een darmspoeling. Zonder hier veel woorden aan vuil te maken, kan ik stellen dat het succesvol was.

Dag 3-5: pure haatgevoelens naar deze plek

I’m not gonna lie. Deze dagen waren verschrikkelijk. Na het braakfestijn en een darmspoeling was mijn lichaam zwak, ik miste mijn koffie in de ochtend, ik miste mijn muziek op mijn telefoon en bovenal miste ik mijn warme douche. Ik had mega hoofdpijn door het gebrek aan mijn dagelijkse cafeïne inname, en was vooral heel chagrijnig wanneer ik iedere ochtend die bel hoorde langs mijn hutje.

Ook leek de klamboe geen werk te leveren, want ik zat onder de muggenbulten. Wanneer ik dit wilde bespreken met de staff, wezen zij mij met een vinger op de mond er vriendelijk op dat hier niet gesproken werd. Op de vijfde dag was ik er helemaal klaar mee. Ik zat nog maar net op de helft, en had spijt van deze hele onderneming. Ik ben dus naar een staff member gegaan bij de receptie en heb haar apart genomen. Tegen haar heb ik gezegd dat ze een taxi moest regelen; ik ging naar huis.

Dag 6: acceptatie

De staff belde geen taxi, en ik lag weer in mijn houten hutje. Toch had het gesprek die dag ervoor geholpen. Eindelijk kon ik in alle eerlijkheid tegen mezelf – en tegen de staff, toegeven hoe ‘slecht’ het met me ging. Thuis herpakte ik me namelijk altijd, en liet ik nooit aan anderen merken hoe ik me écht voelde.

Ik kon wel praten over mijn emoties, en kon mijn gedachten heel goed analyseren, maar om in stilte in het midden van een jungle te liggen en oog in oog te staan met je meest donkere emoties, was een ander verhaal. De staff vertelde me toen dat ze geen taxi gingen bellen en ze gaven me het vertrouwen dat ik sterk genoeg was om hier door heen te komen.

Dag 7-9: in de flow

Nu werd het leuk. De hoofdpijn was verdwenen, ik had meer energie, en werd zelfs voor de ochtendbel al wakker. Ik keek uit naar de yogalessen, voelde me fit, en genoot nog het meest van yoga nidra, waarin alle clichés van de ‘out-of-body experiences’ de revue passeerden. Ook deed ik dingen waar ik nog nooit van had gehoord, zoals een kaarsmeditatie of shirodhara therapie.

Ik leerde dat ik mijn gedachten nooit kon sussen, en dat het niet nodig was om je brein compleet te laten stoppen met denken. Het was eigenlijk heel simpel om afstand te nemen van mijn gedachten, en het was heerlijk om vanuit die stilte naar mezelf en de wereld te kijken. Ook ondervond ik dat ik helemaal geen positieve of negatieve emoties had. Iedere emotie of gedachte was gewoon wat het was.

Dag 10: reflectie en afscheid

De tranen die ik aan het begin had, omdat ik mezelf geen dag langer in die hut zag zitten, waren omgetoverd tot tranen van dankbaarheid. De laatste dag mochten we na de lunch met elkaar praten, maar eigenlijk had niemand behoefte aan woorden. ‘s Avonds werd er een kampvuur georganiseerd, werd er muziek gemaakt en zongen we mantra’s.

Ook kregen we van de staff een gepersonaliseerd cadeautje. Na het afscheid besloot ik nog een paar dagen bij te komen aan het strand, om de overgang naar de drukke wereld wat vloeiender te laten verlopen. Met een grote glimlach verliet ik een week later het land. Ik had handvatten geleerd om in het vervolg met nieuwe uitdagingen om te kunnen gaan.”

Waarom je blij wordt van spontaan zijn (+ tips voor meer spontaniteit in je leven)