Laurien Bleeker Psyche 19 feb 2023, 08:44

Leestijd: 3 minuten

Hoe een opstapeling van emotionele trauma’s in je jeugd kan zorgen voor een beschadigd innerlijk kind

Al in de baarmoeder ontstaat je innerlijk kind dat je vervolgens de rest van je leven met je meedraagt. Soms raak je het contact met je innerlijke kind een beetje kwijt. Of helemaal. Door, ogenschijnlijke kleine, emotionele trauma’s van vroeger die zich op hebben gestapeld waardoor je innerlijk kind nu beschadigd is. En dat kan ook gebeurd zijn terwijl je een gelukkige jeugd hebt gehad.

Dat kleine, onschuldige kind dat in je zit wilde zich vooral geliefd, erkend en veilig voelen. Is niet aan die emotionele behoefte voldaan door je ouders, dan kan je in je latere leven tegen dingen aanlopen: je innerlijk kind heeft druppelsgewijs een trauma opgelopen.

Trauma’s in je jeugd die je innerlijk kind beschadigd hebben

Zo’n druppelsgewijs trauma loop je op in je jeugd, vaak in de eerste jaren van je leven. Beetje bij beetje stapelen de kleine emotionele trauma’s zich op en komen op latere leeftijd weer tevoorschijn als je beschadigde innerlijk kind. Emotionele trauma’s kunnen zijn:

• Afkeurende blikken van je vader of moeder waardoor je het gevoel kreeg dat je niet goed genoeg was
• Niet mogen huilen of moeten stoppen met huilen: “Zo erg is het niet” of “stop nu maar met huilen, nu is het wel klaar” te horen krijgen van je ouders
• Afgekapt worden, niets mogen zeggen of inbrengen
• Boze reacties van je ouders op bepaalde situaties waar jij je best voor had gedaan, maar wat toch niet gelukt was (bijvoorbeeld een onvoldoende bij een toets, een doelpunt missen op het voetbalveld)
• Weggestuurd worden naar je kamer of naar de gang terwijl je vol emoties zat die je zelf niet begreep (boosheid, verdriet)
• Je ouders die lieten merken of zelfs zeiden teleurgesteld te zijn in je
• Momenten dat jij je onveilig voelde thuis terwijl je ouders er waren

Verlangen naar erkenning

Je innerlijk kind wilde alleen maar gezien en gehoord worden, maar kreeg het gevoel er niet te mogen zijn. Het moest zich vooral stil houden en liever ook geen emoties tonen. Er ontstond een onveilige hechting met de ouders door de opstapeling van al deze kleine emotionele trauma’s.

Daardoor heeft het een overlevingsmechanisme ontwikkeld en zich aangepast aan de omgeving. Die trauma’s worden opgeslagen in je lichaam en geest. Op latere leeftijd kan je dat bijvoorbeeld merken aan dat je altijd anderen wil helpen om maar die erkenning te krijgen waar je vroeger zo naar verlangde. Dat betekent ook dat je over je eigen grenzen heen gaat en niet goed voor jezelf zorgt. Ook kan je vage lichamelijke klachten zonder medische oorzaak krijgen. Die oude pijnen van vroeger komen dus je hele leven terug zolang je hier niets aan doet.

Emotionele trauma’s opschrijven

Gelukkig kan je tijd vrijmaken voor je innerlijk kind en luisteren naar wat het gemist heeft. Je kunt dit alsnog aan jezelf geven door je innerlijk kind te gaan omarmen. Als het ware word je de moeder van je innerlijk kind. Een simpele oefening om dichter bij je innerlijk kind te komen is door een dagboek bij te houden.

Zonder enkele angst kan je hierin schrijven (of tekenen) wat je wil. Schrijf bijvoorbeeld over dingen die je hebt gemist toen je klein was. Je schuldig voelen naar je ouders toe hoeft niet: het gaat er vooral om dat dit jouw veilige plek is om je gevoelens te delen. Dit kan (je innerlijk kind) helpen om gezien te worden.

Met deze oefeningen ga je aan de slag met innerlijke kind