Annemarie Hartsuiker Persoonlijke verhalen 6 dec 2024, 14:19

Leestijd: 5 minuten

Column Anaïta: Ik dacht dat ik emotioneel beschikbaar was, tot ik écht naar mezelf moest luisteren

Ik weet nog hoe ik op een avond na een ruzie stilletjes naar de muur staarde, de stilte tussen ons voelde als een afgrond. ‘Waarom voel ik me zo ongelukkig, terwijl ik alles geef?’ vroeg ik me af. Ik voelde me niet gehoord en niet gezien, niet écht. Maar eerlijk? Ik had mezelf ook niet gehoord en zag mezelf ook niet. Terwijl ik druk was met zijn emoties, zijn geluk, had ik mijn eigen verlangens diep weggeborgen. Ik was niet emotioneel beschikbaar.

Het begon onschuldig en met een positieve intentie. Ik was de vriendin die altijd luisterde, altijd klaarstond. Terwijl hij worstelde met zijn werk, familie, gezondheid en onzekerheden, stond ik aan de zijlijn te applaudisseren, hem aan te moedigen, hem te redden. In mijn hoofd was dit wat liefde was: je volledig inzetten voor de ander, vooral als de ander het moeilijk heeft. Maar in mijn hart voelde ik een leegte die ik niet durfde te erkennen.

Die relatie was geen mislukking omdat hij niet goed genoeg was. Het mislukte omdat ik mezelf saboteerde door mijn eigen gevoelens niet serieus te nemen. In mijn drang om de perfecte partner te zijn, verloor ik mezelf. En als ik niet naar mezelf luisterde, hoe kon ik dan verwachten dat iemand anders dat wel zou doen?

De misvatting over emotioneel beschikbaar zijn

Ik dacht altijd dat emotioneel beschikbaar zijn betekende dat je er altijd voor anderen moest zijn. Dat je degene moest zijn die troost, begrijpt, steunt. Maar wat ik me niet realiseerde, is dat ik dat deed omdat ik zelf graag gezien wilde worden. Elke keer dat ik een ander op de eerste plaats zette, hoopte ik onbewust dat iemand hetzelfde voor mij zou doen.

Als hooggevoelige ben ik altijd afgestemd op de emoties van anderen. Het voelt soms als een radar die nooit uit staat. Maar die radar kan ook een valkuil zijn. Ik raakte uitgeput, op zoek naar de erkenning die ik eigenlijk alleen mezelf kon geven.

Vanaf mijn jeugd (maar ook diep geworteld in mijn familiesysteem) probeerde ik anderen te redden: mijn moeder, die ik wilde beschermen tegen haar verdriet. Mijn vader, die ik zielig vond omdat hij zijn eigen pijn nooit kon uiten en mijn ex-partner, die ik probeerde te repareren alsof hij een gebroken stuk porselein was. Maar de waarheid? Het was nooit mijn taak om hen of wie dan ook te redden of te fixen. Al mijn inspanningen om voor anderen beschikbaar te zijn, waren een manier om mezelf te ontwijken. Ik was emotioneel onbeschikbaar voor mezelf.

De confrontatie met jezelf

Deze realisatie kwam niet in één keer binnen, maar in een reeks kleine, pijnlijke inzichten en keuzes. Ik herinner me een avond waarop ik terugkeek op mijn relaties, jeugd, hechting en familiesysteem en plotseling zag dat het niet altijd de ander was die tekort schoot. Ik was het. Ik had me zo gericht op de behoeften van anderen, dat ik nooit stil had gestaan bij mijn eigen verlangens en angsten.

Een specifieke herinnering kwam naar boven: een ruzie met een ex waarin hij zei dat hij zich nooit écht begrepen voelde door mij. Ik had me verdedigd, het afgeschoven op hem. Maar nu zag ik het: ik was niet beschikbaar voor hem omdat ik niet beschikbaar was voor mezelf. Hoe kon ik iemand anders laten binnenkomen, als ik mijn eigen deur dicht hield?

Ik leerde dat als ik een emotioneel beschikbare partner wilde, ik eerst zelf moest leren hoe dat voelde. Het betekende stoppen met wijzen naar de ander, en beginnen met kijken naar mezelf.

Thuis zijn in jezelf als basis voor verbinding

De grootste les die ik leerde, was dat emotionele beschikbaarheid begint met luisteren naar jezelf. Niet naar de versie van jezelf die je graag aan de wereld laat zien, maar naar de versie die huilt in het donker, die zich schaamt en die bang is.

Ik had de neiging om emoties te rationaliseren, vooral de pijnlijke. Verdriet? Ach, het hoort erbij. Angst? Dat is zwakte en dat moeten we fixen. Maar wat ik ontdekte, is dat elke emotie er wil zijn met een reden. Door mijn verdriet te erkennen, leerde ik waar mijn verlangen naar verbinding vandaan kwam. Door mijn angst te doorvoelen, begreep ik hoe bang ik was om verlaten te worden. Zelfs schuldgevoel, dat ik altijd zo hard probeerde te onderdrukken, had me iets belangrijks te vertellen: dat ik verantwoordelijkheid mocht nemen voor mijn eigen behoeften en daar keuzes in mocht maken.

Ik ontdekte dat emotioneel beschikbaar zijn voor jezelf betekent dat je het hele kleurenpalet durft te erkennen en ervaren. Niet alleen de zonsondergangen van geluk, maar ook de grijze tinten van verlies en de vurige roodtinten van angst.

Het cadeau van emotionele beschikbaar zijn

Nu, jaren later, weet ik dat emotioneel beschikbaar zijn voor jezelf het mooiste cadeau is dat je jezelf en anderen kunt geven. Het heeft me veranderd. Ik ben niet meer degene die anderen probeert te redden. Ik ben degene die luistert, met open armen, naar mijn eigen binnenwereld. En pas als ik die wereld omarm, kan ik een safe space zijn voor de ander.

Mijn vraag aan jou is simpel: ben jij volledig beschikbaar voor jezelf voordat je er voor anderen bent? Luister je naar je eigen verdriet, je angsten, je verlangens en je lichaam? Of ben je nog bezig met leven vanuit je hoofd en het redden van anderen, terwijl je zelf een reddingsboei nodig hebt?

Het mooie is: je kunt op elk moment besluiten om naar jezelf te luisteren. Om de deur naar jezelf open te zetten. En daar, in die ruimte van zelfliefde en zelfacceptatie, zul je ontdekken dat echte verbinding begint; iet buiten jezelf, maar binnenin.

Liefs,

Anaïta

Een ware cycle breaker en het zwarte schaap van de familie: Anaïta Nasser, half Russisch en half Afghaans. Haar traumatische jeugd gaf haar de kracht en drijfveren voor het oprichten van The School of Mental Health, waar ze als mental health coach de belangrijkste lessen (die je eigenlijk op school had moeten leren) over emoties doorgeeft. Door haar dagelijkse strijd met haar achtergrond en emoties noemt ze zichzelf liever “The Queen of Emotions”. Doordat ze het helingsproces volledig aangaat, wordt ze rijkelijk beloond met meer rust, balans en zelfliefde. Wil je dit ook? Schrijf je dan in voor de wachtlijst van Anaïta haar community membership The School of Mental Health klik hier.

Steeds meer mensen zijn verslaafd aan stress, Anaïta voelde het ook.

Column Anaïta Nasser: Hoe ChatGPT mij helpt om te manifesteren