Redactie Psyche 29 okt 2020, 06:00

Leestijd: 7 minuten

Hoe ik herstelde van een eetstoornis

“En, ben je nu hersteld dan?” Ik lachte: “Ja, en ik geloof ook zeker dat volledig herstel mogelijk is. Je moet er alleen wel zelf in geloven.” Geen vreemde vraag. Het is er eentje die ik bijna dagelijks krijg na het delen van mijn verhaal. Mijn verhaal over eetstoornisherstel.

Ananda deelt op Berock hoe zij zélf herstelde van haar eetstoornis.

Het begin

Ik kan me eigenlijk niet anders herinneren dan dat ik obsessief bezig was met eten om zo de controle te houden. De controle over mijn emoties, mijn lichaam, hoe ik mij voelde. Een appel voor de lunch, op mijn eten letten: ik vond het de normaalste zaak van de wereld.

Toen mijn relatie uitging, stortte ik me op het sporten en diëten. Met succes – ik viel af. En toen viel ik te veel af, en stopte mijn ongesteldheid. Ik zag dit eerst niet als probleem, ik was immers ook gestopt met de pil, en daarna kan het eventjes duren voordat je ongesteldheid terugkomt. Tot het wel erg lang wegbleef en mensen hun zorgen over mijn lichaam begonnen te uiten.

Controle op eten, niet willen voelen

Er gingen 3e maanden voorbij, en daarna nog eens 3. Ik begon te twijfelen; ik had het altijd koud, kreeg donshaar op mijn lichaam (een symptoom van ondervoeding, om je lichaam warm te houden) en ik dacht continu aan eten. Ik was obsessief bezig met sporten en calorieën tellen. Wilde ik dit mijn hele leven blijven doen?

Lees ook: Wat iedereen mis heeft over eetstoornissen

In die tijd vroegen mijn ouders, broertje en vriendinnen of ik niet eens iets meer moest eten en minder moest sporten. Nee, want ik wist heel goed wat ik deed, en het kwam zeker door stoppen met de pil.

Zijn we allemaal soms niet heel goed in onszelf voor de gek houden?

Ik wil weer ongesteld worden!

Naar de dokter gaan, leek me geen goed plan. Nee, wellicht kon ik dit oplossen door spiritueel werk te gaan doen. Te kijken naar de root issue van dit probleem, te kijken naar mezelf, naar mijn patronen, naar mijn energie, waar ik blij van wordt, naar mijn triggers.

Met 1000 procent eerlijkheid naar mezelf te kijken. Waarom at ik zo weinig? Waarom sportte ik zoveel? Wilde ik ooit kinderen? Ik wist niet of ik kinderen wilde, maar ik wilde wél dat ik die keuze kon maken later, dus ik wilde weer ongesteld worden.

Waar kwamen mijn copings mechanismes vandaan? Waarom was er zo’n angst op voelen? Hoe voelen mensen? Dus besloot ik om er alles aan te doen om weer ongesteld te worden. Op mijn manier.

Nieuw patroon, nieuw dieet

Dus ik ging naar mezelf kijken. En mijn emoties. Niet eten was makkelijk – ik voelde weinig emoties, ik was obsessief met eten bezig, ik had geen ruimte voor andere dingen. Het was een copings mechanisme, een sense of control. En met het spirituele werk, zoals reiki, energetic healings, familie-opstellingen, schrijven, meditatie, yoga en retreats, kwam langzaam mijn normale gewicht terug.

Bij iedere stap zag ik in dat het zo niet langer door kon gaan. Zo zag ik bijvoorbeeld dat als er iets gebeurde in mijn leven waar ik geen controle op had, ik vaak een nieuw dieet begon.

Ook interessant: “Maar je ziet er helemaal niet uit als iemand met een eetstoornis”

Zo ook met mijn relatie die uitging. Ik merkte dat als ik met anderen was, dat ik mezelf toestond om te eten, om vervolgens als ik alleen was veel restricties op te leggen. Ik wist ergens ook dat ik te veel sportte. 7 dagen per week, zonder een rustdag. Ik raakte in paniek als ik niet kon sporten. Ik wilde het ergens niet toegeven, maar ik wist het wel.

Van zelf-haat naar zelfacceptatie

Langzaam sportte ik minder. En langzaam kwam ik ook terug. Ik lachte weer. Ik danste weer. Ik zong liedjes op straat. En ik kwam erachter dat ik al járen mezelf niet goed genoeg vond. Mezelf letterlijk kleiner probeerde te maken. Mijn lichaam écht heel slecht heb behandeld. En dat was pijnlijk.

Van zelf-haat naar zelfacceptatie. Kleine stapjes. Kan je niet meteen van je lichaam houden? Begin dan klein. Breng je dagcrème met liefde aan. Knuffel jezelf.

De kracht van kwetsbaarheid

Het is zomer 2019 als ik begin met schrijven. Gedichtjes – om alles te verwerken, maar ook in mijn achterhoofd met het idee om anderen te helpen. Hoe opener en eerlijker ik was, hoe opener en eerlijker anderen worden. Hoe meer ik durfde te staan voor wie ik ben, mijn ruimte ik durf te nemen, hoe meer anderen dit ook durven.

Leestip: Waarom kwetsbaarheid de weg is naar zelfverzekerdheid

Ik heb alles alleen gedaan, maar ik besefte me dat je samen zoveel sterker bent. Herstel moet je zelf doen, maar niet alleen. Dus begon ik langzaam mijn verhaal te delen. Te accepteren dat ik een eetstoornis had. Te accepteren dat eetstoornissen in alle vormen en maten komen, ook als je niet opgenomen bent geweest. Te voelen.

Met nieuwsgierigheid naar mezelf te kijken en het inner work te doen. Mijn angsten in hun ogen aan te kijken – what’s the worst that could happen?

Anderen inspireren

En zo komt de datum dat mijn gedichtenbundel uit is. Enorm spannend, en een nog groter deel in het geheel. Jezelf kwetsbaar opstellen is één ding, je verhaal delen met mensen die je vertrouwd een tweede, maar als opeens iedereen op kantoor, in je familie en het hele internet je verhaal weet, is dat wel even 3 keer slikken.

Ik heb altijd gezegd – als ik één iemand kan inspireren om liever te zijn voor zichzelf, om het beste van zijn leven te maken, dan is het goed. Want zeg nou eerlijk tegen jezelf – wil je terugkijken op een leven waar je volledig jezelf was en hebt genoten, of op een leven waarin je jezelf klein hebt gehouden en hebt aangepast?

We mogen allemaal wel wat liever voor onszelf en elkaar zijn. Dus begin vandaag bij jezelf. Hoe kan jij liever voor jezelf en je lichaam zijn?

Hoe begin je met herstellen?

Ik kan geen specifiek punt noemen wat het begin van mijn herstel kenmerkte, of waar de omkeer lag. Het ging meer geleidelijk. Ik wilde kunnen léven. Ik wist wat het was om niet te hoeven voelen, hoe zou het voelen om wel te voelen?

Lees ook: Desirée had een eetstoornis: “Anorexia lijkt soms iets wat je even twee weken kunt uitproberen”

Zelfliefde voelde als zó’n grote stap – dus begon ik met acceptatie, met het dagelijks opschrijven van 3 dingen waar ik dankbaar voor was, met het liever aanbrengen van de dagcrème op mijn gezicht en met het beter zorgen voor mijn lichaam.

Zo kan je bijvoorbeeld eens een massage doen om echt te ontvangen, of dingen opzoeken over mannelijke en vrouwelijke energie. Wat mij erg heeft geholpen, is kijken naar verschillende methodes en met verschillende coaches spreken – wat voor de één werkt, werkt niet voor de ander.

Deel je verhaal

Het delen van je verhaal met mensen die je vertrouwd is ook een stap. Dit kan ook bijvoorbeeld online, want er zijn verschillende Facebook-groepen. Hoewel je het zelf moet doen, hoeft het niet alleen.

Ben je bang om de controle met eten uit handen te geven? Laat een vriend of vriendin één keer per week voor je koken of een plek uitkiezen waar je gaat eten (en zij mogen van tevoren niet zeggen waar).

Wil je geen foto’s van jezelf? Maak foto’s en benoem 3 dingen die je mooi vindt aan jezelf. Word je somber van Instagram accounts? Ontvolg deze en volg body positive, self-love accounts.

Zit je veel in je hoofd? Ga dansen, zingen, schrijven, schilderen, wandelen of zoek iets anders wat voor jou werkt. Besef dat het in stapjes gaat en ieder stapje jou een stukje dichterbij jouw herstel brengt. En weet: er zit zoveel vrijheid in je patronen doorbreken.

Worstel jij hier zelf ook mee? Op www.Proud2Bme.nl kan je gratis en anoniem terecht voor hulp!

Ananda (1993) is geboren in Goes en woont en werkt momenteel in Brussel. In 2017 kreeg ze amenorroe (het uitblijven van ongesteldheid), waardoor een tien jaar durende eetstoornis aan het licht kwam. Om anderen te helpen, bracht ze in 2020 een gedichtenbundel uit over haar herstel. Meer weten? Volg Ananda op Instagram (@anandaaaa), bekijk haar website of bestel de gedichtenbundel bij boekscout, bol.com of op Amazon.