Anouke Jansen Relatie 4 aug 2018, 06:00

Leestijd: 6 minuten

De perfecte relatie: bestaat deze eigenlijk wel en ga je ‘m aan met een ander of juist met jezelf?

Ik ben een vrouw en ik heb een instinct. Ik wil de aller diepste vorm van intimiteit beleven. Wanneer er geen volledige open- en oprechtheid is, dan VOEL ik dat en staat dat in mijn weg. Ik zal jou (man) daartoe onderwerpen aan mijn tests: bewust dan wel onbewust. Want, ik wil een ruimte creëren waarin alles bespreekbaar is en alles gevoeld mag worden wat gevoeld wordt. Als ik jou liefheb, dan houd ik van alles wat jou toebehoort. Maar als ik jou niet wil veranderen, hoe dan uit onze vicieuze cirkel van schuld- en angstgevoelens los te breken? Het antwoord had ik eigenlijk al…

(Bovenstaande intro is de conclusie van deel 1 van deze serie “Ik hou van mannen die van vrouwen houden”)

Laat me in de steek alsjeblieft

“Nou, zo eentje die ieder moment zijn spullen kan pakken om naar de andere kant van de wereld te vertrekken. Zonder mij.” Sinds jaren mijn gebruikelijke antwoord op de vraag wat voor man ik aan mijn zij zou willen. Vaak ben ik er hard om uitgelachen. Stom. Want ik ben bloedserieus.

Voor mij is niets rustgevender en aantrekkelijker dan te weten dat de ander zijn verantwoordelijkheid zal nemen om zijn eigen geluk altijd op de eerste plaats te stellen.

Lees ook: Nog steeds geen relatie? Er zwemmen misschien wel te veel vissen in de zee…

Ik werd dan ook geraakt door het filmpje “The secret to desire in a long-term relationship” van Esther Perel, waarin zij helder uitlegt hoe we allemaal geboren zijn met de behoefte om de behoefte aan verbondenheid (veiligheid, harmonie) en die aan gescheidenheid (avontuur, autonomie) met elkaar te verzoenen.  Zoals een klein kind dat veilig en comfortabel op je schoot zit.

Op een gegeven moment hebben we allemaal de behoefte om de wereld in te gaan, om te ontdekken en te verkennen. Het begin van verlangen. Na een tijdje keert zo’n kind zich weer om en kijkt naar je. Als je dan zegt “Mijn kind, de wereld is een geweldige plek. Ga ervoor! Er is zoveel plezier daarbuiten,” dan kan het zich laten leiden door zijn fantasie, in zijn lichaam, in zijn speelsheid, wetende dat er altijd iemand zal zijn als het terugkomt.

Blijf bij me

Maar wat zal er gebeuren als er aan die andere kant iemand is die zegt: “Ik maak me zorgen. Wat is er zo leuk daarbuiten? Hebben we niet alles dat we nodig hebben, jij en ik?”.

Kijk ik naar mijn eigen liefdesgeschiedenis en/of die van bekenden, dan zie ik vaak drie gevolgen van zo’n houding:

1. Sommigen onder ons zullen terugkomen en afstand doen van een deel van zichzelf om de ander niet te verliezen. We leveren een stukje van onze vrijheid in. We leren liefhebben op een manier die met extra zorg, verantwoordelijkheid en bescherming beladen is en zullen niet weten hoe de ander te verlaten om te kunnen spelen, om plezier te ervaren, om te ontdekken, om in onszelf te gaan. (Vertaal dit naar volwassen taal. Het begint heel jong. Het houdt stand in ons seksleven.)
2. Anderen zullen terugkomen, maar blijven de hele tijd over hun schouder kijken. “Ga je er zijn voor mij? Ga je boos op me zijn?”. Zij kunnen op afstand zijn, maar zijn nooit echt weg. Dat zijn vaak degenen die je zeggen: “In het begin was het super opwindend, want toen was de groeiende intimiteit nog niet zo sterk dat ze leidde tot de daling van verlangen. Maar hoe meer verbonden ik werd, hoe meer verantwoordelijkheid ik voelde, hoe minder ik mezelf echt kon laten gaan.”
3. Het derde type komt eigenlijk niet echt terug.

Om duurzaam verlangen te creëren, willen we aan de ene kant dus de veiligheid ervaren om te kunnen gaan. Maar als we niet werkelijk kunnen gaan, kunnen we geen plezier hebben, geen hoogtepunt bereiken, geen orgasme hebben. We worden niet eens meer opgewonden, want we spenderen onze tijd in het lichaam en het hoofd van de ander en niet van onszelf.

Keerpunt in de liefde

Na het zien van Esther’s filmpje besefte ik me iets belangrijks: misschien was ik wel niet zozeer op zoek naar een man die op ieder moment zijn spullen zou kunnen pakken om mij te verlaten. In plaats daarvan wilde ik de persoon zijn die zo’n ‘ruimte’ mogelijk zou maken.

Ook interessant: Wil je een betere relatie? Focus je dan op het verbeteren van deze skill

En daarbij, wilde ik ook niet gewoon zélf dat kind kunnen zijn dat de wereld in zou trekken terwijl het verbondenheid en gescheidenheid op hetzelfde moment blijft ervaren?

Een simpele omkering van mijn eerdere uitspraak, bleek een keerpunt: “Ik wil ieder moment mijn spullen kunnen pakken om naar de andere kant van de wereld te vertrekken. Zonder hem. Voor mij is er niets rustgevender en aantrekkelijker dan te weten dat ik mijn verantwoordelijkheid zal nemen om mijn eigen geluk altijd op de eerste plaats te stellen.”

Spirituele liefdesrelatie

Met een beetje hulp van het boek ‘Verslaafd aan liefde’ van Jan Geurtz kan ik nu erkennen dat mijn streven naar liefde en erkenning van anderen de oorzaak is geweest van aardig wat lijden en mij hoogstens tijdelijk geluk heeft gebracht. Het realiseren van een goede relatie met mezelf daarentegen, kan wél tot onvoorwaardelijk en ultiem geluk leiden. Een liefdesrelatie met een ander kan daar onderdeel van zijn. Voor zolang deze duurt.

Must read: We zoeken ons geluk bij een ander (en daar gaat het mis volgens Jan Geurtz)

Stel dat mijn vriend op een dag zou vertellen dat hij voor onbepaalde tijd wil gaan reizen. Direct dient de angst om hem te verliezen zich aan, gepaard met de nodige zelfafwijzing vanwege deze gevoelens. Zulke gevoelens zijn heel normaal. Maar niet het eigenlijke probleem. Het probleem ontstaat pas, als ik hem verantwoordelijk zou stellen: “Je gaat toch niet voor onbepaalde tijd reizen nu je een relatie hebt?”. Om er vervolgens het nodige aan te doen hem op andere gedachten proberen te brengen.

Nee, liever plaats ik mezelf niet meer in zo’n slachtofferrol, maar richt ik me op mijn eigen pijnlijke gevoelens. Deze gevoelens zijn namelijk een prachtige kans om dieper uit te zoeken wie ik ben. Een stap op mijn eigen (spirituele) pad. De relatie zou nu kunnen eindigen of kan na een jaar van vrijwillige scheiding juist verder opbloeien met nog meer wederzijdse liefde en dankbaarheid. Maakt niet zoveel verschil. In beide gevallen is er sprake van groei.

Luister ook: Bedrock Talks: over (vrije) liefde, monogamie, seks en méér met seksuologe Nynke Nijman

En toen…

… stelde ik mezelf zo voor dat diezelfde vriend naar me toe zou komen om te zeggen dat hij zin had in seks met een ander.

Bovenstaand reis-voorbeeld ging me nog vrij gemakkelijk af. Nu werd het toch iets moeilijker. Een workshop ‘Sexual deconditioning’ (introductie tot tantra) bood uitkomst. Daarover de volgende keer meer.

Meer lezen over liefde?

• Ik hou van mannen die van vrouwen houden
• 18 x meer zelfliefde (zo kun je liever zijn voor jezelf)
• Ben jij klaar voor een serieuze relatie? Volg dan deze 5 stappen