Bregtje Knaap Column 17 mei 2016, 06:00

Leestijd: 3 minuten

De neerwaartse spiraal: Dit waren de voortekenen van mijn naderende depressie

In de zomer van 2014 ging het eigenlijk al een aardige tijd niet lekker met me. Al zeker een halfjaar. Stress en zorgen stapelden zich op, meltdowns en huilbuien dienden zich aan. Nachtenlang lag ik in het oneindige donker te staren. Gedachten zonder kop of staart raasden door mijn hoofd en ontnamen me mijn nachtrust. Tegen de ochtend gleed ik dan uitgeput in slaap. Eventjes dan – want meer dan een hazenslaapje was het vaak niet. Als de wekker ging, hees ik me dof en compleet uitgewrongen uit mijn bed.

Slaapproblemen

Slaapproblemen waren me tot dat moment volkomen vreemd. Heb ik nooit last van gehad. Ik was weg zodra ik mijn hoofdkussen voelde. En goed ook. Je kon bij wijze van spreken gerust een kanon naast mijn bed afschieten, wakker werd ik er echt niet van.

Deze voeding heeft antidepressieve effecten op je hersenen

Slaap – of liever het gebrek daaraan – werd een bron van nieuwe zorgen: hoe moest ik goed blijven functioneren als ik voortdurend niet aan mijn rust kwam?

Opgeslokt door gedachten

De stress en oververmoeidheid begonnen langzaam hun tol te eisen. In de trein op weg naar huis van werk was ik zo opgeslokt door mijn eigen gedachten dat ik helemaal vergat om op Schiphol over te stappen. In Hoofddorp vond ik mezelf ineens in een lege, stilstaande trein.

Kinderen en jongeren zijn angstiger en depressiever dan ooit en dit is waarom

Mijn medepassagiers zomaar verdwenen, alle lichten uit en de deuren dicht. Hoe ik ook op de knop bleef drukken, ze gingen maar niet open. Ik was alleen en raakte in paniek. Ik rende door de trein.

De conducteurs die hun controlerondje liepen – de trein stond in de remise – troffen me huilend van schrik aan. Kreeg ik nog een uitbrander van ze, ze hadden het notabene 3 keer omgeroepen en de lichten wel tot 3 keer toe uitgedaan. Had ik dat dan niet gehoord?!? Nee… Sorry. Het was me totaal ontgaan.

Pijntjes

In de keuken en in huis had ik aan de lopende band onhandige ongelukjes. Sneed ik een diepe jaap in mijn duim met knoflook snipperen, brandde ik de binnenkant van mijn hand aan een loeihete pan en zag ik pas later dat ik keukenladen en badkamerkastjes wagenwijd open had laten staan. Een eigenschap die ik altijd had verfoeid bij mijn ex. Soms vergat ik om de wc door te trekken.

De liefde achter angst: waarom angst niet een negatieve emotie hoeft te zijn

Vage pijntjes en klachten zetten zich vast in mijn lichaam. Om de haverklap was ik snotverkouden en hingen de vellen aan mijn neus. Mijn linkeroog ging ontsteken, waardoor ik eruitzag alsof ik flink door elkaar was gerammeld tijdens een vechtpartij en een rake stomp op mijn oog had gekregen.

Een vis in een te kleine kom

Kort daarna volgde een eveneens ontstoken rechteroor, dat, ondanks een flinke uitspuitbeurt bij de huisarts en overmatig druppelen met oordruppels, maar niet open ging. 3 maanden lang verstond ik mezelf en mijn omgeving met grote moeite.

https://www.bedrock.nl/natuur-mesea-doktersrecept/

Ik voelde me een vis, gevangen onder water in een te kleine kom. En toen ik me op een zaterdagmiddag vertilde, schoot het in mijn rechterarm. Een helse pijn was het gevolg, en ik kreeg, hoe ik ook probeerde, mijn arm nog slechts een paar centimeter omhoog getild. Hij zat compleet op slot.

Slechts de voortekenen

Als ik ’s nachts uren wakker lag, trokken nu ook pijnscheuten en warme en koude tintelingen door mijn arm en rug. ‘Frozen shoulder,’ concludeerde de huisarts, die ik de laatste weken meer gezien had dan in de afgelopen 5 jaar bij elkaar. En dat was meer dan me lief was.

Maar klagen over mijn zorgen, slapeloosheid en pijntjes deed ik niet. Niet tegen geliefde, familie of vrienden, en al helemaal niet op mijn werk. Als iemand er eens naar vroeg of iets over zei, grapte dat ik dat ik de laatste tijd nogal een brokkenpiloot was en wuifde het luchtig weg.

Ik dacht dat ik mijn portie wel even had gehad. Maar dit waren slechts de voortekenen van een naderende depressie. Het zou nog erger worden. Veel erger.

Lees ook de eerste dappere column van Bregtje, over hoe ze langzaam in een depressie gleed…