Josephine Kay Psyche 30 aug 2019, 06:00

Leestijd: 4 minuten

De kunst van het alleen zijn (en waarom het niet deprimerend is)

Laatst deelde ik een mooie tekst van Jeff Foster op mijn Instagram over het ‘alleen zijn.’ Het raakte bij mij een gevoelige snaar, en ook (zo bleek) bij een hoop anderen. Uit allerlei (soms onverwachte) hoeken kreeg ik berichtjes. Berichtjes van herkenning, en zelfs dankwoordjes van mensen die het even nodig hadden die dag.

The Dance of Aloneness

We are all alone.
This is not depressing.
when you realise it’s the truth.
We are born alone, we die alone.
Along the way, perhaps we meet.
Friends, lovers, strangers.
Husbands, wives, sons, daughters.
The roles can separate us as much as they can bind us.
We long for connection, yet we fear intimacy.
We seek contact, but we want to be safe.
We push others away by trying to hold onto them.
We hide our truth out of fear of loss.
Yet we lose each other in the hiding.
We seek solid ground, yet we know that it’s all groundless.
We plan futures yet we know they are mere daydreams.
We long to be free yet we flee the terror of our freedom, seeking comfort and answers.
Our comfort soon turns to boredom.
Our boredom to resentment.
We suffer until we learn to love ourselves as we are.
We seek love until we know it in the silence.
And let the questions burn.
And sacrifice tomorrows for todays.
– Jeff Foster

Want alleen zijn is voor veel mensen moeilijk. Waarom eigenlijk? Volgens psycholoog Eva Idelenburg zijn deze gevoelens helemaal niet zo gek. “’Erbij horen’ is wezenlijk een concept van de huidige maatschappij. We willen allemaal gewaardeerd worden. We zijn bezorgd of we wel waardevol zijn en of we goed genoeg zijn, of we er wel toe doen.”

Lees ook: We kunnen niet tegen alleen zijn en proberen die leegte te vullen met social media

Bovendien zit het nog steeds zo in onze maatschappij gebakken dat je met iemand hoort samen te zijn. Vooral op een bepaalde leeftijd wordt die druk extra opgevoerd. ‘Ben je de dertig al gepasseerd? Nou dan is een relatie toch wel de norm, en als je die nog niet hebt is het misschien tijd om je aan te melden bij een datingbureau?’

Het is ‘normaal’ een relatie met iemand te hebben

Enerzijds krijg ik van dat soort opmerkingen de kriebels. Maar anderzijds begrijp ik het ook wel. Het wordt uitgesproken vanuit de eigen behoefte die de persoon die het zegt, heeft. Die persoon vindt het ‘normaal’ dat je een relatie hebt. Die persoon is bang om alleen te zijn, of die persoon snapt niet waarom mensen oké zijn met alleen zijn. Die persoon kent alleen zijn of haar eigen gevoel bij de situatie. En die persoon heeft daar blijkbaar moeite mee. Dat zegt verder niets over jou en hoe jij je voelt in die situatie (van het alleen zijn).

Maar toch blijft het lastig, als iemand dit tegen je zegt, om dicht bij jezelf te blijven en je nog steeds helemaal oké te voelen in je ‘alleen zijn.’ Je gaat bijna aan jezelf twijfelen. Heeft die ander gelijk, is het leven niet leuker met iemand samen dan alleen?

We zijn allemaal alleen

Maar dat is juist het mooie aan de tekst van Jeff Foster. Uiteindelijk zijn we allemaal alleen. Klinkt misschien ietwat dramatisch, maar daardoor niet minder waar. Je kunt nu wel in een relatie zitten, denken dat het voor altijd zo blijft, maar niets is voor altijd. Zoals Jan Geurtz zegt, ‘waarom willen we voor altijd bij dezelfde persoon blijven? Dat kan niet eens.’

Ook interessant: Alleen zijn eng? Zo leer je te houden van je eigen gezelschap

Gedurende je leven zullen er verschillende mensen komen en gaan. Zullen er verschillende mensen bepaalde rollen in je leven spelen. Of dat nou familieleden zijn, vrienden of grote meeslepende liefdes: die zijn allemaal tijdelijk. Daarom heeft het nu geen zin om je druk te maken om morgen. Om of je wel of niet ‘alleen eindigt,’ want dat ben je altijd al geweest.

Zodra je gaat inzien dat jij als mens ‘alleen’ bent, en dat dat helemaal oké is, zal je ook meer vrede hebben met hoe mensen je leven binnen wandelen, en vervolgens weer verlaten. Misschien blijft iemand wel 50 jaar in je leven, maar dan nog zal diegene ooit verdwijnen (of jij). Je hebt hier geen controle over, en het is zo extreem zonde om je tijd te verspillen aan je nú ellendig erdoor te voelen.

Het is als altijd rondlopen met een paraplu, omdat je bang bent dat het straks kan gaan regenen. Op deze manier kun je nooit omhoogkijken en de mooie blauwe lucht aanschouwen. Misschien gaat het morgen regenen…maar misschien ook niet.

Meer lezen over Jeff Foster?

• Zo simpel is spiritueel ontwaken volgens Jeff Foster
• Dit eeuwenoude gedicht van Rumi leert je omgaan met emoties
• Zijn mensen monogaam, of is dat een keuze?