Column Anaïta: Hoe mijn identiteit als cycle breaker me blijft uitdagen
Een cycle breaker zijn. Het klinkt stoer, bijna heldhaftig, maar in werkelijkheid is het een rol die je vaak onbewust toebedeeld krijgt. Voor mij kwam dat besef pas later, toen ik mezelf keer op keer afvroeg waarom ik steeds de moeilijke keuzes maakte, waarom ik zo vastbesloten was om oude patronen te doorbreken, zelfs als dat betekende dat ik mezelf moest afzonderen van wat vertrouwd was. Diep vanbinnen voelde ik dat ik iets anders wilde, iets beters, voor mezelf en de generaties na mij.
Maar cycle breaker zijn komt met een hoge prijs, een prijs die je soms dwingt om het op te geven, om terug te vallen in het bekende, het veilige. Toch kies ik elke keer opnieuw voor die uitdaging, al voelt het soms loodzwaar.
Het zwarte schaap van de familie
In mijn familie voel ik me vaak het zwarte schaap. Half Russisch, half Afghaans in Nederland ben ik grootgebracht in een wereld van tegenstrijdige waarden, verwachtingen en pijn. Mijn ouders deden hun best om mij te bieden wat ze konden, maar de trauma’s uit hun eigen leven legden een donkere schaduw over ons gezin. Toen ik opgroeide, werd me langzaam duidelijk dat ik de enige was die vastbesloten was om deze cyclus te doorbreken. Terwijl anderen zich neerlegden bij de status quo, voelde ik een innerlijke drang om niet dezelfde paden te bewandelen.
Deze keuze maakt me soms een buitenstaander in mijn eigen familie. Niet omdat ze me niet begrijpen, maar omdat mijn weg hen herinnert aan de paden die ze zelf niet hebben durven nemen. Het is een eenzame reis, eentje waarbij je de veilige haven van familie, loyaliteit en tradities moet loslaten, en je eigen koers moet uitstippelen. Maar die vrijheid, die ik mezelf heb gegund, komt met een constante strijd.
De constante twijfel “Is dit het wel waard?”
Er zijn dagen waarop ik twijfel of het allemaal wel de moeite waard is. Soms, als ik weer eens geconfronteerd wordt met familiebijeenkomsten waar ik me niet thuis voel, vraag ik me af waarom ik niet gewoon meedoe, waarom ik altijd degene ben die tegen de stroom in zwemt. Het voelt alsof ik steeds harder moet werken om mijn eigen plek in de wereld te creëren, terwijl anderen zich comfortabel schikken in wat is.
En ja, soms is het aanlokkelijk om terug te vallen in oude patronen. Niet omdat ik wil opgeven, maar omdat het simpelweg makkelijker zou zijn. Cycle breaker zijn betekent immers dat je constant met jezelf in gevecht bent. Je moet je eigen trauma’s doorwerken, leren omgaan met je emoties, en bovendien de moed hebben om die gevoelens te doorbreken waar je het meest aan gewend bent geraakt.
Cycle breaker, maar tegen welke prijs?
Wat vaak vergeten wordt, is dat cycle breaker zijn niet alleen draait om je eigen pijn helen. Het betekent ook dat je ruimte moet maken voor de pijn van de generaties voor je. Mijn vader droeg zijn trauma’s met zich mee, gevormd door oorlog en verlies, en gaf die onbedoeld aan mij door. Ik zie zijn pijn, ik voel zijn worstelingen, maar ik weiger om ze de mijne te laten zijn. Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Elke stap die ik neem richting heling, herinnert me aan de lasten die hij droeg en die ik ongewild heb overgenomen. Maar terwijl ik deze cyclus doorbreek, besef ik dat de prijs hoog is. Je draagt niet alleen je eigen last, maar ook die van je familie, en dat weegt zwaar op je ziel. Soms vraag ik me af of het mogelijk is om volledig vrij te zijn van die erfenis, of dat ik altijd een stukje daarvan zal meedragen.
Vrijheid voor toekomstige generaties
Ondanks de uitdagingen is er ook een enorme beloning. Elke stap die ik zet, elke keuze die ik maak om anders te leven, creëert niet alleen ruimte voor mij, maar ook voor de generaties na mij. Mijn kinderen, neefjes, nichtjes, zij zullen opgroeien in een wereld waar de zware ketens van het verleden een beetje lichter zijn. Dat is waar ik het voor doe.
Ik wil niet dat zij dezelfde strijd hoeven te voeren die ik heb gevoerd. Ik wil dat ze weten dat het oké is om hun eigen weg te kiezen, om hun emoties te omarmen en te leren van de fouten van het verleden zonder erin vast te blijven zitten. Elke dag herinner ik mezelf eraan dat het doorbreken van deze cyclus niet alleen voor mij is, het is voor hen.
De kracht van de cycle breaker
Cycle breaker zijn betekent voortdurend kiezen voor heling, groei en zelfliefde. Het betekent dat ik keer op keer besluit om het moeilijke werk te doen, om in therapie te blijven gaan, om naar mijn lichaam en emoties te luisteren, grenzen aan te geven, ook al is dat soms pijnlijk. Maar het betekent ook dat ik de vrijheid voel die komt met het loslaten van het verleden.
Ik heb geleerd dat het oké is om het zwarte schaap te zijn. In feite is het een bron van kracht geworden. Het zwarte schaap is degene die de moed heeft om anders te zijn, om op te staan en te zeggen: “Dit stopt hier.” Het zwarte schaap is degene die ruimte maakt voor nieuwe verhalen, nieuwe generaties, en een nieuwe toekomst.
Dus ja, het is zwaar. En ja, er zijn momenten waarop ik de strijd moe ben. Maar ik weet ook dat dit pad me meer rust, meer balans en meer vrijheid heeft gebracht dan ik ooit had kunnen dromen. Dat is de kracht van de cycle breaker. En dat is waarom ik deze weg blijf bewandelen.
Lees ook: Familiepatronen doorbreken is zwaar, maar het kán wel.
Zo kun je worden wie je wilt zijn (en je patronen herkennen)
Een ware cycle breaker en het zwarte schaap van de familie: Anaïta Nasser, half Russisch en half Afghaans. Haar traumatische jeugd gaf haar de kracht en drijfveren voor het oprichten van The School of Mental Health, waar ze als mental health coach de belangrijkste lessen (die je eigenlijk op school had moeten leren) over emoties doorgeeft. Door haar dagelijkse strijd met haar achtergrond en emoties noemt ze zichzelf liever “The Queen of Emotions”. Doordat ze het helingsproces volledig aangaat, wordt ze rijkelijk beloond met meer rust, balans en zelfliefde. Wil je dit ook? Schrijf je dan in voor de wachtlijst van Anaïta haar community membership The School of Mental Health klik hier.