Annemarie Hartsuiker Persoonlijke verhalen 9 dec 2024, 12:31

Leestijd: 5 minuten

Mathilde: ‘Toen mijn beste vriendin overleed, ontstond er een positieve missie’

Mathilde Hoek is oprichtster van Stories to Cherish, een bedrijf dat met verhaalkaarten en creatieve doeboeken mensen in rouw écht helpt. Ze startte dit initiatief toen haar beste vriendin Ana, moeder van drie jonge kinderen, onverwachts overleed. Uit dit verdriet ontstond een positieve missie: iets creëren dat niet alleen troost biedt, maar ook een blijvende band vormt met de mooie herinneringen.

Mathilde (39) woont tijdelijk in Sydney met haar partner, kinderen en hun hond. Wij spreken haar over verlies, rouw, eenzaamheid, maar ook troost, verwerking en mooie herinneringen koesteren.

Beste vriendin overleed

“Twee jaar geleden overleed een van mijn beste vriendinnen, Ana, plotseling. Ze was moeder van drie jonge kinderen, woonde in Utrecht en had een warme, oprechte en gezellige persoonlijkheid. Onze vriendschap betekende ontzettend veel voor mij. Toen ik het nieuws hoorde, ben ik direct naar Nederland gevlogen om bij haar te zijn, de begrafenis bij te wonen en te spreken. Het was een intense periode—zwaar verdrietig, maar ook bijzonder intiem en dichtbij Ana.

Na een week moest ik terug naar huis. Alles in mijn omgeving leek onveranderd, terwijl mijn innerlijke wereld volledig op z’n kop stond. Dat contrast, die schok, is voor mij de kern van rouw: je probeert je aan te passen aan een onveranderde wereld, terwijl je eigen perspectief en energie totaal anders zijn.

Een voorbeeld: een paar dagen na mijn terugkomst had ik een belangrijk werkgesprek. Tot een paar minuten daarvoor was ik nog omringd door kaarsjes, Ana’s muziek en mijn verdriet. Het schakelen tussen rouw en ‘de gewone wereld’ vond ik extreem lastig. 

In de weken die volgden werd dat niet per se makkelijker, maar ik leerde ermee omgaan. Toch voelde ik me vaak eenzaam, een gevoel dat nog lang bleef.

Rouw kent geen duidelijke fases

Ik kan mijn rouw moeilijk in duidelijke fases plaatsen. De bekende fasen van het Kübler-Ross-model (ontkenning, boosheid, onderhandelen, depressie, aanvaarding) zijn herkenbaar, maar niet als een lineair proces. Soms doorloop ik ze allemaal binnen een dag. 

Als ik terugkijk naar de periode dat mijn beste vriendin overleed, zie ik meer een zoektocht naar of het doorlopen van fases met betrekking tot verbinding: met mezelf, met Ana, en met anderen. In de eerste weken voelde ik die verbinding sterk. Ik had haar kort daarvoor nog gezien, luisterde naar haar voice-berichten en vrienden waren lief en begripvol. Maar na verloop van tijd vervaagde die verbinding. Mensen om me heen noemden haar naam minder vaak, en ik begon haar écht te missen. Het voelde alsof ik steeds meer alleen kwam te staan in mijn rouw.

Nog steeds verandert die verbinding continu. Soms voelt Ana dichtbij, soms ver weg. Er zijn momenten waarop ik veel over haar praat, maar soms voelt dat ongepast. Het is een voortdurend proces van zoeken en opnieuw verbinden.

Steun vind je in verbinding

Ik voelde me het meest gesteund wanneer ik verbinding vond. Bij een aantal mensen kon ik altijd terecht. Zo ging ik regelmatig een dagje weg met een goede vriendin, waar ik even uit de sleur van de dag kon stappen en mijn hart kon luchten. Een andere vriendin belde vaak als ze onderweg was naar haar werk, en dat kleine gebaar betekende veel. 

Ook de verbinding met Ana zelf gaf me steun. Hier in Sydney heb ik een vlinderhuisje opgehangen in een boom aan zee, met haar naam erop. Daar zit ik vaak, en dan voelt ze dichtbij. Als ik tijd doorbreng met haar kinderen in Nederland, vooral met haar middelste dochter, voel ik Ana’s aanwezigheid ook sterk.

Daarnaast was er de verbinding met mezelf. Acceptatie speelde een grote rol: dat het oké is om verdrietig te zijn, maar ook dat je mag genieten van het leven ondanks dat verdriet. 

En natuurlijk vind ik troost in tekenen en schilderen. Ana was altijd al m’n grootste fan. Aan m’n tekentafel was ik even in een eigen wereldje; rustig en vredig in het midden van de chaos. Ik luisterde altijd de muziek van Beautiful Chorus, Aisha Badru en MARO. Nog steeds helpt die muziek! 

Dingen doen zoals het hoort helpt je niet

Wat totaal niet hielp, was proberen mee te doen zoals ik dacht dat het ‘hoorde’. Ook aan mezelf twijfelen hielp niet. Twijfelen of mijn manier van rouwen oké was, of ik niet te veel verdriet liet zien of juist te weinig. Dat bracht alleen maar afstand tussen mij en mijn eigen gevoelens.

Overigens geldt dit niet alleen voor rouw! Het loslaten van die twijfels en verwachtingen is iets wat in veel aspecten van het leven belangrijk is. Het heeft me geleerd om dichter bij mezelf te blijven, in welke situatie dan ook.

Stories to Cherish

Stories to Cherish begon met mijn zoektocht naar verbinding. Ik zocht naar manieren om te verbinden met mezelf, met mijn beste vriendin Ana die overleed en met mijn omgeving, maar ik kon niets vinden wat daarbij echt hielp. Veel hulpmiddelen, zoals dagboeken en affirmatiekaarten, zijn heel individueel gericht.

Ik wilde ook iets geven aan Ana’s man, kinderen en ouders dat betekenisvol was en hen misschien kon helpen in hun rouw. Maar wat geef je? Wat is gepast? Wat raakt echt de kern?

Toen besefte ik: het is moeilijk om te verbinden op rouw, maar makkelijker op de liefde en herinneringen aan degene die er niet meer is. Zo ontstond het idee. Ik begon met het tekenen en maken van kaarten en doeboekjes — eerst voor Ana’s naasten, later ook voor anderen die iemand missen.”

Wist je dat er een heus rouwcafé voor jongeren bestaat?

Silke verduurzaamt bloemensector met Wilderful: ‘Wij werken met powervrouwen’