Bedrock's expert Psyche Vandaag, 07:17

Leestijd: 3 minuten

Jet (23) heeft anorexia: ‘Zelfs shampoo of zeep vermijd ik uit angst om aan te komen’

Jaarlijks zijn er ongeveer 200.000 Nederlanders die kampen met een eetstoornis. Als de eetstoornis ernstig is en de gezondheid in gevaar komt, is het van levensbelang dat de patiënt wordt opgenomen in een kliniek. Dat geldt ook voor Jet die zelfs haar haren niet met shampoo wast uit angst om aan te komen. Dit is wat anorexia met haar doet.

“Eigenlijk heb ik van jongs af aan al een vertekend zelfbeeld, maar vanaf mijn elfde ging het bergafwaarts met mijn eetstoornis. In het begin had niemand door dat ik anorexia had, de ziekte nam sluipenderwijs mijn leven over.

Anorexia beperkt zich niet tot het niet eten van voedsel

Ik ben nooit een grote eter geweest en daarom had niemand het in de gaten dat ik steeds minder at. Als ik wel iets at, dan gaf ik daarna over in het toilet. Als je dit vaak doet, gaat het geluidloos. Dat is bij mij in ieder geval zo. Toen we met ons gezin op vakantie gingen, viel het mijn ouders pas op hoe mager ik was geworden. Maar nog steeds ging er geen belletje rinkelen.

Op social media kwam ik in een eetstoornisalgoritme terecht. Ik zag bijna alleen nog maar filmpjes en berichten van andere meiden met anorexia en ik vergeleek mezelf constant met anderen. Op social media zag ik ook voorbij komen dat vette crèmes of shampoo’s ervoor kunnen zorgen dat je aankomt. Sindsdien was ik mezelf alleen met water, nooit meer met shampoo of zeep. Ook mijn ouders merkte dit op en toen dachten ze pas ‘dit is raar’.

De verkeerde kant op

Fysiek was ik natuurlijk een wrak: ik had altijd hoofdpijn, was extreem moe en ik rook onfris. Ik kon niet meer ontkennen dat ik een eetprobleem had. Mijn ouders namen mij mee naar de dokter en ik werd doorverwezen voor een ziekenhuisopname. Ik balanceerde echt op het randje en er werd meteen gestart met sondevoeding. Voor mij een verschrikking want ik was natuurlijk heel erg bang om aan te komen!

Maar behandeling was noodzakelijk. De eerste dagen bracht ik in bed door, ik mocht niet eens naar het toilet. Plassen deed ik op een po naast mijn bed, er was geen optie om mijn eten uit te spugen. De eerste dagen was zelfs douchen niet eens aan de orde, maar vanaf het moment dat dit wél weer mocht, vreesde ik de zeep en shampoo. Uiteindelijk was ik er fysiek weer beter aan toe, maar de specialisten waren bang voor een terugval dus daarom mocht ik niet naar huis, maar ging ik naar een kliniek.

Opname in een kliniek

In de kliniek heerst meer vrijheid dan in het ziekenhuis en ik merkte meteen al competitiviteit bij andere eetstoornispatiënten. Er werd vergeleken wie het minste woog en er werden tips uitgewisseld om zo slank mogelijk te blijven. Het was een soort real life social media. Van trucs om eten weg te moffelen tot manieren om zoveel mogelijk te bewegen, er werd flink vergeleken. Zelfs van een vitaminepil kun je aankomen. De ziekte draait volledig om controle en had me in zijn greep. Het duurde elf maanden voordat ik weer naar huis mocht. En ondanks de competitie heeft deze periode mij toch gesterkt.

Nooit honderd procent herstel

Jarenlang heb ik met anorexia geworsteld en ik denk dat ik nooit een ‘normale’ relatie met voeding krijg. Wel heb ik de ziekte gelukkig beter onder controle door veel intensieve therapie. Onderliggende patronen zoals perfectionisme en goed genoeg willen zijn bleken een belangrijke oorzaak voor mijn eetprobleem. Ik heb geleerd om weer te voelen en om te luisteren naar mijn behoeften. Mijn haren was ik gewoon weer met shampoo en mijn handen met zeep… Maar een patatje? Dat zul je mij nooit zien eten.”

Heb jij een eetprobleem en wil je daarover praten? MIND Korrelatie geeft individueel advies en psychische hulp aan iedereen die daarom vraagt. Dit kan anoniem, zowel telefonisch (0900-1450) als online en via WhatsApp.

Lees ook het verhaal van Linda die niet meer ongesteld werd door haar eetstoornis.

Wat iedereen mis heeft over eetstoornissen