Bregtje Knaap Editorial 6 sep 2016, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Absurde gedachtekronkels: ik had totaal geen controle meer over mijn denken

Ondanks herhaalde pogingen om mij tot actie te bewegen, lag ik bij mijn moeder en stiefvader hele dagen op bed. Wezenloos lag ik dan naar het plafond te staren, met in mijn hoofd de meest vreselijke gedachten. Dat hoofd van mij nam een meedogenloos loopje met me: waar ik mezelf normaal gesproken kon corrigeren en de andere kant op kon denken als ik alles wel erg somber dreigde in te zien, lukte me dat nu niet meer.

Ik had totaal geen controle meer over mijn denken, dat compleet ontspoorde. Het begon met één niet erg positieve gedachte, die een volgende negatieve gedachte uitlokte, en nog één, en nog één, waarna er een cascade van ellende en negativiteit volgde. Dat ging ongeveer zo.

Wat moest ik doen?

Shit. Mijn werk loopt terug. Ik moet iets doen. Wat moet ik doen? Ik moet werk gaan zoeken. Freelance klussen erbij. Of desnoods een baan in loondienst ergens. Anders zit ik straks zonder inkomsten. En dan kom ik in financiële problemen. Maar wat moet ik doen? Ik heb al naar vacatures gekeken en ik kan niks. Ja, ik heb werkervaring, maar niet wat ze vragen. Ik kan eigenlijk niks. Ik heb dan wel artikelen en interviews geschreven voor verschillende bladen, maar eigenlijk kan ik dus niks. Alleen maar werken in Word. En een klein beetje in InDesign. Ik heb te weinig computerskills. Stom, ik had in mezelf moeten investeren met cursussen, mezelf moeten ontwikkelen. Maar dat heb ik niet gedaan, ik ben lui geweest. Was ik maar niet zo lui geweest. Nu is het te laat.

Hoe krijg je grip je op gedachten als je in een dip zit?

Mijn opdrachtgevers heb ik ook goed voor de gek gehouden al die jaren: want ik kan eigenlijk niks. He-le-maal niks. Alleen maar een beetje tikken in Word. Verder heb ik geen skills, geen kwaliteiten. Ik ben gewoon dom en ik ben ook nog te dom om een telefoon door te verbinden. Ik weet niet hoe dat moet. Waarom kan ik eigenlijk geen telefoon doorverbinden? Dat kan toch iedereen? Ik niet. Omdat ik dom ben. Te stom voor woorden.

Of zo:

Als ik niet gauw werk vind, dan zit ik straks zonder inkomsten. En wat dan? Een baan vinden gaat me nooit lukken. Ik kan waarschijnlijk nooit meer ergens aan de slag. Bij mijn opdrachtgevers kan ik niet meer terecht. Ik heb onvergeeflijke fouten gemaakt, die zien mij nooit meer staan. Werken bij de bladen kan ik dus wel vergeten. En verder kan ik niks. Misschien een schoonmaakbaantje, of ergens achter de kassa? Ik heb dan wel aan de universiteit gestudeerd, maar ik heb een domme studie gekozen. Wie gaat er nou Indonesische talen en culturen studeren? Daar kun je toch niks mee?

Een wetenschapper deelt 7 manieren om te dealen met piekergedachten

Waarom hebben mijn vader en moeder destijds niet tegen me gezegd dat ik rechten moest gaan doen? Dan was ik nu advocaat en had ik een goede baan. Dan zou ik niet in de bijstand belanden. Want dat gaat natuurlijk gebeuren: ik beland straks in de bijstand. Dan heb ik nergens meer geld voor en kan ik niet eens normaal boodschappen meer doen. Kan ik geen zalm en biefstuk van de AH meer eten. Dan moet ik misschien voor de rest van mijn leven van die vieze knakworstjes uit blik van de Aldi eten. Gatver! Ik eet geen varkensvlees maar dat zal dan wel moeten. Dan eet ik alleen nog zalm als ik bij mijn moeder eet.

Het kon nog altijd erger

Ja, en als je in de bijstand zit en je kunt zelf geen werk vinden – en dat zal me niet lukken want ik heb dus totaal geen skills en ik kan ook he-le-maal niks – dan gaan ze werk voor je verzinnen. Dat heb ik gelezen. Dan word ik verplicht tewerkgesteld. Kan ik ergens de hele dag nietjes uit archieven gaan halen. Of sta ik straks aan een lopende band worsten in dozen te doen. En dan moet ik misschien wel 1,5 uur heen en 1,5 uur terug reizen. Met de bus en natuurlijk klote aansluitingen. Weigeren mag niet. En wie zorgt er dan voor mijn kind als ik zo lang moet werken en forenzen voor een miezerig rotloontje?

Dit is de impact van negatieve gedachten op je brein (en hoe je dit traint naar positieve)

Wat moet er van hem terecht komen als ik straks in de bijstand beland? Want dan heb ik hem echt niks te bieden. Kan hij alleen maar droge broodjes met goedkope pindakaas eten, krijgt hij alleen maar kleren van de kringloopwinkel. Dan ziet hij er natuurlijk raar uit en wordt hij op school gepest. Wordt hij een beetje wereldvreemd en een buitenbeentje. Ook omdat ik hem dan nooit mee op vakantie zal kunnen nemen en hem niks van de wereld zal kunnen laten zien. Mijn zoon wordt al net zo’n mislukkeling als ik, en dat is allemaal mijn schuld… omdat ik zulke domme, domme keuzes heb gemaakt. Ik heb werkelijk alles, alles, ALLES in mijn leven fout gedaan.

Irreële, vreemde en absurde gedachtenkronkels die voortkwamen uit een brein waarin de bedrading even tijdelijk niet goed zat, weet ik nu. Maar toen hield ik die gedachten voor waar, en werden ze mijn realiteit. Ik was er van overtuigd dat ik een total failure was, die werkelijk alles in haar leven fout had gedaan. Het maakte dat ik me vreselijk klein voelde en het liefst in een donker, zwart gat in de grond verdween.